Stjarnan - 01.09.1936, Blaðsíða 3

STJARNAN
75
Drottins útvöldu. Og fyrir þetta vonarljós hans, og hafa þá trú ;sem veitir oss styrk og
getum vér fagnað mitt í sorginni. hugrekki eins og vér sæum hinn ósýnilega.
Guð gefi að vér megum finna til nálægðar R. H.
Áhrif unglingsins
Blíður andvari blés gegnum gluggan á skrif-
stofu kaupmannsins í Martinburg og lék við
gráu lokkana gamla mannsins, sem sat þar við
skrifborðið. En gamli Joe Bently, sem var
bæði eigandi og umsjónarmaður verzlunarinn-
ar tók hvorki eftir golunni né hinum fjöruga
fuglasöng, sem heyrðist gegnum gluggann,
hann sat þarna í djúpum hugsunum.
Það virtist nærri því ómögulegt að það væru
6 ár síðan Arthur, glóhærði drengurinn hefði
komið þangað, til að biðja um vinnu. í þá daga
vissu allir að Joe var harður húsbóndi. Skip-
unum hans var hlýtt af ótta, því allir þektu
skap hans. Það mátti búast við að hann ræki
menn burt úr vinnunni hvað lítið sem honum
mislíkaði við þá. Þegar Bentley stóð þar og
leit unglega andlitið fyrir framan sig komu
gamlar enduríminningar í huga hans. Hann
hafði einu sinni átt dreng, en misti hann áður
en hann gat nefnt na'fn föður síns. Móðirin
tók sér missirinn svo nærri, að hún skömmu
seinna var lögð til hvíldar við hliðina á litla
drengnum í kirkjugarðinum. Ávalt síðan hafði
gamli Joe verið reiður við Guð og vildi ekkert
sýsla með nein trúarbrögð. Hann var að nátt-
úrufari óþýður í viðmóti, en ekki batnaði hann
við þetta. Geðvonska hans var næstum óþol-
andi, en þegar hann horfði á bláu augun
drengsins sem stóð fyrir framan hann datt
lionum í hug, hvað litli drengurinn hans mundi
nú hafa hafst að, hefði hann lifað, svo hann
tók Arthur í vinnu, — þó hann hefði tekið það
skýrt fram að hann ynni ekki á laugardögum
af því að hann væri Sjöunda dags Aðventisti.
Joe var harður og hugsunarlaus. Hann gaf
drengnum alt of erfiða vinnu, því hann var
ungur og óharðnaður, og hefðu ekki samverka-
menn hans verið svo hjálpsamir og hugulsam-
ir við hann eins og þeir voru, þá er ekki gott að
vita hvernig farið hefði.
En hvað sem heimtað var af Arthur, og
hvernig sem hann hafði það, þá kvartaði hann
aldrei, stundum þegar hann átti hvað erfiðast,
þá blístraði hann fagurt sönglag. Gamli Joe
hlustaði og horfði á. Hann veitti mörgu eftir-
tekt eftir því sem tíminn leið. Drengurmn
reykti aldrei og ljótt orð heyrðist ajdrei af vör_
um hans. Gamli Joe ;fór nú að reyna að forð-
ast ljótt orðbragð í návist drengsins.
“Eg gæti víst gjört betur við hann en
þetta,” sagði Joe einn dag við sjálfan sig, og
næsta morgun var Arthur látinn þurka af rykið
á iskrifstofunni, fara í sendiferðir og gjöra
ýmsa létta smásnúninga.
Þannig liðu fleiri mánuðir. Mr. Bentley
varð stundum fokvondur eins og fyrri, en það
kom sjaldnar fyrir, þvi sjálfum sér óafvitandi
varð hann fyrir svo miklum áhrifum af kurteisi
og glaðlyndi drengsins. Arthur hafði þegar
unnið sér hylli gamla mannsins og var orðinn
honum mjög kær um leið og hann vann honurn
trúlega.
Svo einu sinni gat Joe ekki staðið á móti
forvitni sinni, svo hann sagði við Arthur:
“Hversvegna vinnur þú aldrei á laugardögum ?”
Hvað meinar Sjöunda dags Aðventisti?”
Drengurinn skýrði nákvæmlega fyrir honum
hvers vegna hann héldi hvíldardaginn og væri
Aðventisti. Gamli Joe hló að honum í þetta
skifti, en gat þó ekki gleymt því sem hann
sagði. Hann var þó sannarlega hugrakkur og
einlægur og trúði því sem hann trúði, hugsaði
Joe með sér. Smám saman voru Arthur gefin
meiri og meiri trúnaðarstörf, þar til hann að
lokum hafði alt bókhald á hendi, og meira að
:segja gamli maðurinn leitaði oft álits hans og
ráða í verzlunarefnum.
Svo komu kreppuárin. í fyrsta skifti í
niörg ár fór nú verzlun gamla mannsins aftur
á bak.
“Arthur,” sagði hann að lokum, “hvað eig.
um við að gjöra við f járkreppuna, hún ætlar
alveg að drepa okkur?”
Arthur hikaði dálítið og spurði síðan:
“Hefir þú reynt að borga tíund?”
“Reynt hvað?”
Arthur skýrði það fyrir honum og bætti
svo við: “Fjárkreppan getur ekki gjört Guðs
fyrirheit að engu.”
Um kvöldið eftir hugsaði Joe um alt þetta,