Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Qupperneq 80

H a l l a Þ ó r l a u g
80 TMM 2014 · 3
gert það. Manstu hvað þú skammaðist þín þegar það þurfti að brjóta upp
hurðina heima, því lykillinn var týndur í snjónum?
Og ég var svo lengi týnd í snjónum, mamma. Ég var svo vön því að koma
hlaupandi heim, geta ekki beðið eftir að segja þér góðu fréttirnar og þrá
hughreystingu þegar þær voru slæmar. Ég kíkti alltaf yfir grindverkið í garð-
inum, mamma, hvort þú værir þar ef það var sól. Stundum var stofuglugginn
þá opinn og Patsy Cline söng hástöfum uppáhaldslagið okkar.
Lagið sem ég lærði þegar ég var pínulítil og fóstrurnar á leikskólanum
þreyttust ekki á að láta mig syngja það. „Crazy, I’m crazy for feeling so
lonely,“ söng ég þá og þær hlógu og klöppuðu saman lófunum. Þeim fannst
ég sniðug.
Alveg eins og þér, mamma. Þú varst alltaf svo stolt af mér. Þegar ég kom
til þín á spítalann með ritgerðina mína um Snæfríði Íslandssól léstu mig lesa
hana upphátt fyrir alla sem komu inn í herbergið þitt. Ég sakna þín, mamma.
Og ég las hana aftur og aftur. Ég las hana fyrir þig, fyrir Þórunni frænku,
fyrir Guðbjörgu, fyrir hjúkrunarkonurnar. Ég las hana fyrir þig.
Manstu að við vorum bestu vinkonur, mamma? Við hlustuðum á Gull
90.9 í bílnum þegar við keyrðum Miklubrautina og sólin kíkti reglulega beint
í augun á mér milli blokkanna. Manstu? Við sungum alltaf með, mamma,
við kunnum alla textana.
Þegar þú varst tíu ára í Hlíðaskóla stóðstu stundum uppi á stól í frímín-
útum og kenndir krökkunum textana við Bítlalögin. Þú sagðir mér að þú
hefðir alls ekki kunnað þá sjálf, en samt staðið þarna uppi á stól og sungið
og hinir hefðu hermt eftir. Manstu, mamma? Og manstu þegar þú söngst
einsöng í nýársmessunni í Bandaríkjunum, þegar þú varst skiptinemi? Þú
söngst Nú árið er liðið og skiptinemamamma þín var svo hrædd um að þú
værir að syngja íslenska drykkjuvísu, manstu?
Og manstu svo þegar við hlustuðum á Édith Piaf í stofunni heima? Þegar
vorið nálgaðist og sólin var smám saman að hækka á lofti og þú hækkaðir í
græjunum, settir lagið í botn og við sungum saman „Non, rien de rien. Non
je ne regrette rien…“ og ég gleymi aldrei lokalínunum og hvernig þú lyftir
handleggjunum og horfðir í augun á mér og ég skynjaði hvað þetta andartak
var óendanlegt og magnþrungið þegar þú söngst: „Ça commence avec toi!“
Og ég vissi alveg hvað þú varst að segja þótt ég þyrði aldrei að tala um það
og þú sagðir það heldur aldrei.
Manstu þegar ég mætti þér stundum á leiðinni heim úr Austurbæjarskól-
anum og þú varst að ganga í vinnuna, upp Njarðargötuna og hvernig ég tók á
rás þegar ég sá þig til þess að stökkva í fangið á þér, mamma? Og ég var orðin
svo stór og þú sagðir alltaf úff og hlóst þegar ég tók stökkið.
Ég var svo lengi týnd í snjónum mamma, vorið sem sólin fór framhjá mér.
Allt sumarið var ég týnd í snjónum.
Ég fékk sumarvinnuna sem ég sótti um, mamma, manstu ég kom heim úr
atvinnuviðtalinu þegar þú varst veik í rúminu heima. Ég vann um sumarið