Stjarnan - 01.12.1936, Blaðsíða 6

102
STJARNAN
“Eg hefi breytt heimskulega’’
Sál Kisson er því miður ekki sá eini, sem
hefir orÖiÖ að gjöra slíka játningu. Sá maður,
sem metur sínar eigin óskir meira en grund-
vallarreglur réttlæfjisins, og| lsdtur eigingirni
fremur en guðsótta stjórna áformum sínum,
hann breytir heimskulega og lendir án efa í
vandræðum.
Það var ekkert aðfinsluvert í fari Sáls, þeg-
ar Samúel smurði hann til konungs. Hann
hegðaði sér viturlega. Það er vel þess vert að
lesa söguna um þennan unga mann, hún er lær-
dómsrík og sýnir, að þótt vel sé byrjað er það
ekki trygging fyrir góðum endalokum.
Vér fylgjum lífssögu þessa unga manns,
sem hafði svo mikið traust á sjálfum sér, hvern-
ig hann á stuttum tíma náði hylli f jöldans, en
féll svo seinna á æfinni að vér sjáum hann,
konung þjóðarinnar, gjöra svo lítið úr sér að
Íeita frétta af galdrakonunni í Endor.
Sál leyfði óhlýðhi, öfund og illmensku að
gjöra sig að þræli sínum. Illur andi náði yfir-
ráðum yfir honum, og eftir það var hann eins
og óður maður og eltist við Davíð í þeim til-
gangi að ráða hann af dögum, af því Davíð
hafði verið smurður til konungs eftir hann.
Það var einmitt í slíkum erindum, þegar
Sál var að elta Davíð, að atburður sá kom
fyrir, sem leiddi konunginn til að gjöra þessa
játningu: “Eg hefi breytt heimskulega.” Það
er alvarleg frásaga og þess verð að lesa hana
með eftirtekt. Sál kallaði til Davíðs yfir gjána
sem aðskildi stríðsmenn þeirra og kannaðist
við að hann hefði breytt heimskulega. Ef
heimska Sáls var í því fólgin að láta eftir til-
finningum sínum án þess að taka nokkurt tillit
til afleiðinganna, þá á hann marga sína líka
meðal vor nú á dögum. Eg skal benda á aðeins
nokkra þeirra.
I fyrsta flokki kemur iðjuleysinginn. Ef
til er nokkur verulegur heimskingi í heiminum,
þá er það sá ungi maður, sem vlijandi eyðir
tíma sínum í iðjuleysi.
Sumar gjafir gefur Guð oft, en sumar að-
eins einu sinni. Æskan er ein af hinum síðar-
nefndu, ef henni er sóað, þá er enginn vegur
að öðlast hana aftur. Enginn fjársjóður er
jafn dýrmætur, og engin misbrúkun eða eyðsla
er jafn óbætanleg. Tapaða peninga má vinna
sér inn aftur. Sá sem mist hefir heilsuna get-
ur oft fengið hana aftur. Tapaða vináttu má
endurreisa. Niðurbrotið mannorð má byggja
upp aftur, en tími sem liðinn er fæst aldrei
aftur.
Árin, mánuðirnir, vikurnar og dagarnir, eru
dýrmætari en svo að hægt sé að verðleggja þá.
Vér megum ekki við því að misbrúka einn ein-
asta þeirra. Er það ekki því miður satt, að
f jöldinn af oss hefir eytt hundruðum dýrmætra
klukkustunda til einskis. Iðjulaus unglingur er
verst staddur því enginn tími er jafn dýrmætur
og æskan. Iðjulaus unglingur sáir illgresi á
lífsbraut sína, og hann er brjóstumkennanlegur
þegar til uppskerunnar kemur.
Hin sorglegasta sjón í heiminum er iðjulaus
og áhugalaus ungur maður. Það er nógu ilt að
vera atvinnulaus, en að hafa enga löngun eða
áhuga fyrir því að vinna, er miklu verra. Sæll
og hamingjusamur er sá unglingur, sem hefir
áhuga fyrir vinnu og ánægju af henni. Það'er
eitthvað í ólagi, annað'hvort andlega eða likam-
lega við þá, sem ekki hafa ánægju af að vinna.
Minnist þess að imiikið af lyndiseikunn
mannsins er bygt upp frá því hann hættir að
vinna á kvöldin og þar til hann fer að sofa.
Siðleysi og glæpir, sém framdir eru af ungu
fólki fara oftast fram á kvöldin, eftir að dags-
verkinu er lokið. Fáir leiðast afvega meðan
þeir eru önnum kafnir við vinnu. Hin versta
misbrúkun kvöldstundarinnar er að eyða þeim
i iðjuleysi því það leiðir oft út á lastabrautina.
Láttu heldur ekki skemtanir taka upp allan
tíma þinn. Það væri gott að minnast aðvör-
unar Jeremía móti úlfinumi á kvöldin, sem eyði-
leggur sálir manna. Það væri betra að vera
rændur peningum sínum heldur en að vera
rændur tíma og tækifæri, af hinum gagnslausu
skemtunum sem eru svo algengar. Það er heið-
urs vert, sem sumir gjöra, að nota tómstundir
sinar til náms í einhverri grein, sem gjörir þá
færari um að leysa af hendi betri þjónustu í
þarfir mannkynsins. Því miður eru hundruð
unglinga, sem aldrei hugsa um slíkt, heldur
eyða hinum dýrmætu frístundum sínum til
einskis og vakna svo upp eftir nokkur ár og sjá
hve miklu þeir hafa tapað, og játa þá að þeir
hafi breytt heimskulega.
Næst er að nefna hinn glaumgjarna. Vér
skulum alls ekki lítilsvirði glaðlyndi; það er
Guðs gjöf. Þeim er illa farið, sem fordæmir
giaðlyndi og álítur saklausa glaðværð og leiki
ósamboðið kristnu fólki. Slíkur maður er ó-
vinur kristindómsins.
V
«

*
<