Skemmtiblaðið - 09.12.1921, Qupperneq 1

SKEMMTIBLAÐIÐ
Útgefandi, ábyrgðarmaður og ritstjóri: Hallgrímur Benediktsson. Bergstaðastræti 19. Rvík.
41. BLAÐ.
REYKJAVÍK — 3. DES 1921.
| 41. BLAÐ.
MORÐVOPN LAVARÐARINS.
(Leynilögreglusaga frá New-York).
Áður en Pinkerton lauk við að segja setning-
una til enda haíði Bob tekið við stjórninni á negr-
anum, þannig að hann tók báðum höndum fyrir
brjóst honum og svieflaði honum undir sig í einni
svipan. Þetta nýja áfali kom negranum alveg á
óvart, og hann skall svo fást við gólfið með höf-
uðið, að hánn missti meðvitundina dálitla stund.
En þegar hann raknaði við altur, var Bob búinn
að vefja utan um hann snæri, svo að hann gat
hvorki hreyft legg eða lið, þrátt fyrir ítrustu við-
ieitni — og ijet nú negrinn ókvæðisorðin og
skammirnar dynja á mótstöðumönnum sínum með
slíkum hávaða, að Pinkerton neyddist til að stinga
upp í hann munnkefli — Þeir fjelagarnir þóttust
sjá þess ýms merki, að í húsinu mundi nú vera
fátt manna, að undanteknum þeim svarta — sem
þeir hanntu nú út í eitt forstofuhornið eins og
óhreinni duiu. — Að því búnu tóku þeir að svip-
ast um eítir frekari rannsóknar-möguleikum í her-
bergjunum þarna innan dyra — en hvergi ráku
þeir sig á neiná manneskju, svo að annaðhvort
hlaut lávarðurinn að hata sent hina aðra þjóná sína
út á hótelið, þar sem veizlan fór fram, eða þá hitt,
að hann hafði negrann einan þjóna.
— Á neðsta gólfi hittu þeir fyrir skrifstofuher-
bergi lávarðarins, — en það var einmitt það her-
bergjánna, sem Pinkerton taldi mesta nauðsyn á,
að athuga sem bezt.
Úti við áunan gluggann stóð skrifborð lávarð-
arins, og taldi Pinkerton það víst, að þar væru
sannanirnar gegn honum geymdar, og tók hann
nú til óspilltra málanna við rannsóknina, — en Bob
sneri sjer að peningaskáp, sem var í einu horni
herbergisins.
Pinkerton rannsakaði skrifborðið og sá þar að-
eins brjef og biöð, sem ekkert var á að græða. í
því voru engin leynihólt sjáanleg — svo áð nú fá
ekki annað nær en að reyna að komast inn í
peningaskápinn. Skeð gat að þar finndist eitthvað?
En það var ekkl gíeitt aðgöngu, skápurinn var
sterkur. Með sameiginíegri lægni og sjerstökum
áhöldum, sem Bob hafði meðferðis, tókst þeirn fje-
lögunum að komast inn í skápinn, og opna hverja
skúffuna af annari, Þar var yfirleitt íátt fjemætt,
og nú voru aðeins tvær skúffur eftir, önnur var
opin og voru í henni ýmsar minni háttar kvittanir,
en hin var harðlæst, án þess þó að sæist. Loksins
tókst þeim að opna hana líka, en í sama bili gátu
þeir ekki að sjer gert áð reka upp gleðióp, báðir
tveir — því efst i skuffunni lá lítill brjefaböggull
og vafið um hann ijósbláu bandi. — Pinkerton tók
hánn þegar upp, en þá sá hann strax koma í ljós
litla vasabók í svörtu línbandi. — Hann tók
hana líka, ásamt lítilli pappaöskju, sem lá efst
við botn skúffunnar. — Þeir leystu nú utan af
bögglinum og skoðuðu það sem í honum var og
voru það bæði víxlar og skuldabrjef, sem Pater-
son gamli hafði keypt af Barrýl fyrir um 150
þúsundir dala.
>Það er engum vafa bundið iengur — að þessi
lávarður og enginn annar hefur drepið og rænt
Páterson gamia!< sagði Pinkerton. >Nú er aðeins
spurningin þessi: Hvernig hefur iávarðurinn faiið
að því að drepa Gyðinginn?<
Hann opnaði nú pappaöskjuna, en í henni var
sjerlega merkilegt áhald: Það var lftiil fagur málm-
broddur, á stærð við stutta en digra saumnái. —
Pinkerton gat ekki látið ógert að athuga þetta og
sá að þessi oddur var aliar holur að innan: en á
digrari endanum voru tvær hreyfanlegar skrúfur og
mátti skrúfa þá efri nær þeirri neðri, er hafði við-
nám í örlitlum málæhring. — Þetta var sjerlega
smágert verk, og bar þess vott, að það mundi vera
hægt að skrúfa það fast í eitthvað annað.
>Þettá er morðvopn lávarðarins!< hrópaði Pin-
serton. >Það þori jeg að sverja. Þessi hola nál er
áreiðanlega fyilt af einhverskonar eitri, sem bráð-
drepur hvaða veru sem er, strax og hún er stungin
með henni. — En þrátt fyrir það, þótt jeg viti
alveg vissu mína um þetta verkfæri, þá er mjer
það hreinásta ráðgáta, hvernig Iávarðinum hefur
verið það unnt að ná með vopnið inn til Patersons
gamla gegnum varnarvirkið við gluggann utanverð-
an. — Máður gæti auðvitað getið sjer þess til, að
hann heíði fest vopnið í langan stangarenda, er
hann hefði sfðan stungið inn til gamla mannsins
milli járnstanganna, gegnum opna gluggann. — En
gat það komið til mála, að hann hefði náð böggl-
inum og bókinni með þeim hætti? — Ótrúlegt var
það!< —
Pinkerton stóð þegjandi dálitla stund og hugs-
aði sig um. — Að því búnu var sem hann hrykki
upp við vondan draum:
>Það er þýðingarlaust fyrir okkur að brjóta heii-
ánn um þetta. Lávarðurinn skal sjálfur fá að upp-
lýsa, hvaða aðterð hann hefur haft við glæpinn<,
sagði hann og stakk á sig böggiinnm og vasabók-
inni, svo og öskjunni með nálinni.
>Við getum ekkert aðhafst hjer að gagni frekar<,
sagði hánn og sneri sjer að Bob með ákveðnum
svip. >Nú er næsta skrefið þetta, að hafa hendur í
hári lávarðarins sem allra fyrst. — Við komumst
vitanlega ekki hjá því, að valda óþægindum og
ettirtektaverðum veizluspjöllum, — en skítt með
það! — hvern fjaudann varðar okkur um fánýtt
veizlur-tildur!<
Þeir settu allt í sæmilegar stellingar aftur, og
fóru síðan leiðar sinnar. — Þegar þeir komu út
á strætið, varð lögregluþjónn á vegi þeirra. Pin-
kerton gekk í veg fyrir hann, sýndi honum leyni-
lögreglumerki sitt og báð hann að fara við annan
mann inn í hús lávarðarins og aka svörtum þjóni,
sem þar væri, í tángelsi. Hann Iægi bundinn í einu
forstofuskotinu þar inni. — Lögregluþjónuinn gerðj