Stjarnan - 01.08.1936, Blaðsíða 11
STJARNAN
67
áfram þá hefði hún falliS 16 til 20 fet niSur En einhver hafSi varSveitt hana og þrýst
og lent á gólfinu í kjaliaranum. henni til hliSar inn aS veggnum. E. S.
Frá starfi trúboðanna
Frá 26. maí til 8. júlí í sumar héldu ASvent.
istar alsherjar ráSstefnu í San Francisco. Þar
voru samankomnir fulltrúar félagsins frá öllum
áttum heimsins, til aS ræSa um hiS mest áríS-
andi málefni sem finst á nokkurri dagskrá i
heiminum, ]?aS er útbreiSsla fagnaSarerindis-
ins til allra kynkvísla, þjóSa, tungumála og
fólks. Fulltrúar þessir sögSu frá mörgum at-
vikum í sinni eigin og annara reyslu, sem sýna
aS GuS sjálfur er meS í verkinu og leiSir þjóna
sína nú alveg eins og hann leiSbeindi spámönn-
um sínum1 og postulum í fyrri daga. Eftir-
farandi eru fáein af þeim mörgu uppörfandi
og trúarstyrkjandi atvikum, sem þar var sagt
frá, og síSan prentaS í kirkjublaSi voru: “Re_
view and Herald.” éT. Johnson.
Guð lítur eftir starfi sínu
ÞaS var fyrir mörgum árum, meSan starf
vort var í byrjun i Austurálfunni, aS lítiS var
um peninga og bræSurnir komu saman á ráS-
stefnu. Einn bræSranna hvatti nú mjög alvar.
lega til þess aS dregnir væru út úr bankanum
þeir peningar, sem! félagiS átti þar innistand-
andi. Sumir hinna spurSu hvers vegna þeir
skyldu gjöra þaS, því bankinn væri áreiSan-
legur og peningamarkaSur stöSugur.
En sá, sem uppástunguna gjörSi svaraSi:
“Eg hefi mjög ákveSiS hugboS um aS viS ætt-
um aS draga út peningana. ViS höfum ekki
mikiS, en þaS er betra en ekkert.”
Vér viturn.' þaS vel aS GuS er ekki kominn
upp á peninga, en hann varSveitir eignir barna
sinna eins og hann sér bezt henta, og fram-
kvæmir jafnvel kraftaverk til aS sjá fyrir þörf-
um þeirra.
“Jæja, skrifiS þiS þá ávísun upp á þaS
sem viS eigum á bankanum,/Og lofiS mér aS
fara meS hana á bankann. ÞaS skaSar okkur
ekki. ViS höfum þá peningana í höndunum og
engu aS tapa þó hugboS mitt reynist ástæSu-
laust. LofiS mér aS fara meS ávísunina.”
Einn af bræSrunum svaraSi: “ÞaS er ó-
mögulegt héSan af. ViS höfum talaS svo lengi
urn þetta aS klukkan er yfir 3 og bankinn er
lokaSur.”
“HirSiS ekki urn þaS,” svaraSi hinn, lofiS
mér aS fara. Eg verS aS fara þangaS.”
Loks létu bræSurnir undan þrábeiSni hans,
skrifuSu ávísunina og af'hentu honum. Hann
fór á bankann og fann aS hann var opinn.
Hann fór upp aS gjaldkera glugganum og sýndi
ávísunina. Þegar gjaldkerinn sá manninn og
ávísunina greip hann skammbyssu sína og
spurSi: “Hvernig komstu inn?” “Eg kom
inn um dyrnar,” svaraSi hann. “ÞaS er ó-
mögulegt, eg lokaSi dyrunum og læsti þeirn rétt
áSan. Eg læsti dyrunum.” “En þær voru
opnar núna,” svaraSi bróSir vor.
Hann rétti gjaldkeranum ávísunina og fékk
peningana út á hana, alt, sem þeir áttu inni á
bankanum. Morguninn eftir stóS auglýsing
utan á byggingunni: “Bankinn er lokaSur.”
Hann var aldrei opnaSur aftur. Vinir mínir,
hver knúSi manninn til aS taka út peningana svo
þeir töpuSust ekki?
“Eg Drottinn GuS þinn er sá, sem kenni þér
aS gjöra þaS, sem þér er gagnlegt.” Jes. 48 :i 7.
Eldurinn fór framhjá
F. B. Armitage sagSi frá hvernig heimili
hans og fjölskylda varSveittust frá eldi einu
sinni meSan hann var burtu á ferSalagi. Hann
segir svo frá:
“Ef fór frá stöSinni snemma um morgun-
inn, en sama daginn undir kvöldiS kom lítill
drengur til Mrs. Armitage, þar sem hún var aS
vinna og æpti: “ÞaS er eldur í grasinu, þaS er
eldur í grasinu.”
TrúboSsstöSin var í dalverpi einu, og ein-
hversstaSar neSar í dalnum hafSi kviknaS í
grasinu, og vindblærinn bar eldinn í áttina til
vor. GrasiS var þurt og víSa 4-5 fet á hæS,
svo þaS má nærri geta hvilík hætta var á ferS-
um. Mrs. Armitage var ein heima meS ung-
barniS sitt og munaSarlausu fósturbörnin. ViS
vorum búin aS vera þarna aSeins stuttan tíma,
svo eg hafSi ennþá ekki getaS plægt í kring til
aS verjast eldi. ÚtlitiS var sannarlega voSa-
legt.
“í nokkur augnablik horfSi Mrs. Armitage
á eldinn og sagSi svo viS sjálfa sig: “Okkar