Stjarnan - 01.11.1936, Blaðsíða 4

92
STJARNAN
Vér vorum látin búa í gestaherberginu í
húsi höfðingjans. Þar breiddum vér ábreiður
vorar á gólfið, hengdum upp flugnanetin, og
bjuggum um börnin fyrir nóttina, og höfðum
svo samkomu fyrir þá, sem höfðu sent eftir
oss. Samkoman stóð yfir langt fram á nótt, og
aðalefni ræðunnar var: “Leitið og munuð þér
finna, knýið á, og mun fyrir yður upplokið
verða.” Höfðinginn sagði að ihann hefði Íeitað
vor í þrjú ár; nú hefðu þeir fundið oss og þeir
knúðu oss til að kenna þeim fagnaðarerindið.
Kæru vinir, þetta er viðfangsefni vort. Þorp
eftir þorp sendir til vor og biður um kennara
og prédikara. En hvernig getum vér haldið
uppi starfinu félaus? Getið þér greitt úr því
vandamáli ?
Þetta er aðeins eitt dæmi upp á allar þær
bænir um hjálp, sem vér fáum hér í myrkri
heiðindómsins. Indland hefir verið seint til
að gefa gaum að fagnaðarerindinu, en nú sjá-
um vér víða skörð á hervirkjum óvinarins, og
vér þráum að geta notað þau tækifæri, sem
Guð hefir opnað fyrir oss. Vér getum ekki
gjört það einsömul. Vér þurfum hjálpar við,
til þess, frá yður. Vér þurfum tíú starfsmenn
þar sem vér nú höfum aðeins einn. Viljið þér
hjálpa oss að uppfylla þessa þörf ?
Mrs. O. A. Skau.
Ljósið, sem kærleikurinn kveikti
Meitre Tassi hafði engan þjón. Drengur-
inn, sem hafði passað hestinn hans og eldað
matinn, hafði farið frá honum fyrir nokkrum
dögum síðan, svo nú borðaði hann á matsölu-
húsi, og sat þar nú hugsandi við borðið. Hann
var heldur tötralega klæddur og hárið ógreitt.
Tassi var listamaður og hafði ekki áhuga fyrir
neinu nema vinnu sinni. Meðan hann sat þarna
við borðið kom veitingamaðurinn til hans og
sagði: “Hér er maður með dreng, sem þú
gætir fengið til að hjálpa þér.” Balthazar, það
var maðurinn, sem um var talað, kom nú,
hneigði sig kurteislega og sagði: “Vinur okk-
ar, veitingamaðurinn sagði mér að þú þyrftir
dreng til að passa hestinn þinn og elda matinn
fyrir þig. Eg er viss um að þessi drengur, sem
með mér er, mun geta gjört þetta fyrir þig.
Hann er vel fær um það. Þú ættir að hafa
séð hve vel hann hirti asnann minn á leiðinni
frá Sviss til ítalíu. Og hvað matreiðsluna snert-
ir, þá hefir Ihann verið aðstoðarmaður bakara í
Lorraine, og getur matbúið hvað sem þú óskar
eftir.
Maitre Tassi leit á denginn, sem hafði hálf
falið sig bak við Balthazar, og það var nóg til
að sannfæra hann um að maðurinn skrökvaði.
Drengurinn var á að giska 14 ára að aldri,
tötralega klæddur og tærnar stóðu fram úr
skónum; og andlitið bar vott um að hann haf ði
liðið hungur.
En það sem enn meira vakti athygli hans
var ihið daufa, andlausa tillit í stóru brúnu
augunum hans. Hann fann alt í einu til sárrar
meðaumkvunar með drengnum og sagði: “Viltu
koma og vinna hjá mér ?” Drengurinn mumlaði
eitthvað svo lágt að ekki var hægt að heyra
hvað hann sagði, og augu hans báru ekki vott
um neinn áhuga. Balthazar var gramur yfir
því að hann á þennan hátt skyldi sýna hve
heimskur hann var, og sparkaði nú í hann.
Tassi sá þetta og það réð úrslitunum, því hann
var viðkvæmur og hjartagóður.
Balthazar tók á móti fáeinum silfurpening-
um og svo fór Claude, það var nafn drengsins,
með hinum nýja húsbónda sínum til herbergja
hans.
Þegar drengurinn kom þar inn sá hann
rnyndir, myndir alstaðar, myndir af fólki, f jöll.
um, dölum, trjám, lofti, blómum og vatni. Þetta
var svo óvænt að það vakti eitthvað í hinni
sofandi meðvitund drengsins, og dálítill glampi
sást í augunum, sem annars virtust ekki veita
neinu eftirtekt.
Claude Gellee var fæddur árið 1600. For- ■
eldrar hans voru fátækt bændafólk, sem unnu
á herragarðinum Chamagne í Lorraine. Börnin
voru fimm til að fæða og klæða. Það elsta,
sem var drengur fór í æsku til Sviss, til að
Iæra tréskurð, sá næsti hjálpaði til heima alt
sem hann gat. Claude var þriðja barnið. Hann
gat ekkert gjört til gagns. Þegar móðir hans
varð að fara út til að vinna, skildi hún hann
eftir til að líta eftir litlu systur sinni. En þá
gat litla stúlkan gjört hvað sem henni sýndist
því Claude sat þar eins og flón og tók ekki eftir
neinu, sem fram fór í kringum hann.
Hin eina aðferð, sem þektist við barna-
uppeldi í þá daga voru höggin, og Claude fékk
sinn skerf af þeim meðan hann var heima.
Þegar hann var nógu gamall til að senda hann