Stjarnan - 01.04.1936, Síða 7

STJARNAN
31
Hvers vegna opna
þeir ekki ?
Nýja almanakiÖ hékk á veggnum meÖ mynd
af Jesú þar sem hann stendur og ber að dyr-
um. Jakob litli, sem var eina jbarniÖ á heimil-
inu, stóð og virti fyrir sér myndina þegar faÖ:r
hans kom inn í herbergið.
“Littu á, pabbi, liver er þetta?” FaÖir
hans svaraði engu.
“Segðu mér pabbi, hver þetta er,” hað
drengurinn með enn meir ákefð.
"Það er maður, auðvitað,” svaraði faðir
hans.
“En hvaða maður er það? Hvað heitir
hann, og hvað er hann að gjöra?”
“Það er Jesús, hann ber að dyrum, sérðu
það eklci ?”
“Hvað lengi hefir hann staðið þarna og
barið, pabbi?”
“Það veit eg ekki,” svaraði faðir hans.
“Hvað lengi ætlar hann að halda því áfram
og hvers vegna er hann að berja?”
“Auðvitað af því hann vill fá að komast
inn,” svaraði faðir hans óþolinmóður.
“En því opna þeir ekki íyrir honum?”
spurði drengurinn.
“Það veit eg ekki,” svaraði faðir hans og
settist við borðið, því kvöldmaturinn var nú
tilbúinn, svo hann vonaðist eftir að verða l'uis
við fleiri spurningar.
En litla drengnum varð ennþá litið á mynd.
ina, og hann sagði aftur og aftur: “Eg skyldi
hafa opnað dyrnar; eg skyldi hafa opnað dyrn-
ar. Mundir þú ekki hafa gjört það lika,
pabbi ?”
Þegar drengurinn var sofnaður- sagði faðir
hans: “Eg get ekki hrint úr huga mínum
spurningu hans: hvers vegna hafa þeir ekki
opnað dyrnar ?”
“Eg get heldur ekki gleymt henni,” svaraði
móðir drengsins. “Siðustu orðin sem hann
talaði áður en hann sofnaði voru þessi: Eg
vildi þeir hefðu lokið upp ifyrir manninum.”
Þetta kvöld varð það ljóst fyrir báðum
foreldrunum að Jesús barði á dyr hjartna
þeirra — og þau opnuðu fyrir honum.
í Opinb. 3 :20, stendur textinn sem liggur
til grundvallar fyrir þessu málverki eftir Hol-
man Hurst. Jesús segir: “Sjá, eg stend við
dyrnar og kný á. Ef einhver heyrir raust
mína og lýkur upp dyrunum, þá mun eg fara
inn til hans og neyta kvöldverðar með honum
og hann með mér.”
B. S.
Hvað eigum við að gjöra ?
Það var fátækt heimili á Rússlandi. Bols-
arnir höfðu nær því eyðilagt það. Allir innan.
hússmunir að undanteknu trérúminu, höfðu
verið seldir til að kaupa mat. Mikið af fatn-
aðinum hafði farið sömu leið, til að sefa hung-
ur 6 barna og foreldranna, svo nú höfðu þau
ekki önnur föt en það sem þau stóðu í.
Neyðinni, sem ríkti á þessu heimili verður
ekki með orðum lýst. Hjörtu vor hrærast aif
meðaumkun, og vér getum ekki ímyndað oss
hvað hver komandi dagur þýddi fyrir þessa
allslausu foreldra með 6 hungruð börn.
“Hvað eigum við að gjöra?” spurði faðir-
inn einu sinni; hann hafði nefnilega heyrt að
nú væri hægt að fá Biblíu keypta. Þau höfðu
í heilt ár verið án Biblíu, því bækur og alt ann_
að sem verðmætt var hafði verið tekið frá
þeim.
Þau áttu 1,000 rúblur í eigu sinni, en það
var minna en 50 centa virði á þeim dögum.
“Eigum við að taka þessa peninga, sem við
höfum til að kaupa Biblíu, eða til að kaupa
brauð ?” spurði hinn sorgmæddi faðir konu sína
sem var eins niðurbeygð og hann.
“Við skulum láta börnin skera úr því máli,”
svaraði móðirin.
“Börn, hvert eigum við heldur að kaupa?”
“Pabbi, kauptu Biblíu,” svöruðu þau sem
með einum munni.
“Já, kauptu Biblíu,” endurtók móðirin. “Því
hversu mjög sem vér þörfnumst fyrir mat, þá
höifúm við ennþá meiri þörf fyrir Guðs orð á
þessum neyðartímum.”
Þessi fátæka fjölskylda sá hlutina í sínu
rétta ljósi, hún hafði ekki mist traust á Guðs
orði gegnum þrengingarnar. Þetta fólk kaus
Guðs orð heldur en brauð, þótt það horfðist í
augu við hungur, eða ef til vill dauða. Fyrst
nokkuð var til að kaupa fyrir þá var sjálfsagt
að kaupa Biiblíu. Guðs orð var þeim meira
virði heldur en brauð til að seðja hungur líkam-
ans.
“Hvernig fór svo fyrir þessari fjölskyldu
seinna?” spurði eg prestinn sem sagði mér
þessa sögu.
“Eg veit það ekki,” svaraði hann hryggur.
“Mér hefir aldrei hepnast að lcomast í samband