Stjarnan - 01.11.1936, Blaðsíða 2

9ð
STJARNÁN
un kom hár og þrekinn IndíánahöfÖingi til vor.
Hann var yfir miÖaldra og klæddur ullarfötum
frá hvirfli til ilja. Brúna andlitiÖ hans var
orðið hrukkótt og ellilegt gegnum áhyggjur og
erfiði margra ára í þjónustu kynkvíslar hans.
En stálgráu augun hans lýstu rósemi, ákveðn-
urn viljakrafti og staðfestu, sem eg aldrei get
gleymt. Ekkert nema hreimurinn í málrómi
hans var áhrifameira heldur en augnatillitið.
Indíánapostulinn okkar, Ferdinand Stahl,
formaður trúboðsins þar, þekti hann strax og
kynti okkur. Hann hafði mætt honum á ferð-
um sínum inn i landið. Romaldo hafði á ein-
hvern hátt frétt að samkomur yrðu haldnar hér
á þessum tíma og að umsjónarmenn frá Norð-
ur Ameríku mundu verða þar viðstaddir. Þetta
var tækifæri fyrir hann. Þótt hann væri höfð-
ingi þjóðar sinnar, skapmikill og strangur
stjórnari, þá hafði hjarta hans orðið snortið af
vingjarnleik bróður Stahls, er hann hafði fyrst
mætt honum og kent honum grundvaliaratriði
kristindómsins. Hann þráði meira af hinum
blessaða gleðiboðskap, bæði fyrir sjálfan sig
og þjóð sína.
Þannig atvikaðist það, að hann kom 6 daga
ferð yfir lítt iæra vegi frá heimkynni sinu í
Andesfjöllunum í 18,000 feta hæð, til þess
sjálfur persónulega að biðja um kennara fyrir
þjóð sína. “Sendið oss kennara,” bað ihann
fyrst þegar vér mættum honum. “Sendið oss
kennara, sem getur flutt allri þjóð minni fagn-
aðarerindi Krists.” Það er ómögulegt að lýsa
hinum átakanlega bænarhreim í málrómi hans
og andlitssvip, þar sem hann stóð þarna, þessi
hrausti fjallabúi, til að biðja oss að koma til
háfjalla hans. Svo beið hann þegjandi og eftir-
væntingarfullur eftir svarinu upp á bæn sína.
Var það draumur eða sýn, sem vér fengum?
Nei, það var lifandi maður, með holdi og blóði,
sem Guðs andi hafði leitt til að biðja um þá
hjálp, sem þessi maður hélt, að vér einir gætum
veitt. Gátum vér sent honurn hjálp ? Vér sáum
engin ráð til þess. Vér höfðum engan æfðan
kennara til að senda, og höfðum enga peninga
í sjóði, ekki einu sinni til að halda uppi því
starfi, sem þegar var byrjað. Ó, hve sorglegt
það var, að vér gátum ekki strax uppfylt beiðni
hans eins og Páll gjörði. En vér gjörðum það
ekki, svo í veikleika trúar vorrar svöruðum vér
einungis: “Vér getum það ekki sem stendur,
bróðir Romaldo, en ef til vill næsta ár.” Von-
brigðin stóðu útmáluð á andliti hans, er hann
sneri í burtu. Það var ógleymanlega sorglegt
andlit.
Eg get ekki snúiff heim aftur án kennara.
I dögun næsta rnorgun kom þessi maður
aftur til vor, vonglaður og brosandi, og sagði:
“Eg get ekki farið heim aftur án kennara.”
Aftur svöruðum vér: “Ekki í þetta skifti,
bróðir Romaldo, en við skulum haf a þig í huga.
Næsta ár, ef til vill, höfum vér peninga og
fleiri menn, svo við getum sent þér kennara.
Vonbrigðaskugginn, sem féll yfir andlit hans
var ennþá dimmari heldur en daginn áður.
Fimm daga í röð, rneðan ráðstefnan stóð
yfir, var sama reynslan endurtekin. Það var
léttir fyrir oss er vér hryggir í huga kvöddum
bróður Romaldo, og gáfurn honum góðar vonir,
þótt sumir meðal vor væntu þess ekki að sjá
hann nokkurn tkna aftur i þessu lífi. Viku
seinna, eftir að vér höfðum ríðandi heimsótt
ýmsar trúboðsstöðvar mættum vér bróður
Romaldo aftur, oss til mestu undrunar, á elztu
trúboðsstöðinni Platería. Andlit hans var alt
eitt bros, eins og hann vildi segja: Þið eruð
nú ekki lausir við mig ennþá. En það sem
hann i raun og veru sagði var: “Eg hefi komið
24 mílur i viðbót, gangandi yfir fjöllin til þess
að segja yður einu sinni enn að mér er ómögu-
legt að fara heim aftur, fyr en eg fæ kennara
til að kenna þjóð minni fagnaðarerindið.”
Svona alvarleg eftirsókn eftir hjálp fyrir
þá, sem í myrkrinu sitja var nauðsynleg, áður
en vor andlegu skilningarvit gátu vaknað nógu
vel, til að gjöra eftir tvær vikur það sem Páll
gjörði strax; það er, að sjá ráð til að hjálpa
þessum “’madedóniska manni” og þjóð hans.
í angist sinni sagði Romaldo að lokum: “Ef
þér getið ekki sent mér kennara, getið þér þá
ekki sent mér góðan dreng, sem kann að lesa
og getur lesið Biblíuna fyrir fólkið mitt. Vér
fundum slíkan Indiánadreng þarna á skólan-
um, sem var fús til að fara, og hann varð góð-
ur kennari. Nú fyrst fengum vér að vita hvers
vegna Indíánahöfðinginn var svo þrábeiðinn,
að það var ómögulegt að hafa hann af sér.
Undir áhrifum Guðs anda hafði nann gefið
■hátíðlegt loforð áður en hann fór heiman að
um að hann skyldi alls ekki koma heim aftur
án kennara.
Eg ætla að geta þess hér, að þennan sunnu-
dagsmorgun, áður en vér snerum aftur til Puno,
höfðum vér fundið kennara og ráð til að senda
hann. Myndin sem eg sá þann morgun stendur
mér enn fyrir hugskotssjónum, hún er óafmá-
anleg — hraustleg.i Romaldo Ordoníus stóð
þarna með kennarann við hlið sér, brúna and-
litið hans brosandi af sigur-fögnuði yfir því að