Mosfellingur - 21.12.2017, Síða 26

Það er óhætt að segja að mikið hafi gengið á í lífi Elísabetar Sigurveig-
ar Ólafsdóttur síðastliðin tvö
ár. Hún missti eiginmann sinn úr heila-
krabbameini eftir 14 mánaða veikindi og
sex ára barnabarn hennar greindist með
bráðahvítblæði á árinu.
Í einlægu viðtali við Ruth Örnólfsdótt-
ur ræðir hún um æskuárin á Vopnafirði,
líflegan tíma á Hressingarskálanum, árin
hjá Ríkissáttasemjara og veikindaferli
eiginmannsins.
Elísabet Sigurveig er fædd á Akureyri 9.
júní 1955. Foreldrar hennar eru þau Þrúður
Sigríður Björgvinsdóttir og Ólafur Péturs-
son en þau eru bæði látin. Þau hjónin voru
lengst af bændur á Vopnafirði. Elísabet á
hálfbróður, Sigurð Þór, fæddan 1938. Hann
var bóndi á Vopnafirði en seldi jörðina og
nýtur þess nú að ferðast um heiminn.
Hlakkaði til að fá borgarbörnin í sveitina
„Ég ólst upp á Vopnafirði þar sem veðrið
er best á Íslandi á sumrin. Það var gott og
áhyggjulaust að alast upp í sveitinni. Ég og
bróðir minn ólumst ekki upp saman þannig
að ég saknaði þess að eiga ekki systkini á
svipuðum aldri. Ég hlakkaði mikið til á
vorin þegar borgarbörnin komu til okkar
í sveitina. Mér fannst alltaf skemmtilegast
að vera úti og vinna með pabba. Elskaði
hestana og kindurnar en mér fannst kýrn-
ar alltaf frekar leiðinlegar.“
Vináttan dýrmætari með ári hverju
Elísabet var í heimavistarskóla á Torfa-
stöðum og fór svo í gagnfræðaskóla Vopna-
fjarðar. „Mér fannst alltaf gaman í skólanum
og stærðfræði var mitt uppáhaldsfag. Í dag er
ég í félagi sem heitir „Skotveiðifélagið“ sem
samanstendur af skólasystrum
og vinkonum frá Vopnafirði. Við
hittumst einu sinni í mánuði og
vináttan verður dýrmætari með
hverju árinu sem líður.
Ég tók landspróf í Reykholtsskóla sem
var mikil upplifun og þaðan á ég marga
góða vini.
Eins og margar stelpur í „gamla daga“
langaði mig til að verða búðarkona. Sá
draumur rættist mörgum áratugum seinna
þegar við vinkonurnar skelltum okkur í sjálf-
boðastarf hjá Rauða krossinum. Við fengum
að starfa í búðinni þeirra á Laugaveginum.
Ég held svei mér þá að ég hefði getað orðið
ágæt búðarkona,“ segir Elísabet og hlær.
Kenndi mér að gera gott úr hlutunum
„Það er mikil frændrækni í fjölskyldum
mínum og það voru því mikil samskipti við
ættingjana á Vopnafirði. Af öllu þessu góða
fólki langar mig að nefna föðursystur mína,
Sigríði, sem var einstök kona. Við vorum
miklar vinkonur og töluðum oft saman en
hún varð 100 ára.
Sigga var jákvæðasta manneskja sem ég
hef kynnst, alltaf bjartsýn, en samt raun-
sæ. Hún kenndi mér, öðrum fremur, að sjá
björtu hliðarnar og gera gott úr hlutunum
þótt eitthvað bjátaði á.“
Hressó var aðalstaðurinn
„Ég flutti til Reykjavíkur þegar ég var 17
ára og fór að vinna á Hressingarskálanum
í Austurstræti sem var þá aðalstaðurinn.
Það var lærdómsríkt fyrir sveitastelpuna
og margt sem kom mér á óvart.
