Skemmtiblaðið - 09.12.1921, Blaðsíða 3

SKEMMTIBLAÐIÐ
167
þjónninn. Hann gat ekki komið
UPP g'reinilegri skýringu sakir
geðshræringar og hræðslu við
eitthvað.
Pinkerton þreif hálf-óþyrmi-
lega í handlegg hans og sagði:
>Hvað er um að vera, mað-
ur! Reyndu að segja eitthvað
af viti. — Er kviknað í?<
»Nei, — en herra Cawley, faðir
brúðurinnar, fjekk slag þar sem
hann sat við borðið. Hann datt
niður og liggur ná eins og Iiðið
lík á gólfinu hjá stólnum sín-
um<, sagði þjónninn.
>Sat ekki lávarðurinn við
borðið, þegar tengdafaðir hans
hneig niður?< spurði Pinkerton
strax og bar ótt á.
»Nei, hann var staddur í her-
berginu fyrir framan, þá stund-
ina<, svaraði þjónninn, sem nú
tók að sefast.
»En dverg-rakkinn ? — Hvar
var hann?< spurði Pinkerton.
— Þjónninn rak upp stór augu
og leit hálf aulalega framan í
spyrjandann:
>Hann var inni í gula her-
berginu — við stólinn hjá herra
Capley. — Þetta bar að í sama
bili og jeg rjetti kartöflufatið
að gamla manninum<, sagði
þjónninn.
»Það er enginn vafi, að þetta
er eitt af ódáðaverkunum, sem
stórglæpamaðurinn Barrýl lá-
varður hefur framið<, sagði Pin-
kerton. »Það er sorglegt, að við
skyldum ekki vera búnir að kló-
festa hann! Svona nú, Bob, —
komdu fljótt !<
— Þeir fjelagarnir hlupu nú
upp á loftið — en hótelstjórinn
sat eftir f öngum sínum á skrif-
stofu sinni og reyndi að spyrja
þjóninn áð ýmsu, þessum sorg-
lega atburði viðvíkjandi. — Að
skammri stundu liðinni áttaði
hann sig að mun og gerði það,
sem vit var í. Hann símaði eftir
lækni og gerði lögreglustofunni
aðvart. —
Þeir Pinkerton og Bob kom-
ust tafarlaust upp á loftið. En
til þess að komast inn f gula
herbergið, varð fyrst að fara í
gegnum stofuna fyrir framan,
þessa, sem þjónninn sagði, að
lávarðurinn hefði verið f, þegar
slysið skeði. — En undir eins og
Pinkerton opnaði hurðina að
þessu herbergi, þá beygði hann
sig niður og svipaðist um, — í
sama bili kvað við ámáttlegt ýlf-
ur, er stafaði af því, að Pinkerton
sá hundinn í einu herbergishorn-
inu, greip í hnakkaskinnið á
honum með vinstri hendi og
hljóp með hann fram á ganginn.
Litla dýrið varð altekið af illsku
og seildist með kjaftinn í áttina
til Pinkertons, en náði ekki svo
langt, að geta bitið.
Pinkerton þreif til skamm-
byssunnar og skaut dýrið í haus-
inn, og drapst það samstundis.
— Að því búnu gíennti Piuker-
ton upp skoltana á hundinum
og skoðaði þá.
»Líttu nú á, Bob! — Svona
hefur hann hagað því<, sagðihann.
Og nú sáu þeir, að framm úr
kjaíti rakkans stóð samkynja
nál og sú, er þeir höfðu íundið í
öskjunni í speningaskáp lávarð-
arins. Henni hafði veriðsmeygt
inn á milli tveggja framtanna f
neðri skoltinum og skrúfuð þar
föst. —
— Og nú var hvorugur þeirra
fjelaganna í vafa lengur — glæpa-
gátan stóð nokkurn veginn Ijós
tyrir þeim. —
>Taktu nú eftir, Bob! Þú skalt
bíða hjerna frammi á meðanjeg
SVANIRNIR SEX.
— Æfintýr. —
Einu sinni var riddavi. Hann
átt.i heima utan lands. Hann var
ungur ríkur og prúður og átti
fagra skóga og veiöilönd. — En
svo var það eitt sinn, þá er ridd-
arinn reið um skólendið, að hann
sá stúlku eina forkunnarfagi a sitja
þar við skógarlind og greiða sjer.
Hafði hún glóbjart hár og gull-
festi mikla um hálsinn, er hún
hafði tekið af sjer, áður en ridd-
arann bar að, og iagt til hliðar
við sig. — En strax og riddar-
inn nam staðar, þreif hann til
festarinnar og dró hana til sín,
móti vilja stúlkunnar. Hann vissi
ekki hvað orkaði þvi að hann gerði
þetta. — En sannleikurinn var sá,
að í festinni fólgst seyðmagn, er
dió hann ósjálfrátt að konunni
fögru, sem átti hana. — Hún var
töíramey að nokkru leyti, er staf-
aði af þvf, að hún og skyldmeuni
hennar höfðu alið aldur sinn með-
al álfanna, og þannig orðið hlut-
takandi í einkennilegum töfra-
mætti, er meðal annars átti sjer
óðal í hálsfestinni fögru. —
Riddarinn gat ómögulega slitið
sig frá meyjunni, og þess vegna
bað hann hana eins blíðlega og
kurteislega og honum var unnt,
að verða sjer samfeiða heim í
höllina og giftast sjer —.og af
því að stúlkunni leizt vel á ridd-
arann, þá varð hún við óskum
hans og giftist honum. —
En riddarinn átti móðir á lífi,
er hingað til hafði verið einráð
um alla stjórnsemi innan hallar.
Pað gat því ekki hjá því farið, að
riddarafiúin yrði henni til nokk-
urrar óþurftar — því valdsvið
gömlu konunnar og virðing hlaut
að minka strax og unga konan
tók við búsforráðum í höllinni —
enda gerðist hún brátt stjórnsöm
gæðakona um allt heirna fyrir.
Petta fannst gömlu konunni óþol-
andi og reyndi því að spilla á
milli sonar síns og konu hans —
en þó alveg að árangurslausu lengi
vel, því riddarinn elskaði konu
sína. En gamla frúin gafst ekki
upp að heldur:
„Hún er töfrakvendi*, sagði
móðir hans. „Þjer er óhætt að
trúa mjer, sonur minn, og sú
stund kemur fyrr en varir, að þú
færð að þreifa leiðinlega á þeim
sorglegu sannindum. Og þegar sú
stund kemur — ætlarðu þá, að
fylgja ráðum mínum? Móðir þín
ræður þjer aldrei til þess sem
rangt er“.
Riddarinn hlustaði á orð móð-
ur sinnar, en svaraði henni engu.
— Gekk svo um sinn, að gamla
frúin ljet lítið bera á illgirni sinni,
en sat um tækifæri í kyrrþey til
þess að koma vilja sínum fram,
— og heppnaðist henni það því
miður. —
Unga konan riddarans lagðist
nú á sæng og eignaðist sex syni
og eina dóttur — allt undur falleg
börn, og hafði hvert þeirra sína
gullkeðjuna um hálsinn, þegar þau
fæddust. — En á meðan unga
konan svaf og hvíldist, tók hin
grimma móðir riddarans öll börn-
in frá henni og setti hjá henni
sjö kettlinga í þeirra stað, og sagði
svo riddarauum, syni sínum, að
nú væri sjón sögu ríkari því til
sönnunar, að konan hans væri álf-
kynjað ókvendi — því hún hefði
nú fætt honum sjö kettlinga. —
Þetta ofbauð riddaranum. Hann
trúði nú móður sinni betur en
konunni sinni — og þvert ofan í
bænir hennar, ljet hann varpa
henni ofan í skuggalegt kjallara-
fangelsið — en á því var aðeins
einn örlítill smárúðugluggi uppi
við loft, er yíssí út í hallargarð-