Stjarnan - 01.12.1936, Blaðsíða 4

IOO
STJARNAN
en að kannast við það fyrir öðrum. Hvers-
vegna bætti amma þeirri áminningu við að fara
ekki í felur með það? Eg vildi helzt hafa mín-
ar skoðanir fyrir sjálfan mig. Félagar mínir
álíta sjálfsagt að eg sé sérvitur, hvað gjörir það
til ? En hvaða gagn er að því ?”
Ekki leið á löngu þar til Mat Hewitt fann
upp á einhverjum strákapörumi, sem hann
reyndi að koma í gegn. Hann, Dan og Bill voru
að ráðgast um það einn eftirmiðdaginn.
“Charles Peters er sá, sem bezt gæti hjálp-
að okkur,” sagði Mat, “ef hann aðeins vill
gjöra það.”
“Hann gjörir það aldrei,” sagði Dan ákveð-
ið.
“Og hversvegna ekki?”
Af því alt hjá honum verður að ganga eftir
settum reglum, og þetta,” — Dan lauk ekki
við setninguna.
“Þetta er ekki í Biblíunni,” bætti Bill við.
“Við megum til að gjöra eitthvað okkur til
gamans,” sagði Mat. Við skulum biðja hann
að vera raeð.”
Svo fór Mat að glugganum og hrópaði upp
á annað loft: “Charles Peters, kom þú hingað
ofan til okkar.”
Charles kom til þeirra og þeir intu honum
frá áformum sínum. “Og þú ert sá eini í
bekknum, sem getur hjálpað okkur með það,”
sagði Mat.
“Eg get það ekki,” sagði Charles alvarlega.
“Þú getur það, og þú verður að gjöra það.”
Charles hristi höfuðið, en Dan spurði hvers
vegna hann gæti það ekki.
“Af þvi hann er hræddur um að verða ó-
hreinn um höndurnar, blessaður litli drengur-
inn,” sagði Miat háðslega áður en Charles gat
svarað spurningunni.
Charles roðnaði, en svaraði rólega: “Það
er satt. Eg kam á skólann með þeim ásetningi
að halda liöndum mínurn hreinum, og með Guðs
hjálp skal eg gjöra það.”
Það kvöld kom Bill Archer inn í herbergi
Charles og sagði: “Peters, eg vildi óska að eg
væri eins og þú.” Charles varð svo hissa að
hann gat ekkert sagt. “Þegar eg fór að heiman
þá ásetti eg mér að vera góður og gjöra rétt.
Eg meinti það. En hvílíkur heimskingi eg
var, eg fyrirvarð mig fyrir þetta, og smátt og
smátt leiddist eg til að gjöra það, sem samvizk-
an sagði mér að væri rangt, þar til nú að eng-
um dettur í hug að eg hafi neina samvizku. Eg
er viss um að þú hefir álitið mig þann forhert-
asta í hópnum.”
Charles gat ekki borið á móti þvi; svo var
augnabliksþögn þar til Bill spurði hálf hik-
andi: “Skyldi það vera mögulegt fyrir mig—?”
“Já,” greip Charles fram í. “Þú getur byrj-
að að nýju og gjört það sem rétt er.”
“Vilt þú standa með mér?”
“Vissulega vil eg það Bill, og annar, sem
er sterkari en eg er reiðubúinn að hjálpa þér.”
Nokkrum mánuðum seinna skrifaði Charles
ömmu sinni: “Eg hefi reynt að gjöra skyldu
mína og ekki farið i felur með það, og það
hefir hjálpað einhverjum öðrum, alveg eins og
þú sagðir.” Y. I.

4
»
Hver er orsökin?
Bftirfarandi spurning stóð í dagblaði einu
í S. Dakota, henni var beint að ritstjóranum:
“Heldur þú að fólk sé eins vandað nú eins og
það var í fyrri daga?” Þetta bendir í sömu
áttina og spurningin um það, hvort æskulýð-
urinn nú sé eins góður eða betri heldur en for-
feðurnir.
Margir halda því frarn að tilhneiging til
glæpa sé ekki svo mikil hjá æskulýð vorum að
orð sé á því gjörandi. Sumir prédikarar og
kristindómskennendur segja að unga fólkið nú
á dögum sé jafnvel betra heldur en forfeður
þess voru i æsku sinni, en þeim ber ekki vel
saman við það sem Páll segir að “Vondir menn
og svikarar munu magnast í villunni, villandi
aðra og villuráfandi sjálfir.” 2. Tím. 3:13.
Ritstjórar dagblaðanna og dómarar í stór-
borgunum, eru betur færir um að svara spurn-
ingunni heldur en nokkur önnur stétt manna.
Ritstjórarnir safna glæpafréttunum alstaðar að
og dómararnir hafa glæpamennina mæta fyrir
réttinum. Þessir menn og fangaverðirnir geta
sagt oss hvort fangelsin eru tóm, eða full af
fólki.
Það er eftirtektarvert að hlusta á skoðun
J. F. Mclntyre dómara í New York. Hann er
einn hinna helztu lögfræðinga sem hafa glæpa-
mál til meðferðar í Bandaríkjunumi. Maður
einn, sem skrifar fyrir blaðið “Good House-
keeping,” spurði hann: “Hvað heldur þú sé