Stjarnan - 01.07.1936, Page 1

STJARNAN
JÚLl, 1936 LUNDAR, MAN.
Þér vitið ekki daginn eða átundina
LoftskipiÖ “Akron” leiÖ hægt og hægt niður
j. við og ætlaði aÖ lenda á Kearney mesa. Morg-
uninn var fagur og f jöldi fólks var saman kom_
inn til aÖ fagna flugmönnunum. Menn höföu
haft talsverÖan undirbúning til aÖ taka á móti
þeim. Fyrsta tilraunin til aÖ lenda mishepnaÖ-
ist, svo loftskipiÖ hóf sig á loft aftur og flaug
annan hring, næsta tilraunin fór á. sömu leið,
en í þriðja skifti kom skipið svo nálægt jörðu
að menn gátu náÖ í festar sem látnar voru nið-
ur frá loftskipinu. SvoleiÖis var umbúiÖ aÖ 4
ákaflega sterkar festar voru látnar síga niður,
en svo skiftust þær hver í 20 álmur með hand-
fangi úr tré á hverjum enda. Fjórir hópar, 20
manns í 'hverjum, gripu nú þessar festar til að
stjórna loftskipinu svo það kæmi niður á réttan
stað.
Þetta var um hádegisbil. Hitinn var svo
mikill að loftstraumar, sem stigu upp frá jörð-
inni lyftu flugskipinu upp aftur þrátt fyrir til-
raun 80 manna aÖ halda því niöri. Hver af
þessum 4 flokkum manna sem héldu í festarnar
hafði sinn formann, og skipunum hans var hlýtt
orðalaust. Þeim var skipað að toga með öllum
kröftum til að draga niður lofskipið, en brátt
sáu menn að það var alveg árangurslaust. Þrír
af formönnunum skipuðu þá mönnum sínum
að sleppa tökum á festunum og standa reiðu-
búnir. En einn formaðurinn gleymdi skyldu
sinni og gaf mönnum sínum enga skipun um aÖ
sleppa festunum, svo þeir hófust á loft. Þegar
þeir voru komnir um 25 til 30 fet frá jörðu þá
sleptu allir nema þrír og féllu niður, fæstir
þeirra meiddust og enginn til skaða.
Hærra og hærra flaug loftskipið þar til
þessir þrír menn sem ennþá héldu í festarnar
voru komnir 250 fet upp frá jörðu. Þeir voru
að reyna að festa köðlunum utan um sig, en
svo misti einn þeirra hald sitt, og féll niður
gegnum loftið.
Þúsundir manna, sem stóðu spölkorn frá
lendingarstöðinni æptu af skelfingu þegar ungi
maðurinn féll til jarðar með svo miklu afli, að'
hann kastaðist upp í loftið aftur og féll svo
niður eins og hrúga. Það var aðeins búið að
lyfta honum upp í sjúkravagninn þegar sá næsti
féll niður frá 300 feta ihæð. Hann var einnig
svo meiddur að hann var óþekkjanlegur. Hin-
um þriðja hafði lánast að festa sig svo vel að
hann féll ekki og var hann litlu seinna dreginn
inn í loftskipið.
Hér fórust tveir menn af því fonmaður
þeirra vanrækti skyldu sína er hann gaf ekki
skipun þá sem mundi hafa frelsað líf þeirra.
Eg var sjónarvottur að þessum atburði, og mér
datt í hug hve voðalegt það mun verða að mæta
frammi fyrir Guðs dómstóli fyrir þá, sem hafa
vanrækt að aðvara meðbræður sína urn hina
komandi eyðileggingu heimsins, og endurkomu
Krists til að dænia lifendur og dauða.
# # #
Vinur minn og eg vorurn á heimleið á reið-
hjóium einu sinni seint að kvöldi. Það var
lítil umferð og beinar steinlagðar götur, svo
við hertum á ferðinni, þar til hraðamælirinn
sýndi að við fórum 63 rnílur klukkustund.
Svo sáum við ljósin á blil sem kom í áttina á
móti okkur. Þegar við komum að næstu kross-
götum sneri bíllinn alt í einu til hliðar rétt fyrir
framan okkur, án þess fyrst að gefa merki.
Eg gat snúið mínu hjóli úr vegi svo ekki yrði
árekstur, svo sneri eg við til að vita hvað félaga
rnínum liði. Eg sá hann hvergi. Eg skildi
hjólið mitt eftir og hljóp til baka yfir að kross-
götunum til að leita að honum. Hvar gat hann
verið? Hjólið hans var brotið fyrir framan bíl-
inn en hvar var John? Eg fann hann að lok-
um. Hann Ihafði kastast yfir bílinn, og höfuð
hans hvíldi nú við vatnspípuna á götuhorninu.
Eg reisti hann upp með hægð og lét höfuð hans
hvíla á knjám mér. Hvað átti eg að gjöra?
Hann var meðvitundarlaus, og líklega mikið