Stjarnan - 01.09.1936, Blaðsíða 6

78
STJARNAN
gjöra sér upp að þau hefðu fengið pláguna.
Getið þið hugsað ykkur annað eins ?”
“Nei, nei, nei,” sögðu allir drengirnir,
“þetta getur ekki verið satt. Þú sagðir okkur
til að byrja með að við ættum að geta hvort
sagan væri sönn eða ekki. En þetta getur ó-
mögulega verið satt.”
“Og hvers vegna ekki?” spurði faðirinn.
“Voru ekki drengirnir mínir, rétt fyrir nokkr-
um mínútum að því kornnir að leika miklu
verri plágu — synd. Blettir hennar eru svart-
ari, verkirnir sem hún orsakar eru miklu sárari,
og endalok sem hún leiðir með sér miklu skelfi-
legri heldur en líkamleg sótt og dauði. Dreng-
ir mínir, sá tími getur komið að þiÖ séuð til-
neyddir að ganga út í hættu, en ef þið hafið
verið gætnir og undirbúið ykkur með bæn til
Guðs og hlýðni við orð hans, svo þér með trú
og árvekni standið á verði, þá þurfið þið enga
hættu að hræðast. En gætið þess að þér aldrei,
aldrei gangið í veg fyrir freistingar, eða vilj-
andi gefið freistaranum tangarhald á yður.
Minnist þess- að leika ykkur ekki á veggsvölun-
um í pestarhúsinu, og að heimskingjarnir
spauga með synd. Minnist þess líka að plága
syndarinnar er hin versta og voðalegasta plága,
sem til er. Hún kostaði Guðs son sorg og tár
og jafnvel lífið sjálft.” E. Dunn.
Frœndur Henriettu
Flekkusóttin geysaði í þorpinu þar sem
Clifford og Olney áttu heirna, svo skólum var
öllum íokað. Þessir drengir höfðu ekki verið
með neinum sem hafði veikina, svo þeir voru
sendir til Perry frænda síns inni í borgnini, til
þess þeir gætu gengið á skóla þar.
John og Wilbur voru glaðir að fá frændur
sína þangað og fóru nú á járnbrautarstöðina
til að mæta þeirn.
Henrietta frænka þeirra aftur á móti var
alt annað en glöð yfir því að eiga von á tveim-
ur drengjum í viðbót við hennar eigin. En
hún vildi ekki neita bróður sínum um að taka
þá, og hún þurfti peningana sem hann lofaði
að borga með þeim en hún vissi ekki hvernig
hún gæti bætt á sig meiri vinnu, en það varð
hún að gjöra þegar hún hafði fleiri í heimili.
John og Wilbur hjálpuðu henni ekki mikið í
húsinu, því þeir voru gleymnir og kærulausir.
Þeir mundu sjaldan hvað þeim var ætlað að
gjöra ef þeir höfðu eitthvað að leika sér að.
En þeir höfðu lofað að hjálpa henni, og nú
voru Clifford og Olney að koma.
Henrietta hafði ekki séð frændur sína síð-
an þeir voru lítil börn, þá voru þeir svo skemti-
legir að henni þótti strax vænt um þá. Hún
var nú i rauninni glöð að geta gjört það fyrir
líróður sinn að ta-ka þá.
Urn eftirmiðdaginn fóru þeir upp á loft með
John og Wilbur, en þegar kominn var tínni til
að þurka leirtauið þá kom Clifford ofan i eld-
húsið og sagði: “Frænka, ef þú segir mér hvar
eg get þvegið mér um höndurnar þá skal eg
þurka leirtauið fyrir þig.”
“Ónei, þú þarft þess ekki,” svaraði frænka
hans, “eg get gjört það sjálf.”
“En mig langar itl að gjöra það, eg þurka
diskana oftast nær fyrir hana mömmu mína.”
Clifford og frænka hans skemtu sér vel við
að þvo upp leirtauið, glösin og hnífana. Næsta
morgun eftir að allir drengirnir voru komnir
á skólann, fór hún upp á loft til að búa um
rúmin. Þegar hún kom inn í dyrnar á herbergi
frænda sinna stóð hún kyr um stund og var al-
veg steinhissa. Þar var alt í góðri reglu, rúmið
uppbúið, vatn í könnunni og alt í réttum stað
í herberginu. í næsta herbergi, þar ;sem John
og Wilbur sváfu, fann hún nóg að gjöra. “Eg
vildi að drengirnir mínir tækju Clifford og
Olney sér til fyrirmyndar.”
Ósk móðurinnar varð í raun og veru upp-
fyít, því einn morgun litlu seinna fann hún
ekkert að gjöra í herberginu drengjanna sinna;
auðvitað var ekki vel búið um rúmið, rúmföt-
in lágu ekki alveg slétt og ábreiðan var dálítið
skökk, en tilraun þeirra til að 'hjálpa mömmu
gladdi hana svo mikið að henni fanst vinnan
léttari allan daginn.
“Ef Olney og Clifford geta búið um rúmið
sitt þá getum við búið um okkar,” sagði John.
“Og við skulum sópa okkar herbergi líka,”
sagði Wilbur, “Clifford segist alt af gjöra það
heima, væri það ekki léttara fyrir þig, mamma,
ef við gjörðum það ?”
“Auðvitað,” svaraði móðir þeirra, “og það
er gott fyrir ykkur líka að geta gjört alt þetta.”
“Það er sem mamma mín segir,” greip
Olney fram í.