Alþýðublaðið - 07.03.1925, Blaðsíða 3

mótþróann, svo sum oíaataidlr
atburðir aýna. Pað hefir áldrei
komlð fyrir, að almanningur hafi
safnast gegn lösfregiunnl, þegar
hún hefir genglð erindi réttlæt-
isloa. Hvenær hafa t. d. bann-
lagabrjótarnir gatað safnað liði
aimeanings gegn logregiunnl?
Mað þeasum rökum er sýnt og
sannað. að ^rfktslögrrgUe með
eiðum og >tækjum< er að elns sett
gegn réttlœtinu elna og það lifir
og vakir í hjörtum beztu og
óspiltustu manna þjóðarinnar,
þeirra. sem ekki eru reiðubúnir
til að lögglida rangs mælikvarða
á eilíf giidi.
Á að þola þvflfka löggjöt?
Þjóðinni bar að svara.
SjO lanáa sýn,
(Fih.)
21. Norðar Englaud.
■ í>að var á hafnarbakkanum í
Hull. Ég var að svipast um eftir
bifreið til að flytja mig til af-
greið^lu Eimskipaíélagsins, því að
það hafði norski >frændi< ráðlagt
mér. Vindur sér þá að mér maður
með handvagn og spyr, hvort hann
eigi að aka dóti minu fyrir miv.
Ég spyr hann, hvort hann viti,
hvar Eimskipafélag íslánds hafl
bækistöð sína. Já; hann hélt nú
það. Ég óttaðist af flýti hans að
svara, að hann hefði misskilið
mig, og spurði aftur. Þá hikað
hann, en játaði þó. Spurði ég hann
þá, hvort langt væri þangað. >Nei,<
og hann benti inn yflr borgina.
>Komið þór nú fljóttW Ég hætti
á það, og hann ók af stað og fór
hratt. Stefndi hann með fram
höfninni, er hann var kominn inn
fyrir frerastu húsaröðina, og er
hann kom eftir nokkurn spöl í
þrönga götu og skuggalega, nam
hann staðar, bað mig gæta vagns-
ins og hljóp í hvert húsið af öðru.
Innan skamms kom hann aftur.
Afgreiðslan var ekki í þessari
götu, og nú ók hann í aðra átt,
en óg fyigdist vitanlega með. Nú
kom hann í götu. þar sem norski
fáninn blakti yflr húsi nokkru.
Þar fór hann inn, en brátt kom
hann aftur með þær fróttir, að
afgreiðslan væri flutt en hann
vinsi ekki hvert. Nú leizt mór á
eða hitt þo, og tor að pykkna í
XLÞTÐUBLA.DIÐ
mér. Hann yiði að flnna staðinn
hið bráðasta, því að hann hefði
þózt þekkja hann, og enn ók hann
af stað og nú sýnu hraðara en
fyrr. Ok hann nú fram og aftur
um hrið og kom hór og þar við,
og loks lítur hann sigri hrósandi
á hus nokkurt. farna var það!
f*að stóð heima, Parna stóð: >Eim-
skipafélag íslands< og bláa Þórs-
merkið. Ökumaðurinn var orðinn
kófsveittur og eldrauður, en hið
siðara var hann raunar fyrir, eink-
um á neflnu. Hann dröslaði dóti
mínu inn í skrifstofuna, en óg
gekk að borðinu og gaf mig á
ensktf?) tal við einhvern skrifara.
Það gekk illa. Alt í einu áttar
hann sig og segir: >Hór er ís-
lendingur<, og kallar á hann. Þá
kemur fram m&ður, sem ég hafði
sóð í Reykjavík, og >þá varð ég
fegin manneskja<. Hann heiLir
Guðmundur Marínó Jðrgensson og
kannaðist vib mig, því að hann
hafði fengið til meðferðar loftskeyti
norska >frænda« frá mór, en — nú
nú! Sá rauði hnippir í mig og
vill fá peninga sína fyrir öku-
hlaupin, sem náttúrlegt var; ég
skyldi ráða. hvað mikla. Ég spyr
landann. hvað hæfilegt só. Hann
heldur 11/» shiliinga. Ég dembi
því í þann rauða, en hann verður
öskúvondur, — hvort hann eigi
ekki að fá meira fyrir öll þessi
hlaup; nei ekki mínna en þrjá
shillings vilji hann fá. Éá það.
Hann fékk þá og þakkaði nú
mjög blíðlega fyrir og fór, en ensku
skrifárarnir hlógu.
Ég snóri mér nú aftur að land-
anum, og þá gladdi hann mig
með þeirri rótt þægilegu fregn, að
Gulfoss kæmi ekki til Hull, en
hann hefði pantað fyrir mig far
með bonum með skeyti til Leith.
Ég yiði þvi að fara með járn-
brautarlest þangað. Hann var
kunnugur þarna og bauðst til að
koma mér á járnbrautarstöðina og
greiða fyrir mér þar. Keypti hann
fyrir mig farseðil og ieiðbeindi mór
um. með hvaða iest ég ætti að
fara og hvenær, að óg ætti að
hafa lestarskifti í Jórvik o s. frv.
Kvöddumst við síðan með virkt-
um og þakklæti af minni hálfu,
og hólt hann síðan til vinnu sinn-
ar, en ég gekk í veitingaskála
stöðvai innar til að hressa mig
eftir erilmn mefi binum rauða og
voubiigðin um Gullfoas. (Prh.)
I
Flokkaskifting í Eistlandi,
Nýlega spurðust þau tíðindí
írá Elstlandi, að þar var kæfð
nlður uppreisnartllraua. Má því
vera. að mnnn fýsi að vlta um
atatöðu þingflokkanna þar. Þing-
Ið er skipað ioo tnöanum í mörg-
um flokkum. og eru annars
vegar bændur og burgeisar, 70
alla, en hins vegar 26 jafnaðar-
menn (þar af 14 lýðvaids-jafa-
aðarmann, 8 óháðir jafnðsrmenn
og 4 aameignarmenn). Sterkasti
flokkurinn er bændaflokkurinn,
sem á 25 folltrúa í þinginn.
(I. L)
Herbrasklð.
Þjóðhötðingjar og vaidhafar
hafa nú um hríð langmest lagt
tll málanna, en það er kominn
tími tll þess, að smæSingjarnir
iáti tli sin heyra, áður en björgin
klofna, og grafirnar gína vlð
þeim, og fyrst ég ©r einn af
smælingjunum, vii ég hefja upp
rödd mína, hversu máttlaus sem
hún kann að vera: Heyrið, góðir
mennl Óvinlr og b æðuri Nú er
nóg komið. Vlð erum aiiir hræði-
iega viltlrog blindaðir. í örbjarga-
vltfirrlng höfum við lagt löndin
f rústir. Fjandmenn og bræður!
AUir erum við herteknir af þelrri
elnu hugsun að auka hörmung-
arnar, Við hróputu fagnaðaróp,
þegar menn detta niður úr iog-
andi lotttörum eða iar..st úti á
lúmsjó, þcgar iólkið er tætt i
sundur eða hlaðið í valkesti með
ólyfjan og eitu«byrlan. Erum við
annars menskir menn?
>Réttur.< W. Rathenau.
Búnaðarrlt, 1. — 2. hefti 39.
árgangs, er nýkomifi út með ýmaar
fróðlegar ritgerðir, þár á meðal
minningargrein um Jónas heitinn
Eiriksson skólastjóra á Eiðum eftir
séra Einar Jónsson.
Bréf til Lára, önnur útgáfa,
rennur út eins og vatn, þótt
ólfku sé saman að jafna.