Alþýðublaðið - 18.03.1925, Blaðsíða 3

ALÞ¥dt!BLAÐlS»
stjó n sjóðsins værl samraAla
um að vilja iána 150 þús. eða
meira úr honum, eí tryg'ging
væri fyrir* því, að verkinu yrði
þá haldið áfram, en ©kki hætt f
miðju kafi um ©ina eða fieiri
ára bli.
Guðmundur Thoroddsen pró-
fessor leiðrétti það f ræðu Jóns
PotL, að frumbygging epftalans
eftir fyrri áætluninni væri 3 ^/g
millj. Þar væri gert ráð fyrir,
að í íyrstu væri að eins bygt
fyrir 2 miiljónir. Viðbótin kæmi
þá síðar. — G. Th. kvað sína
skoðun, að heppilegast hefði
verið, að iandtð og bærinn
hsiðu SRmeinnst um spít-dann,
þar eð bærlnn ætti eangan spftaia
sj^ltur. A!t annað væri samt uppi
á teoingnum. Sumir þingmenn
athuguðu ekki nægiiega, að
landsspitaíi kæmi að notum fyrlr
landlð ait, og stjórnendnr bæjar-
ins vissu, að hér yrði að byggja
landsspitala og svo væri ekki
reist sjúkráhús íyrir bæinn. Bær
inn hefði og tenglð aðra ióð f
ski tum fyrir lai dsspitaiaióðina,
en ©kki Sagt hana fram endur-
gwidsiaust. — Laodakotsspftalinn
væri oí: iítill (yrir Reykjavíkur-
búi, — relstur fyrir óosjúklingr,
«n þar Jsegju nú orðið 80 — 90,
Otta&t alt áð 90 sjúkir munn.
Annað aðaihiutverk landsspítala
væri verkiegt nám læknaetnanna.
Læknar, sem lærðu eriendis,
væru oft treglr tii að staðfestast
hér á iandi, því að þar byðust
þeim betri kjör. Bóknám þeirra
hér við háskólann væri f góðu
iagi, a. m. k. eftir því, sem gerð-
ist á Norðurlöndum. Þess álits
hetðu þeir aflað sér, er atarfað
hetðu erlendis. En bóknámið eitt
vœri ekki nóg. Hér væri erfitt
um æfingar, en afardýrt tyrir
læknaefni, sem hér stunduðu
nám, að æta sig f eriendum
sjúkrahúsum, esda erfiðara með
ári 1 hverju að komast að í spi-
tölum nágrannalandanna sökum
þrengsla, því að aðsókn værl
mikii, en að sjáifsögðn gengju þeir
tyrir, sem inniendlr væru. í
landssptala fengju Ijó mæðra
etnin einnig verkiega nndirstöðu-
fræðalu um sjúkdóma alraent.
Nú yrðu margir sjúkiingar að
hfrast helma í léiegum húsa-
kynnum, því að spitaiarúm skortl.
Sjúkrahúslega $é líka ait of
dýr. >Hélzt œtti oll lœknishjálp
að vera ókeypis fyrir einstakling-
ana.< A. m. k. ættum vér að
reyná að gera hana ódýrari en
hún er nú, og það ætti hún að
verða í iaodsspítaiá, — að eins
d ggreiðslur, en ekki auka-
greiðsíur (fyrir meðul, ekoðanir,
læknlsáðgerðir o. s. frv.). Þar
ætti iíka að verða svo rúmt, að
sjúkiingarnir yrðu ekki fyrlr
óþægindum at þrengsium.
Guðraundur Hannesson próf.
taídi 800 þús. kr. rpítalann mikin
lakari en hion, er fyrr var teikn-
áður. Vegna þess, hve lftill hann
yrði, heíði orðið að sleppa mörgu
nauðsyniegu, sem var í hinni
upph fl«‘gu áætlun, þar á maðai
fæðingarstofnun. Sá hann og
ýms missmíði á, að eldhús og
þvottahús væru f kjaiiara sjúkra
hússins, og áleit erfitt að bygsja
við það síðar, svo að vei færi á.
Guðmundur Björnsson land-
iæknir tók þá ti! máis. Satt er
það, sem Jón Þorláksson sagði:
Obrent
fæst bezt
katfi
I
i fæst bezt og ódýrast g
| hjá Elxíkl Leifssyni, "
| Langavegí 25.
-1
í
Við eigum að t-para. En hvaó?
Við eigum áð spara það, sem
dýrmætast er, — mannslífin. í
sambandi við það minti hann á
sly&in mikiu í vetur. Aí sjúkra-
húsum vorum væru ríkisejúkrá-
húsin kngsamiega bezt rekin.
í sjúkrahúsmálunum kvaðst hann
vera reiðubúinn til þess að
verða >boisivfk«, eins og hann
hefðl sagt vlð einn þingmanninn
um daginn. — Hann hetði starr-
að að byggingum margra sjúkra-
húsa. Fyrst hefði henn verið
skammaður fyrir, hve bau væsu
stór, en eftir að þau hsfðu sterf-
áð um hríð, þá fyrir, feve þau
værn iítil. Ef iandsp táiinn yrði
reistur sámkvæmt iægri áætiua-
innl, iiðu ekki meir ©n 5 ár, þar
tíi farið yrði að skammast út af
þvf, hve iitill hann væn.
Bríet Bjarnhéðin&dóttir efaðist
ekki um, að Jón Þoriáksson værl
svo >sniðugur< -'áð finna upp
nýjá skatta, að hana myndi geta
tundið ©inn upp handa fanda-
spftalanum. Einnig áieit hún, að
kenna þyrftl kvearóíklnu . að
kjósa, — ©kki éinhvera tiltekiön
m tna. heidur eftir máleinum,
Loks var samþykt mað öllura
greiddum atkv. svo feid tiliaga:
M«ð skfrskotun tii þiugsáiykt-
uaartillögu um iandsspftaiamáiið,
er samþykt var í efri deiid Al-
þiugia 2, maí 1924, þar sem
Edgar Itice BurroughB: Vllti Tarzan.
livort hann myndi stanza við hræið. Ef hann færi yfir
það, ináttu þau búast við árás og- stykki Númi, mátti
annaðhvort þeirra búast við að verða fyrir honum.
Þegar ljónið kom að hrossskrokknum, stanzaði Tarzan.
Um leið stanzaði Númi. Tarzan beib átekta. Ljönið
horfði á þau um stund, urraði og bretti grönum; þvi
næst leit hann á bráð sina. Alt i einu lagðist það og
tók aftur til snæðings.
Stúlkan varp öndinni léttara, er þau héldu áfram
för sinui án þess, að ljónið skeytti þeim meira. Þegar
þau komust úr augsýn ljónsins, varð hún skyndilega
máttvana og hefði dottið, ef Tarzan hefði ekki gripið
hana. Iiún náöi sér þó brátt.
„Ég get ekki gert að þessu," sagði hún. „Ég sá fyrir
mér opinn dauðann — og þvilíkan dauðdaga —; það
tök á taugar mínaf, en nú er ég ágæt. Hvernig fæ ég
þakkað yður? Þaö var svo dásamlegt; — þór virtust
ekki hræðast dýrið hið minsta, en það var hrætt. Hver
eruð þér?“
„Hann þekkir mig,“ svaraði Tarzan grimdarlega; —
„þess vegna hræðist hann.“
Hann horfði á stúlkuna og sá hana nú vel í fyrsta
sinn. Hún var mjög falleg; það var vist, en Tarzan
hugsaði með sér, að oft væri flagð undir fögru skinni.
Sálin hlaut að vera svört. Hún var þýzkur njósnari.
Hann hataði hana og óskabi þess eins að flýta fyrir
aftöku hennar, en hann vildi gera óvinnnum sem mest-
an óleik.
Hann sá bert brjóst hennar, og þar skein á hlut, sem
kom honum til þess ab horfa hissa og illiiega á hana,
— gimsteinanistíð frá æskuárum hans, — trygðapantinn,
sem Sehneider hafði stolið af konu hans. Stúlkan sá
tillit hans, en skildi það ekki. Tarzan þreif i handlegg
hennar.
„Hvar fengub þér þetta?“ sagði hann og hrifsabi
nistið af henni.