Alþýðublaðið - 10.03.1925, Blaðsíða 3

KLÞYÐUBLJlÐtÐ
1
Mannskaðmn mikli.
Hve sviplegt er a8 ajá á hafiö grátt,
og Botgargustur fer uin landið hvita.
Me8 tárum augu’ í tómið svarta líta,
aem týndra vina bei8 um hinztu nátt.
Nú kveína menn i hljóði eða hátt,
er hjartaböndin örlög sundur slíta.
Og sumir gráta son, en kona mann,
og sakna börnin pabba’, er allt þeim vann.
Hér féllu’ í válinn djarðr menn á dáð,
hin dygga hersveit landsihs móti ægi,
er hvergi sýndi hik, þótt stormur slaegi
og haglóls-örvar dyndu’ á úflð gráð.
Með fullum styrk var hinzta vörnin háö; —
þeir hirtu iítt, hvað fyrir stafni lægi.
Um minning slíkra manna’ er alt af bjart,
þótt myrkvist sól og tunglsskin verði svart,
Úr hafsins róti’ á hulda landið brátt
þeir hafa gengið traustum, styrkum fótum
og verið kvaddir vina bliðum hótum,
þars vorsól skín um hvolfið undrabiatt.
Að degi varð hin dimma vetrarnátt,
og dýrðlegt birtist skiir á æfimótum.
Úr skyldustarfi skipaö var þeim heim;
nú skulu góðar óskir fylgja þeim.
Jakob Jóh. Smári.
stórkostlegasta, ssm sogur tara af. Ef j&fnað
er til nágrannaiandaQna, svarar það til þess
ettir tólksfjöida, ef tarist hefðu í einu f Noregl
um 1800 manns eða i Danmörkn 2300 eða á
Bretlandi um 30 000. Voðaiegustn tóikorustur
einar komast tii jafns við þessi óguriegu slys
um manntjón. Fjöidl heimiia er sleginn svöðu-
sári. Hábur þrlðji tugur kvenna eru orðnar
ekkjur og um 70 börn muaaðariaus og mikitl
jöldi annára manna á um aárt að binda á
margvisiegan hátt. Mtkill hlutl skipshatnonna
voru ungir menn, aðotoð toreldra, mæðra og
annara ástvina, ar nú era sviftir hjálp og
gleðl. Yfir lundinu grúfir þjóðarsorg.
Tjónið er stórkostlega mikið i fengnum
og ótengnum auðæium. Mikiar elgnir hafa
tarið í sjóinn f skipum og afia og þó mest f
því, sem sjómenalrnir áttu óunnlð. En auðmild
náttúran og fengsæl startshöndin megl skjótt
bæta eignatjónið. Hltt er óbætanlegt, sem
mist er í iitgildum verðmætum, ást og yndl,
torsjá og umhyggju tyrir ástvinum, gleði
samvista og samstarts vlð ástvini, aðstandendur
og stéttarbræður, áhugi og atorka fjölda
djartra og ótrauðra liðsmanna í stríði lifsins.
Tjónlð að brottsviiting þoirra er meira en svo,
að tötum verðl talið eða orðum lýst. Hjá því
er eignatjónið eins og skuggi hjá nótt. Þess
vegna er svo óumræðilega hörmulegt, ef
nokkurn þátt i þessu mikla slysi ætti meira
k»pp osr gimd tli fjár o/ eigna en gætni og
umhyggja um ift og start. Þatta mikla slya
hrópar til aiira þelrra, sem að sjósókn og
sjávarútvegl standa, hvar sem eru, að gera
ait. sem vit og þekking megna, til að forða
því að siíkur voða-viðburður endurtaki sig f
sögu þjóðarinnar. Með því væri á mannleg-
astan hátt rekið harmanna miklu.
Kveðjuorð
Sjómauntifélags Beykjaríkor.
Vér lifum, þótt vér deyjum.
Þiö, vösku sjóhetjur, fólagar og vinir! Glaðir
og öruggir genguð þið á skipsfjöi út í baráttuna
fyrir lífinu og við náttúruöflin. Með öruggri von
um góða heimkomu eítir stutta ferð kvödduö
þið konur og börn, feöur, mæður, bræður, systur
og aðra vini. Ótrauðir gegnduð þið kalli og
genguð að starfi og hræddust ei, þótt bylgja
væði á súðum og vindur hvini í reiða. í æðurn
ykkar svall blóð víkingains, sem ekki kann að
hræðast. í hjarta ykkar bærðist kærleikur eigin-
mannsins, föðurins og sonarins fyrir heili heim-
ilisins og umhugsunin fyrir nauðsynlegustu lífs-
þörfum.
örlagastundin kemur. Stormurinn hvín. Bylgj-
urnar rísa, og holskeflan háa hvolflr sér yfir
fleyið og sogar það í djúpið. —
Tið haflð öðlast hærra sjónarsvið, horfnir
sjónum vorum, horfnir frá baráttu og striti
lifsinB. Pjóðin syrgir vaska sonu,
Vór, sem eftir lifum, fólagar ykkar og vinir,
þökkum ykkur fyrir margra ára samstarf á sjó
og landi, fyrir vináttu, hlý handtök, skemtilegar
samræður, fyrir þátttöku ykkar í málefnum
stéttarinnar, fyrir alt, sem þið lögðuð fram í
oiði og verki verkalýð þessa lands til sannrar
hagsældar og þroska. Yér þökkum ykkur starf
ykkar í þágu þjóðfólagsins. Vór minnumst elsku
og fórnfýsi ykkar til ástvinanna, og treystum
öllum góðum og kærleiksrlkum öflum innan
þjóðfélagsins að draga úr harmi þeirra og létta
þeim lífsbaráttuna.