Stjarnan - 01.11.1936, Blaðsíða 5

STJARNAN
93
á skóla, þá sázt ekkert merki hjá honum upp á
vit eÖa skilning, þar var hann .barinn ekki sí'Öur
en heima. En hiÖ dauf a tilfinningarlausa augna
tillit var ávalt hið sama.
Svo dó faðir hans og móðir hans nokkru
seinna. Jafnvel við þessi tækifæri sást ekki að
Claude hefði nokkurn skilning eða tilfinningu.
Nú var hann munaðarlaus, en matreiðslumað-
ur einn, sem fyrir augnablikið kendi i brjósti
um hann, tók hálfvitann og ætlaði að reyna að
kenna honum vinnu, en þoíinmæði hans entist
ekki lengi, og brátt var drengurinn barinn meir
en nokkru sinni fyr. Að lokum þegar hópur af
skóladrengjum tók af Claude tvær tylftir af
smákökum, sem hann átti að afhenda, þá fanst
húsbónda han^ að hann gæti ekki haldið hann
lengur, og sendi hann því til bróður síns á
Svisslandi.
Bróðirinn reyndi að kenna honum tréskurð,
en hann var jafn ófær um að læra það eins og
alt annað, svo hann vissi hreint ekki hvað hann
átti að gjöra við drenginn. Einn dag kom
Balthazar frændi hans, sem var umferðasali,
og bað hann að ljá sér drenginn til ítalíu til
þess að passa asnann sinn og bera nokkuð af
vörunum, sem hann hafði meðferðis til að
selja. Húsbóndi Claudes var ófús á að gjöra
þetta, því hann vissi hve samvizkulaus frændi
hans var. En hann lét þó tilleiðast að lokum.
Á leiðinni þá leiddi asninn Claude oftar en
Claude leiddi hann. Hið fagra útsýni Alpa-
fjallanna og stöðuvötnin á ftalíu virtust ekki
hafa nein áhrif á vesalings drenginn. Eftir
að þeir komu til ítalíu hafði Belthazar enga
vinnu fyrir hann, svo vikum og mánuðum skifti
leið drengurinn hungur og þjáningar áður en
hann að lokum komst til Maitre Tassi, sem
kendi í brjósti um hann og hann hafði um leið
þann dásamlega eiginlegleika að vera þolinmóð-
ur.
Þegar Claude kom inn í málarastofuna, þá
sá Tassi glampann, sem brá fyrir í augum hans
og nú sannfærðist hann um að það væri eitt-
hvað annað en skynleysi, bak bið þessi brúnu
augu hans. Nú sagði hann drengnum að hann
hefði málað allar þessar myndir, og að hann
mætti horfa á þær svo mikið sem hann vildi,
en hann mætti ekki snerta þær.
Claude vann um hríð >hjá Tassi, þegar
skylduverkum hans var lokið, fór hann inn á
vinnustofu húsbónda síns, sat við hlið hans
og horfði stöðugt á það, sem hann var að mála.
Nú fór oftar og oftar að sjást eins og glampi
sem bar vott um áhuga í hinu daufa andliti
Claudes.
Loksins sýndi húsbóndi hans honum hvernig
ætti að blanda liti þá, sem hann notaði, og einu
sinni spurði hann Claude: “Viltu að eg kenni
þér að mála?”
“Já, já,” svaraði drengurinn, og nú mátti
heyra á máirómnum að hann hafði verulegan
áhuga á því. upp frá þessu gaf Tassi honum
málninga lexíur tvisvar í viku. Claude var
ekki ætíð fljótur að skilja, en kærleikur og
þolinmæði unnu sigur, og skynsemi hans þrosk-
aðist fyrir áhrif elsku og umburðarlyndis, eins
og þegar blómknappur opnast og verður að in-
dælu blómi fyrir áhrif sólarinnar.
Meðan hann lærði að mála var hann stöð-
ugt með kennara sínum, og hafði langan vinnu-
tíma; hann iagði aldrei frá sér málaraburstann,
nema þegar honum var sagt að fara út og fá
sér líkamsæfingu eða hreint loft. En eftir
nokkurn tkna liðinn tók húsbóndi hans eítir
því, að hann fór bak við hann með eitthvað.
Hann kom seinna til vinnu á morgnana heldur
en hann var vanur, og hvert augnablik, sem
hann hafði frí fór hann upp í herbergi sitt.
Einn dag þegar Maitre Tassi kom heim úr
löngum reiðtúr, fann hann á vinnustofu sinni
stórt málverk, sem vandlega var breitt yfir.
Claude stóð fyrir framan það með tindrandi
augu og skalf eins og laufblað í vindi.
“Herra minn,” sagði hann, “mig langaði til
að sýna þér lítinn þakklætisvott fyrir það, sem
þú hefir gjört fyrir mig, svo eg hefi málað
eftir minni útsýnið í Lorraine, eins og eg sá
það út um gluggann minn þegar eg var hjá
bakaranum í Lorraine.”
Svo tók hann burtu blæjuna, sem breidd var
yfir málverkið, og húsbóndi hans sagði undr-
andi: “Það er ekki eg, sem lengur get kent
þér. Þessi mynd er meistaraverk.”
Þótt hið ytra auga virtist eftirtektarlaust,
þá hafði hin innri sjón drukkið í sig áhrifin af
litbreytingum, sem ljósið orsakaði á blómum,
trjám og hæðum. Upp frá þessu fór Claude
að mála eftir náttúrunni hvað sem honum þótti
fagurt, hann málaði hverja litbreytingu með
samsvarandi litum. Hann hafði undraverðan
skilning á lögum náttúrunnar. Þegar hann
gekk út með vinurn sínum, þá skýrði hann fyrir
þeim ástæðuna fyrir hinu mismunandi útliti
náttúrunnar á ýmsum tímum dagsins, og sýndi
að þessar breytingar voru framleiddar af end-
urskini eða geislabrotum ljóssins, eða kæmi
vegna þoku, misturs, regns eða skýja.