Eiðakveðja - 01.09.1929, Blaðsíða 67

-61-
um búskap Þeirra, Þó kemur Það fyrir, að upp gæg-
ist fornt skapl^mdi, og má nefna' liðveislu hennar
við 3-unnar Þiðrandabana.
Guðrúnu og Þorkeli varð sonar auðið.Sá er nefncl
ur Gellir, og varð hann síðar hinn merkasti höfð-
ingi. Sonarsonur hans er Ari hinn fróði.Bólli son
ur Guðrúnar gjörist uinnig höfðingi mikill og
framast mjög erlendis.
En raunum Guðrúnar er enn ekki lokið. Þorkell
maður hennar druknar á Hvammsfirði. Hjálmux-inn fagi'
er horfinn. Hún situr harmandi eftir. Gripirnir
hennar fögru, sllir eru Þair týndir, flún á aðeins
endurminningarnar.
Hún dregur sig nú út úr skarki heimsins. Hún
hefir reynt baráttu og vonbrigði. Öðru hvoru hef-
ir hún eygt ljómann af hnossi hamingjunnar, en er
hún viM. grípa Það til sín, var Það óðara horfið.
Hún gjörist nú húkona mikil og fyrst nunna á
Islandi.
Sái't hlýtur Það að verða slíkri konu sem Guðrúr.u,
er hún tekur að skoða líf sitt í ljósi kristinnar
trúar. Ekki er að furða Þótt tárin sjeu héit, or
hún fellir Þá, enda brenna Þau svo heiðnu völúna,
að hún hefir enga ró í gröf sinni undir kirkju-
gólfinu. Brennandi iðrunartár hrynja niður fölnað:
vanga. Augun daprast, en úr djúpi hj.artans ómar,
likt og hrært sje við brostnum strengjum: "Þeim
var ek verst, er ek unna mest".
Vesturloftið er orðið eldrautt. Sólin er oð
hniga hægt og hægt i faðm hafsins og geislarnir
tit.ra og brotna i óteljandi litum.
Blómin á leiðumum hneigja höfuðin til kveðju.
Mjallhvítir svanir koma. svifandi frá heiðavötnun-
uim. Þeir stefna út i haf kveldroðans og söngur
Þeirra ómar svo undurÞýtt
Sólin er hnigin i æginn. Siðustu geislar henn-
ar fölna. Er Það draumur? Mjer sýnast Þeir signa: