Stjarnan - 01.11.1936, Blaðsíða 1
STJARNAN
NÓYEjMBER, 1936. LUNDAR, MAN
“ Kom yfir og hjálpa oss”
Páll postuli sá í sýn, að maður frá Make-
dóníu bað: “Kom yfir og hjálpa oss.” Páll
naut leiðbeiningar heilags anda í starfi því, sem
honum var falið, að prédika heiðingjum fagn-
aðarerindið. Hann var að starfa í heiðnu hér-
aði á þessu tímabili. Ilann heimsótti söfnuðina
til að staðfesta þá í trúnni, og taka inn nýja
meðlimi, og nú ásetti hann sér að prédika orðið
í Asíu.
Guðs andi leiðbeindi honum á sérstakan
hátt. Oss furðar á því, hann hefir að líkindum
einnig furðað sig á því, að andinn bannaði hon.
um í það skiftið að prédika í því plássi sem
hann hafði ásett sér. Vér hugsum fremur að
andinn hvetji oss heldur en aftri oss frá því
að ferðast í trúboðserindum. En Páll skildi
raust Guðs anda og eins og á veginum til Dam-
askus þá hlýðnaðist hann hinni himnesku köll-
un. Án þess að vita hvers vegna hann mátti
ekki halda áfram þangað sem hann hafði ætlað,
þá lagði hann nú leið sína til Bityníu, en þó það
væri óskiljanlegt fyrir hann og Tímóteus fé-
laga hans, þá bannaði andinn þeim að prédika
þar í þetta skifti, svo ennþá breyttu þeir stefnu
sinni og héldu nú til Tróas.
Maðurinn frá Makedóníu.
Hér fékk Páil skilning á leyndardóminum
við leiðbeiningu andans. Hann sá í sýn, að
þar stóð maður frá Makedóníu og bað hann
segjandi: “Kom yfir til Mekdóníu og hjálpaðu
oss.” Þessi köllun var svo nauðsynleg og þörf-
in svo bráð, að andinn lét sér ekki nægja að
tala aðeins til Páls, heldur lét hann sjá í sýn
makedóniskan mann, sem bað svo innilega um
hjálp þá er fagnaðarerindið eitt getur veitt.
Hversu fljótt og vel Páll svaraði þessari beiðni
sjáum vér af frásögninni: “En jafnskjótt og
hann hafði séð þessa sýn, leituðumst vér við að
komast af stað til Makedóníu, þar sem vér á-
lyktuðum að Guð hefði kallað oss til að flytja
fagnaðarerindið.”
Þetta hefir þýðingarmikinn lærdóm að
geyma fyrir oss, það hrífur hjörtu vor. Það
eru tvö aðalatriði i frásöginni. Fyrst, þrá
syndarans að heyra Guðs orð, fagnaðarerindið,
og öðlast frelsun. Annað, hve skjótt Páll brá
við til að veita þá hjálp, sem um var beðið.
Þessi atburður er eins áhrifamikill eins og
hann hefði komið fyrir í gær. Ástæðan fyrir
því er þessi, að á vorum dögum kemur eins
knýjandi beiðni um að fá hjálp, til að fá að
heyra fagnaðarerindið. Það er ekki maður,
sem vér sjáum í sýn, sem biður um hjálpina,
heldur sér fjöldi af trúboðum vorum með sín-
um eigin augum og í fullri dagsbirtu þá, sem
biðja um hina sömu hjálp. Eg hefi séð hundr-
uð þeirra koma, og heyrt þá með mínum eigin
eyrum biðja um hjálp. Ef maður aðeins sér þá
og heyrir einu sinni, þá er það ógleymanlegt.
Það stendur oss fyrir hugskotssjónum ef vér
erum vakandi litla stund að nóttunni. Eina af-
sökunin fyrir því að skrifa eins og eg gjöri er
sú, að þessar átakanlegu bænir um hjálp auk-
ast æ meir og meir, og eru svo grípandi að eg
get ekki annað en mælt með þeim, til þeirra,
sem geta veitt hina umbeðnu hjálp, með því
annaðhvort að fara sjálfir eða senda aðra.
Romaldo Ordoníus.
Eg ætla að segja yður frá atburði, sem fyr-
ir mig bar fyrir 15 árum síðan, þótt eg hafi
haft svipaða reynslu bæði fyr og síðar, þá
virðist mér þessi svo ákaflega svipuð að ýmsu
leyti sögunni í Postulanna Gjörningum. Eg
kalla það Makedóniska kallið nútímans. Eg
ætla að segja frá þessu atriði svo langt aftur
í timann, til að sýna að Guðs andi hefir lengi
hvatt oss til að útbreiða fagnaðarerindið og
sýna meiri áhuga til að flýta því til yztu endi-
marka heimsbygðarinnar, án þess þó að van-
rækja starfið heima fyrir.
Við höfðum ráðstefnu í borginni Puno á
strönd Titicaca-vatnsins árið 1920. Einn morg-