Stjarnan - 01.07.1936, Blaðsíða 2

5o
STJARNAN
meiddur. Eg titraÖi af hræÖslu viö þetta slys
og einnig af hugsuninni um hve hætt eg var
kominn. John gat ekki lifaÖ, eg vissi J>aÖ.
Brátt kom sjúkravagninn og vesalings John
var fluttur á sjúkrahúsið, en eg var skilinn
eftir til að skýra lögregluþjóninum frá hvernig
slysið hefði viljað til, því sá sem -keyrði bílinn
var ölfaður. Þegar eg hafði svarað öllum þeim
spurningum, sem beint var að mér, hélt eg heim
í þungum hugsunum.
Daginn eftir fór eg á sjúkrahúsið til að
frétta hvernig vini mínum liði og var hann þá
látinn. Vesalings pilturinn, hann hafði verið
hrifinn burt án nokkurs fyrirvara. Eg var
hræddur um að hann hefði ekki verið viðbúinn.
Hafði eg gjört skyldu mína og aðvarað hann?
Var eg viðbúinn, ef eg skyldi svo snögglega
vera kallaður fram fyrir dómstólinn?
Eg fékk eina lexíu enn, sem benti mér á
hve lífið er stutt og hverfult.
-Jí- Jf. jf.
'.v ',v
Stór olíuflutninga bíll var að fara niður
brautina á Tehachapi fjallinu í Californíu.
Keyrslumaðurinn virtist áhyggjulaus um hraða
bílsins, og af því hallinn var svo mikill þá jókst
hraðinn eftir því sem neðar dróg, þar til hann
kom nærri niður að beygju á veginum sem
kölluð er “Slysa-beygjan,” þá ætlaði keyrslu-
maður að draga úr hraðanum en tókst það
ekki, svo reyndi hann alveg að stöðva hann, en
það lánaðist ekki heldur. Þegar hann sveiflað-
ist inn á hornið þar sem gatan beygðist, þá
steyptist bíllinn um koll, vélin sprakk og alt
kom í bál. Keyrslumaðurinn varð undir bíln-
um og æpti um hjálp, en það var ómögulegt að
komast að honurn svo hann fórst í eldinum.
Þessi maður hafði vanrækt að reyna stöðv-
unartól bílsins áður en hann lagði af stað þessa
bröttu braut, og vanrækslan kostaði hann lífið.
Margir menn í heiminum í dag eru á hraðri
ferð til eyðileggingar. Endurkoma Krists, er í
nánd, en þeir halda áfram hugsunarlaust, án
þess að gefa því gaum, að hin alvarlega stund
er rétt fyrir höndum. Ert þú viðbúinn að
ganga inn í eilífðina? Er eg viðbúinn? Höf-
um vér lampa vora logandi og ljós vor brenn-
andi, eða erum vér í ihóp hinna fávísu meyja,
bíðandi en ekki viðbúnir? Þær voru ljóslausar
af því þær höfðu enga olíu, og þegar þær loks-
ins komu var dyrunum lokað og þær fengu ekki
inngöngu. Dauðinn grípur herfang sitt ein-
hversstaðar á hverri einustu sekúndu. Þú veist
ekki nema þetta sé þín síðasta stund. Eg veit
ekki nema það sé mín siða.sta. Skeð getur að
vér verðum bráðum kallaðir. “Verið þess vegna
viðbúnir.”
# # #
Einu sinni fagran jólamorgun fór hópur af
ungu fólki út að ganga sér til skemtunar. Við
gengum fram hjá fallegri, djúpri gjá þar sem
krystalskær lækur rann í gegn. Vér vorum að
tala um fegurð náttúrunnar umhverfis oss, og
hvernig hún endurspeglaði kærleika Guðs til
vor. Einn af félögum vorum var sérstakur
fuglavinur, annar var mest hrifinn af stein-
efnum klettamyndun þar sem vatn flóði yfir.
Hver einn gjörði athugasemd um það sem hann
var mest hrifinn af. Svo komum við að stórum
fossi um 150 feta háum. Það var fögur sjón.
Einn af félögtun vorum var sérstaklega hrifinn
af fossinum þar sem hann féll fram af berg-
inu. Hann gekk fram á brúnina og stóð þar
á tveimur klettanybbum sem stóðu upp úr vatn-
inu, svo horfði hann niður fyrir þar sem vatn-
ið myndaði freyðandi iðu. En svo varð honum
fótaskortur svo hann datt og hvarf sjónum
vorum. Vér stóðum skamt í burtu og ráðguð-
umst nú um hvernig vér gætum klifrað niður
þangað sem hann hlaut að vera. En svo kall-
aði hann til okkar að hann væri á klettastalli
um 30 fet fyrir néðan brúnina, og að hann
væri ekkert meiddur. Nokkrir drengjanna
skriðu gætilega fram á brúnina og kölluðu til
bans að bíða þar isem hann var þangað til þeir
gæti náð í kaðal til að draga hann upp. Hann
hélt því fast fram að hann gæti klifrað upp
sjálfur án hjálpar frá okkur.
Þegar hann var kominn hálfa leið upp aftur
\>á losnaði steinn, sem hann steig á með hægri
fótinn svo hann imisti jafnvægið og valt niður
á hrúpu af stórgrýti, sem var þar fyrir neðan.
Ver horfðum á þetta með skelfingu. Það var
ómögulegt að klifrast niður til að hjálpa Jion-
um og þarna lá íhann* annaðhvort dauður eða að
minsta kosti við dauðans dyr. Að lokum gát-
um vér náð í sterkan kaðal og einn drengjanna
var látinn síga niður, og þannig lánaðist oss að
ná honum upp. Hann var lifandi ennþá, en
imeðvitundarlaus, mikið særður og beinbrotinn.
Hann var fluttur á sjúkrahús, og eftir viku af
þjáningum, rétt þegar sólin var að koma upp
nýársmorgun, sofnaði hann í trúnni á frelsara
sinn.
Sízt hefir honum dottið í hug þegar hann
fór heim í skólafríinu að líf hans væri þegar á
enda. En hann vissi að tíminn var stuttur og
lífið hverfult. Hann vissi að hann ætti ein-
hvern tíma að mæta framrni fyrir Krists dóm-