Stjarnan - 01.07.1936, Blaðsíða 4

52
STJARNAN
ekki mikið um það. Hún haf'Öi mist alt, sem
var nokkurs virði; hún vissi ekki einu sinni
hvort hún mundi lesa Biblíuna ef hún hefSi
hana.
Ný náð. Já, hún hafði eitthvað að lifa á,
hún liafði eftirlaunin. Hún þurfti ekki að fá
sveitarstyrk eins og Jenners, það var þó náð,
því hún gat aldrei sætt sig við hugsun um
sveitarstyrk. Hún var ekki veik, að minsta
kosti þurfti enginn að 'Stunda hana eins og
gamla Jake, sem allir vildu helzt vera lausir
við. Það var þó náð að fá að vera frísk.
Ný náð. Ný á hverjum morgni. Heim-
sóknir litlu stúlkunnar, já, það var ef til vill
lítil náð, eins og Ester sagði, en hvílíkt gleðiefni
fyrir hana voru ekki þessar heimsóknir,
Ef hún aðeins hefði Biblíu. Það var sá
tími að hún hefði lagt þessa ósk fram fyrir
föðurinn á himnum, en það var fyrir löngu,
löngu síðan, hún var fjarlæg honum nú.
“Mamma,” sagði Ester þegar íhún kom
heim, “hvað get eg gjórt fyrir frænku Jane?
Hún er ósköp einmana, eða það er eitthvað að
henni. Hún var alveg ólík sjálfri sér í morgun.
Er ekkert sem við getunr gefið henni til að
gleðja hana á nýársdag? Það er voðalegt að
byrja nýárið hryggur í skapi.”
“Bárn, þú veizt við höfum varla það sem
við þurfum sjálf hvað þá heldur peninga til að
kaupa gjafir handa öðrum.”
“En er ekkert sem við höfurn, sem við get-
uin gefið ?” spurði Ester. Ó, nú veit eg það.
Nýja Biblían sem kom í kassanum frá Hamil-
ton, við höfum öll okkar eigin Biblíur. Heldur
þú ekki að það mundi gleðja frænku Jane?”
“Eg veit það ekki. Mér hefir aldrei komið
til hugar að gefa henni neitt. Ef hún á nokkra
Biblíu þá er hún sjálfsagt göiinui og slitin, en
þessi er svo ný og falleg. Hún hefði ef til vill
ánægju af henni.”
“Eg ætla að gjöra þetta. Eg ætla að gefa
henni hana á nýársmorgun, og búa til fallegt
nýárskort fyrir hana eins og við bjuggum til á
skólanum.”
“Eg er viss um hún hefir gaman af þvi.”
Ester fékk sér strax pappír og mislita krít
til að búa til kortiÖ.
Nýársmorgunn var bjartur og kaldur.
Frænka Jane kveikti upp í ofninum sínum og
opnaði svo dyrnar svo hún gæti betur séð feg-
urðina sem hún hafði eygt gegnum gluggann.
Það var yndislega fagurt úti. Láréttir sólar-
geislarnir spegluðu sig í glitrandi ísperlunum á
greinum trjánna. Það var fallegt á eyðilegu
lóðinni í kringum húsið hennar. Það var nýr
heimur. Ný náð á hverjum morgni. Hér sá
hún það.
Svo varð henni litið á ljósbláan hatt, sem
bærðist bak við steingarðinn. “Gleðilegt nýár,
frænka Jane.”
“Óska þér hins sama, litla vina mín. Er ekki
nýárið í fallegum kjól í dag? Hún reyndi alt af
til að vera glaðleg þegar Ester kom.
“Það er ljómandi fallegt úti. Þegar eg leit
út í morgun þá sagði eg við mömmu að það
hlyti að vera líkt borginni, Nýju Jerúsalem,
með marglita gimsteina í undirstöðunni, dyrnar
úr perlum og göturnar skínandi gull.”
“Það er nú langt síðan eg hefi hugsað nokk-
uð um hina nýju Jerúsalem, Ester.”
“Eg kom með nýársgjöf handa þér, frænka
Jane." Og Ester tók lítinn pakka undan kápu
sinni og rétti gömlu konunni. “Eg bjó kortið
til sjálf. En nú verð eg að flýta mér heim, því
mamma bíður eftir mér með morgunmatinn.
En mig langaði til að færa þér þetta fyrst af
öllu.”
Eftir að Ester var farin opnaði Jane með
skjálfandi höndum vinagjöf þéssa. Biblía!
Hvernig gat barnið giskað á það. Ný náð á
hverjum morgni. Lét Guð sér ennþá umhugað
um hana? Já, vissulega. Fyrsta dag nýja árs-
ins, slík náð. Nú átti hún Biblíu.
Hún hélt bókinni með lotningu í höndum
sínum, tár komu frarn í augu hennar, og hún
ásetti sér að lesa Guðs orð á hverjum degi þetta
nýbyrjaða ár.
Hún leit aftur á kortið, þar sá hún innvitn-
unina: Harmljóðin 3:32,23. Hún fletti upp
þessum texta og las: “Náð Drottins er ekki
þrotin, miskunn hans ekki á enda, hún er ný á
hverjum morgni.”
Á þessu augnabliki fanst henni að náð Guðs
endursþeglaðist í öllum ísperlunum fyrir utan
húsið hennar, og að gimsteinar þessir væru til
reiðu handa henni á hverjum morgni í fram-
tíðinni. Kærleikur, von og hugrekki fylti nú
hjarta Ihennar, sem áður hafði verið svo tóm-
legt og gleðisnautt. P. Kloss.
Enginn banki álítur dagsverki sínu lokið,
fyr en hann hefir gjört upp reikninga sína fyr-
ir daginn og fundið alt standa heima. Enginn
kristinn maður ætti að enda svo daginn, að
hann ekki fyrst rannsaki líf sitt og leggi það
fram fyrir Guð í einrúmi og sjái til þess að alt
sé í góðu lagi milli hans og skaparans.
R. A. T.