Alþýðublaðið - 13.03.1925, Blaðsíða 3

E ' mitt þes J varíserai moo
v«rÖa tii þeaa «Ö hald* athyglt
aiþýðu vakandi. Alþýða mun
finna tli þessar yfirvofandi árásar
elna og huglauss og illíúss óvinar,
aem læðist aftan að þaim, sam
hann vlll feigan, til að vaga
aitan að honum, og aiþýða mun
enga með&umkun hafa með auð-
valdlnu, þótt það lýsi yfir því,
að tiiræði þesa sé >neyðarúr-
ræðU.
Tíbaks-eiRkasalan.
(Frh).
Um tóbakasölu-töfluna aeglr
enn tremur svo:
>Strfðið gerbreytir svo alveg
söiuooi á þeasum vörutegundum
oíí in^flutningnum. Nayzlan vex
mjög mikið á þelm báðum og í
svipuðum hiuttöllum, og innflutn-
ingurinn vex enn rneira. Aukn-
ingin á ionfiutningnum hefst
þegar 1914 á kaffi, en árlnu
sfðar á tóbaki. Fyrra hámarkið
næst 1916 á tóbaki, en 1917 &
kaffi en síðara hámarkið á báð-
um vö*utegundum er 1919, og
er þá innfiutningurinn um 70—
8o°/0 meiri á mann en fyrir striðið.
Katfiionfiutningurinn lækkar afð>
an 1920 um melra en helmlng
og verður um 23% minni á
rnann en fyrtr atríðið, en nær
sér avo nokkuð næatu árlo. Tó-
bdksinofiutningurinn heizt attur
óoðiiiega mikiU árið 1920, þó
— i'V ■ ............................ .1- iVfeimn,
Biöjiö kaupmenn
yðar cm íslenzka kaffibætinn. Hann er
sterkari og bragðbetri en annar kaffibætir.
Hrsios bandsápor
hafa þægiiegán iim, eru
mjúkar og fara vel með
hörundlð. — Blðjlð kaup-
menn, sem þér verzllð
vlð, um Hreins handsápar.
H.t. Hreinn.
að hann lækki cokkuð, en mink-
ar svo mjög mlkið og fer fyrst
að ná sér 1923 og 1924. Sim-
kvæmt þessa ætti innflutnings-
rýrnunin að verða meiri á tóbak-
inu, þegar hún loks kemur, bæðl
af því, að innfiutnlngaaukningin
heldur lengur áfram og birgðir
verða því meiri f landinu af tó-
baki ®n kaffi, og jatníramt af
þvf, að tóbakið «r sfður nauð-
sycjavara en kaffi, og aveiflurnar
á neyzlu tóbakains ættu þvf að
vera nokkru meiri, eins og 1909,
eftir venjuiegu vlðskiftalögmád.
Ahrlf kreppunnar, ssm fylgdi
stdðlna, eru greiniiega svipuð
kreppunoi 1908 — 09. Inoflutn-
ingurlnn minkar m)ög mikið, og
það tebur tfma, að hann nái sér.
Sé teklon meðaiinnfiutoingur á
Pappír ails konar.
Pappírspokar.
Kaupið þar, sem ódýrast er
Herlui ClauseB,
Sími 39.
OtbrsiOið bifi|Oublaðii
hvai* aann b;ð ernð Q(|
hvert un giiS f«ri8i
mann af kaffi 4 árin eftir 1920,
er innflutningshrunlð kemur á
því, og á tóbaki 4 árin eítlr
1921, er innflutnlngur þess feil-
ur saman, fæst:
Kaífi. meðalinofl. á mann 5.79 hg
Tóbak, — - — 0.835 —
InnflutnÍDgurinn á báðum þess-
um vöruteguadum, á mann, er
þá nokkru minni en venja var
orðin til fyrir stríðið, en þs;r
hafa annars orðið fyrir nákvsem-
iega hliðatæðam áhriíum, og
verðor þvi ekki séð. að einka
saian á tóbakinu hafí haít nein
sérstök áhrif á sölumagn þess
tii eða frá því, sem vænta mátti
eftlr kreppana. IaoflutniogsþuDg-
ion er nú sá sami sem iyrir
stríðið, en meðaltíiið á mann
Edgar Eice Burroughs: Viiti Tarzan,
á bak. Hún þóttist nú sama sem komin til Wilhelms-
dals.
Liklega hefði hún samt breytt niðurstöðu sinni, hefði
hún séð gulgrsenu augun, sem glórðu á hana gegnum
runnann,
Stúlkan reið grandalaus og glöð i huga yflr rjóðrið,
en beint fram undan henni stsekkuðu gulgrænu augun
þvi meir, sem hún kom nær runnanum; skott barðist
þar um i ákafa, og beittar kl»r teygðust út úr fylgsn-
um sínum, þess albúnar að gripa bráðina. Hesturinn
var rétt viö runnann, þegar Númi stökk á hann. Hann
lenti á hægra herðarblaði hestsins, um leið og hann
stökk iit undan sér og ætlaði að fiýja. Stökkið var svo
snögt, að hesturinn datt, og varð stúlkan undir honum
með annan fótinn.
Hún sá ijónið opna kjaftiun og læsa tönnunum á kaf
i háls hestins. Það hristi bráð sina litla stund; svo
lioýrði hún hálsliðina brotna, og vöðvar hestsins hættu
að stnrfa.
Númi lagðist á bráð siua; liann starði ógnaraugum
fráman i stúlkuna; — húu faun aúdararátt háus leika
um kinnar sér og fann þefinn af froðunni 1 kjafti hans;
henni fanst Ijónið stara þannig á sig óratima, unz þab
rak upp illilegt urr.
Aldrei hafði Bertha Kircher orðið svo hrædd; — hún
hafði heldur aldrei haft slika ástæðu til hræðslu. Yið
hlið hennar hékk skammbyssa, — ágætisvopn gegn
manni, en léleg vörn i návígi við þetta óargadýr. Hún
vissi, að það myndi að eins egna það; samt vildi hún
selja lif sitt eins dýrt og unt var, þvi að hún vissi, að
stundin var komin. Þó einhver maður hefði verið henni
til hjálpar, dugöi það ekki. Hún leit um stund af augum
dýrsins og bað til guðs. Hún bað ekki um hjálp, þvi
að henni fanst, að uð myndi hór ekkert geta aðhafst;
— hún baö þess eina, að endalokin kæmu skjótt og
yrðu sem kvalamiust.
Enginn getur spáð þvi, hvernig ljón hegðar sér i
hverju falli. Þetta ljón glápti og urraöi að stúlkunni um
stund og tók svo til snæðings. Bertha Kircher var
hissa i fyrstu; svo fór hún að reyna að losa fótinn
undan klárnum, en hún gat ekki hreyft hann; hún
reyndi betur, og Númi leit urrandi upp. Stúlkan hætti;
hún vonaði, að IJónið seddi hungur sitt og færi svo, efl