Stjarnan - 01.05.1936, Blaðsíða 7

STJARNAN
39
Glaðlegt útlit
Frances Fredericks gekk niÖur götuna í
þorpinu þar sem hún bjó. Alt í einu datt henni
í hug, að hún liti áhyggjufull út, drægi eftir sér
fæturna og gengi bogin.
Hún rétti strax úr sér, gjörÖi sér far um að
brosa og gekk öruggum fetum. Svo hélt liún
léttilega áfram göngu sinni, hún var há og
grönn, brúneygð falleg kona.
Gráhærðu Ingram systurnar þrjár veittu
henni eftirtekt litlu seinna, þar sem þær stóðu
við gluggann á stóra, hvíta húsinu sínu.
Elcki var laust við að eitthvað sem líktist
roða sæist á kinnum Irmu Ingram er hún sagði:
“Maður skyldi ekki ætla, þegar maður lítur á
Frances Fredericks, að hún og maður hennar
hefðu mist hvert einasta cent, sem þau áttu,
og meira til, þau sem voru ríkust af öllum í
þorpinu en eru nú fátækari en þeir fátækustu.”
“Hún er að reyna að fá sér vinnu, hefi eg
heyrt,” svaraði Súsanna. “Hún hélt hún gæti
ef til vill fengið vinnu í kvenfatadeildinni í
einhverri búðinni. Eg vildi gjarnan hafa hana
til að hjálpa mér að velja fötin, ef eg nokkurn
tíma kaupi föt oftar. Eg liti þá sjálfsagt betur
út. Að sjá hana ganga fram hjá, halda höfði
sínu hátt og vera svo glaðleg, þegar eg veit
hvað hún hefir gengið í gegnum, það gefut
mér hugrekki til að fara út og selja baunir og
ber úr garðinum okkar. Ef eg seldi það hús úr
húsi, þá gæti eg ef til vill fengið nóga peninga
til að kaupa mjöl og smjör.”
“Eg léti þig aldrei fara eina út,” sagði Irrna.
“Eg ætla að taka nokkuð af hunanginu okkar
og fara með það hinum megin við götuna á móti
þér, ef við verðum óstyrkar í hnjáliðunum, þá
getum við litið yfir götuna og brosað hver til
annarar til hughreystingar.”
Gömiu augun hennar Kötu systur þeirra litu
út eins og blá blóm niðri í vatni er hún sneri
sér að systrum sínum og sagði:
“Eg býst við að Frances sé á leiðinni til
Hardigs til að biðja um vinnu. Það er eins og
þú segir, Súsanna, það eykur manni kjark að
sjá hana svo örugga og glaðlega, og án þess að
kvarta gjöra það bezta sem unt er undir kring.
umstæðunum. Eg gæti ekki selt kvenfatnað, en
eg get þvegið gluggatjöld. Manstu hvað fólkið
var vant að segja, að það vildi gefa mikið til
þess að geta gjört upp gluggatjöldin sín eins vel
og eg. Þetta var þegar við höfðum nóga pen-
inga. Nú ætla eg að fara til þessa fólks og
segja þvi ,ið eg skuli þvo gluggatjöldin þeirra
og gjöra þau upp alveg eins og okkar fyrir
sanngjarna þóknun.”
Frances Fredericks vissi aldrei að útlit henn-
ar og göngulag gaf þremur bláfátækum systr-
um nýtt þrek og kjark til að mæta erfiðleikum
lífsins. “Enginn af oss lifir sjálfum sér,” það
er ómögulegt. Ósjálfrátt erum vér annað-
hvort öðrum til hjálpar eða hindrunar.
IV. E.
Saga læknisins
“Eg hefi sögu til að segja ykkur,” sagði
læknirinn hérna um kvöldið við unga fólkið.
“Eitt kvöld eftir langan, heitan dag mætti
eg föður mínum á götunni sem lá til þorpsins.
“Eg vildi þú gætir tekið þennan pakka inn í
þorpið fyrir mig, Jim,” sagði hann hálf hik-
andi.
“Eg var aðeins 12 ára að aldri, ekki mikið
gefinn fyrir vinnu, og nú var eg rétt að fara
heim af akrinum, þar sem eg hafði verið við
vinnu siðan með birtu um morguninn. Eg vai
þreyttur, svangur og rykugur, og það voru tvær
mílur til þorpsins. Eg þurfti að fá kvöldmat-
ínn, þvo mér og klæða mig til að fara á söng
æfingu. Fyrsta hugsun mín var að afsegja að
fara og það með hörðum orðum. Eg var grarn-
ur yfir að hann skyldi biðja mig um þetta eftii
að eg hafði unnið allan daginn. Ef eg neitaði
að fara, þá mundi hann fara sjálfur. Faðir
min var góðlyndur og þolinmóður maður, og
nú var hann farinn að eldast og lýjast. Eitt-
hvað aftraði mér frá að svara eins og mér bjó í
brjósti svo eg sagði:
“Með ánægju, pabbi, eg skal fara með
þetta,” svo afhenti eg einum af verkamönnun-
um orfið mitt.
“Þakka þér fyrir, Jim, eg ætlaði að fara
sjálfur, en mér líður ekki vel í dag.”
"Hann fylgdi mér niður að horninu þar
sem gatan beygði inn til þorpsins. Um leið og
hann sneri við lagði hann hönd sína á handlegg
minn og sagði: “Þakka þér fyrir, sonur minn,
þú hefir alt af verið mér hlýðinn og góður
drengur, Jim.”
“Eg flýtti mér til þorpsins og heim aftur.
Þegar heirn kom var flest af heimafólkinu fyrir
framan dyrnar. Einn þeirra kom á móti mér
og tárin runnu niður kinnar hans er hann sagði:
“Faðir þinn féll niður örendur, rétt í því
hann kom heim að húsinu. Síðustu orðin, sem
hann talaði var við þig.”
“Nú er eg orðinn gamall maður, en eg hefi