Hjá Búnaðarfélagi Íslands var ég í nokk-
ur ár en þaðan fór ég til Kjararannsóknar-
nefndar og þegar embætti ríkissáttasemjara
var stofnað 1980 óskaði þáverandi ríkis-
sáttasemjari eftir því að nefndin flytti aðset-
ur sitt í sama hús og sáttasemjaraembættið
til að auðvelda samstarfið og það varð úr.“
Er ennþá sátt og sæl með starfið mitt
Árið 1982 bauð Guðlaugur Þorvaldsson,
þáverandi ríkissáttasemjari, mér síðan starf
skrifstofustjóra hjá embættinu. Ég ákvað að
þiggja boðið en ætlaði aldrei að vera nema í
nokkur ár. Ég var þá ófrísk að Evu minni og
byrjaði að vinna þegar hún var þriggja mán-
aða. Nú er hún allt í einu orðin 35 ára og ég
er ennþá sátt og sæl með starfið mitt.”
Elísabet á tvö börn með fyrrverandi eig-
inmanni sínum, Jóni Arnari Guðmunds-
syni, en þau slitu samvistir árið 2000. Eva
Hrönn er fædd 1982 og starfar sem hæsta-
réttarlögmaður og Stefán Óli er fæddur
1991 og er sagnfræðingur, fréttamaður og
mastersnemi. Barnabörnin eru þrjú, þau
Emilía Íris 9 ára, Viktor Óli 7 ára og Elísabet
Eva sem er eins árs.
Honum leið vel í Mosó frá fyrsta degi
Í lok árs 2002 byrjuðu Elísabet og Hreið-
ar Örn Gestsson húsasmíðameistari og við-
skiptafræðingur að rugla saman reytum.
Þau voru bæði í háskólanámi á þessum
tíma, Hreiðar í viðskiptafræði og Elísabet í
opinberri stjórnun og stjórnsýslu. Hreiðar
átti þrjú börn frá fyrra hjónabandi, Heið-
rúnu fædda 1983, Davíð Örn fæddan 1989
og Ingvar Örn fæddan 1992. Elísabet og
Hreiðar Örn gengu lífsleiðina saman í 15
ár en í apríl sl. lést Hreiðar eftir erfið veik-
indi.
„Hreiðar sagði oft söguna þannig að ég
hefði flutt hann inn í Mosó en bætti svo við
að honum hefði liðið vel hér frá fyrsta degi
enda var hann opinn og fljótur að aðlagast
samfélaginu. Hreiðar var einlægur, glað-
lyndur og vinamargur, mikið náttúrubarn
og ástríðufullur veiðimaður. Hann var líka
einstaklega barngóður og öll börn elskuðu
hann. Hann lék við þau, kenndi þeim og gaf
þeim tíma sem er það mikilvægasta af öllu.
Við ferðuðumst mikið bæði innanlands
sem utan. Fyrstu árin ferðuðumst við með
strákana okkar þrjá og eitt sumarið vorum
við 30 nætur í fellihýsinu.“
Lagði áherslu á að njóta hvers dags
„Við lifðum skemmtilegu og innihalds-
ríku lífi, Hreiðar lagði alltaf mikla áherslu á
að njóta hvers dags. Kannski hefur það við-
horf hans ráðist að einhverju leyti af því að
pabbi hans fékk heilablóðfall þegar hann
var 53 ára, lamaðist og missti málið.
Árleg ferð í Veiðivötn með fjölskyldu og Elísabet og Hreiðar að njóta náttúrunnar.
MOSFELLINGURINN
Eftir Ruth Örnólfsdóttur
ruth@mosfellingur.is
- Mosfellingurinn Elísabet S. Ólafsdóttir26
Þegar niðurstaða lá fyrir
úr sýnatöku var hún mjög
afdráttarlaus. Krabbameinið
var ólæknandi og bráðdrepandi.
Með það vorum við send heim
og aldrei boðin nein aðstoð eða
ráðgjöf til að vinna úr áfallinu.
Elísabet Sigurveig
Ólafsdóttir skrifstofustjóri
hjá Ríkissáttasemjara segist
lánsöm að eiga góða fjöl-
skyldu og trausta vini. Hún
segir það ekki sjálfsagt að
fólk treysti sér til að styrkja
aðra í erfiðum aðstæðum.
Vanda
mig við
að njóta
hvers dags