Stjarnan - 01.08.1936, Blaðsíða 13

STJARNAN
þú komiS m;eÖ þennan bát hingaÖ?” ,Nafn
bátsins var “Advent Herald.”
“Eg kem hingaS til að vinna trúboðsstarf,
og ætla að hafa bátinn til að sigla kringum eyj-
arnar og á milli þeirra.”
“Hvernig getur þú siglt milli eyjanna án
þess að hafa einhvern með þér, sem þekkir hina
óteljandi boða og blindsker sem hér eru í sjón-
utnj?”
“Eg veit það ekki, en
Guð veit það,” svaraði
Jones.
“Er það svo?” sagði
verzlunarmaðurinn. “Eg
skal gjöra nokkuð fyrir þig,
eg skal láta þig fá skips-
drenginn minn. Þú getur
vel ferðast um kring, ef þú
hefir hann fyrir leiðsögu-
mann.” Var ekki þetta ó-
vænt og dásamleg hjálp?
Næst fór Jones til að
heimsækja stjórnarfulltrú-
ann, sem réð fyrir eyjunum.
Þessi maður var ekki trúað-
ur og lifði alls ekki kristi-
legu íífi, en hann spurði
Jones hvar hann ætlaði að
byrja að starfa og hann
svaraði:
“Eg er ekki alveg viss um
það, en eg bið Guð á himn-
um að leiðbeina mér. Eg
er þjónn hans og óska að
fylgja bendingum 'hans.”
Landstjórinn svaraði:
“Eg skal leiðbeina þér
hvert þú átt að fara. Eg
held eg þekki kynkvísl, sem
mun taka þér vel.” Vinir
mínir, hann tók Jones og
konu hans til þorps Titan-
ges og þar byrjuðu þau að
starfa með góðum árangri.
Hverjum var það að þakka
að Jones komst á réttan
stað þar sem bezt var að
byrja? Voru það hans eigin
vitsmunir og skarpskygni? Nei, en Guð var
með honum og Íeiðbeindi honum.
Ekkert nema sJúlka
Hér er önnur saga frá Nýju Hebrida eyj-
unum. Það var stúlka þar, sem langaði til að
69
fara á skóla. En meðal heiðingjanna þar á
eyjunum er kvenmaður einkis metinn. Þessa
ungu stúlku langaði svo mikið til að fara á
skóla að hún bað föður sinn um leyfi til þess.
“Nei,” svaraði faðir hennar. “Þú ert ekkert
nema stúlka. Hvað ættir þú að gjöra á skóla?
Earðu út og passaðu svínin.” Stúlkan hélt á-
fram að biðja að lofa sér, svo faðir hennar
sagði að lokum: “Ef höfðinginn leyfir þér að
fara, þá máttu það.” Svo
fór stúlkan til höfðingjans
og bað um leyfi. Höfðing-
inn virti hana fyrir sér og
sagði: “Þú ert ekkert nema
stúlka, hvað átt þú að gjöra
á skóla?”
Stúlkan hélt áfram beiðni
sinni svo höfðinginn sagði
að lokum: “Farðu burtu.
Eg er reiður við þig.”
Stúlka þessi fór á skóla
á annari eyju og var þar x
þrjú ár. Eg hafði þá á-
nægju að vei'ða henni sam-
ferða á bátnum, sem tók
hana heirn aftur. Þar sem
við lentum er versta höfnin
á eyjunum, þar hafa fleiri
hvítir menn farist heldur en
á nokkurri annari höfn í
Kyrrahafinu. Stúlkan lenti
þar. En sú breyting sem
orðin var á henni. Þegar
hún fór heirnan að hafði
hún aðeins mittisskýlu, nú
var hún klædd í hreinan,
hvitan kjól. Augu hennar
ljómuðu af gleði. í hönd-
unum hélt hún á Biblíu og
sálmabók. Vinir hennar
þektu hana þegar hún kom
í land.
Litlu seinna varð eg að
gjöra það, sem mér fél!
rnjög þungt, það var að
skilja þessa stúlku einsamla
eftir meðal hinna heiðnu
íbúa. Eg sá tárin renna
niður kinnar hennar og spurði hana: “Mirjarn,
viltu koma til baka?” “Nei,” svai'aði hún, “eg
ætla að staðnæmast hér, Guð vill að eg vinni
fyrir fólk mitt.” Svo sigldum við í burtu, en
hún tók til starfa.
Hún lieimsótti ættingja sina og söng fyrir
“Treystið Guði”