Stjarnan - 01.06.1936, Blaðsíða 2

42
STJARNA N
hjarta, og reyndi svo meÖ GuÖs hjálp aÖ sýna
honum að kærleiki Guðs var hin eina upp-
spretta styrks og huggunar er hann gæti notið.
Þetta var nokkuð nýtt fyrir hann en hann tók
því vel. Svo stakk eg upp á við hann, að ef
hann vildi krjúpa með mér við iskrifborðið
mitt, þá skyldi eg með gleði biðja fyrir honum,
að Guð vildi styrkja hann og hughreysta, og
hjálpa honum að hefja. sig yfir erfiðleikana.
Guðs andi var með í bæninni og maðurinn varð
snortinn. Hann gekk út úr skrifstofunni með
nýja von í hjarta sínu og gleðisvip á andlitinu.
Jesús kernur bráðum. Þótt vér lifum í mið-
nætur dimmu þessa heims, þá er morgunroði
hins dýrðlega dags þegar að renna upp fyrir
vorunr þreyttu augum. Viðsvegar eru sálir,
sein þrá ljós og frelsi. Fræið, sem vér sáum í
dag getur borið ávöxt á morgun.
Vér munum öll hvernig Jesús, þegar hann
var hálfvaxinn drengur, fékk áminningu fyrir
það, að hann varð ekki móður sinni isamferða á
heimleiðinni frá hátíðahaldinu i Jerúsalem. Og
hann svaraði: “Vissuð þér ekki að mér ber að
vera í því sem míns föður er ?”
E. G. Wlhite gjörir eftirfarandi athuga-
semd við svar Jesú til móður sinnar: “Sami
kærleikurinn, sami áhuginn, og sama undir-
gefni undir Guðs vilja,, sem Jesús sýndi, þarf
einnig að koma í ljós hjá þjónum hans. Hann
yfirgaf heimili sitt þar sem ríkti friður og ör-
uggleiki. Hann yfirgaf dýrð þá, sem hann
hafði með föðurnum áður en heimurinn var,
yfirgaf stöðu sína á hásæti alheimsins til þess
að gjörast maður og mæta allskonar freisting-
um og erfiðleikum. Þjónar hans þurfa einnig
að fara út að sá. . . . Menn verða að yfirgefa
félaga sína, gefa upp framtíðar áform sín og
jarðneskar vonir. í einveru, með erfiði, tárum
og fórnum verður að sá sæðinu.”
Starf föður vors er mjög áríðandi. Einu
sinni heyrði einlægur kristinn maður verzlun-
armann einn segja frá því, að hann hefði grætt
fleiri þúsund dali á við, -,sem hann hafði selt
þann daginn. Þetta vakti öfundsjúkar hugs-
anir hjá hinum kristna. Hann hugsaði með
sér: “Þessi maður græðir miklu meir á einum
degi heldur en eg get unnið mér inn á heilu
ári." Þá var eins og innri rödd talaði til hans:
“Hvar hefir þú verið og hvað hefir þú gjört í
dag?” Hann svaraði: “Eg heimsótti óumvent.
an mann og hann sneri isér til Krists.” “Hve
mikils virði er sál mannsins?” spurði röddin
aftur. “Sál mannsins, hún er meira virði en
allur heiinurinn með öllum hans auð.” Þá
sagði röddin : “Þú hefir þá grætt meira heldur
en verzlunarmaðurinn, hvers vegna öfunda
hann?” Já, vinir mínir, starf föður vors er
hið stærsta og göfugasta í heiminum, og loforð
hans til þeirra; sem vinna með honum eru ör-
ugg og áreiðanleg.
A járnbrautarlestinni.
Fyrir nokkru síðan ferðaðist eg með járn-
braut einni. Eg hafði mætt vagnstjóranum áð-
ur og sent honum blöð að lesa. Eftir að lestin
fór af stað kom hann og settist niður hjá mér
og fór að tala um það, sem hann hafði lesið i
blöðunum, sem eg hafði sent honum. Svo var
hann kallaður í burtu. Eg hafði veitt þvi eftir.
tekt að einn lestarmanna var að reyna að hlusta
á það, sem við höfðum talað saman, og nú kom
hann yfir til mín og sagði:
“Fyrirgefðu, herra minn, ert þú Sjöunda
dags Aðventisti?”
“Hvers vegna spyr þú að því?” svaraði eg.
“Af því litla, sem eg gat heyrt af samtali
þínu við vagnstjórann, þá réð eg það að þú
værir Aðventisti.”
“Þekkir þú nokkuð til þeirra?” spurði eg.
“Nágranni minn er Sjöunda dags Aðvent-
isti, og hann hefir verið að kenna mér og hjálpa
mér að skilja betur Biblíuna, og eg hefi komist
að þeirri niðurstöðu að hann hafi réttan skiln-
ing á henni.”
“Ert þú þá Sjöunda dags Aðventisti, hefir
þú gengið i söfnuðinn?” spurði eg.
“Nei, herra minn. Eg vildi óska framar
öllu í heiminum að eg gæti það, en eg get það
ekki.”
Eg hugsaði hann fyndi ómögulegt að halda
hvíldardaginn og vinna áfram hjá járnbrautar-
féíaginu, isvo eg hvatti hann til að treysta Guði
og hlýða honum. Hann mundi sjá fyrir hans
líkamlegu nauðsynjum.
“Ó, það er ekki atvinnumissir, sem eg er
hræddur við,” sagði hann. “En það er vani,
senr hefir gripið mig slíkum heljartökum, að eg
get ekki losað mig við hann. Eg hefi reynt og
reynt, en árangurslaust. Eg get ekki verið
Sjöunda dags Aðventisti og haldið áfram að
reykja, en eg get ekki hætt við það.”
Nú sagði eg honum frá reynslu minni i
fyrri daga, áður en eg snerist til Guðs. Eg
reykti og gat ekki hætt því fyr en lífskraftur
Krists fékk yfirráðin í hjarta mínu.
“Ó, eg vildi eg gæti öðlast slíka reynslu,"
andvarpaði hann. “Bróðir,” isagði eg, “þú get.