Umbrot - 15.02.1978, Blaðsíða 3

Spjallað við
vistfólk á Höfða
Texti: Indriði — Myridir
Blm. UMBROTS leit við á
Dvalarheimilinu Höfða í síðustu
viku. Þetta var fyrsta kvöldið
sem sjónvarp var í gangi, eftir
að vistfólk flutti inn. Þetta er
litsjónvarp og var greinilegt að
dvalargestir kunnu vel að meta
það, og margir höfðu aldrei séð
sjónvarp í lit áður.
Hér á eftir fara tvö viðtöl
sem tekin voru á Höfða í sl.
viku.
Á dvalarheimilinu Höfða búa
nú þrenn hjón. UMBROT hitti
að máli Magnús Eggertsson,
bónda í Melaleiti, og konu hans,
Salvöru Jörundsdóttur. Magnús
er fæddur að Narfastöðum í
Melasveit, en Salvör er fædd að
Birnhöfða í Innri-Akranes-
hreppi.
Fyrst er spurt hvenær þau
hafi gjft sig.
— Við giftum okkur 14. júlí
árið 1928.
Hafið þið búið allan ykkar
búskap að Melaleiti?
— Nei. Fyrst bjuggum við í
Vestri- Leirárgörðum, eða til
ársins 1945. Þá fluttum við að
Melaleiti. Þar var ég skrifaður
bóndi nokkuð lengi, en ég hætti
nú búskap að mestu árið 1963.
Við höfum alltaf búið út af
fyrir okkur þar til í sumar að
Salvör veiktist og þurfti að
dvelja á Sjúkrahúsi.
Hvenær ákváðuð þið að sækja
um dvöl hér?
— Við ákváðum það í sumar
þegar konan var á Sjúkrahús-
inu. Þá var ekkert útlit á
því að hún gæti séð um sig
sjálf og okkur fannst of mikið
að fara að íþyngja ágætri
tengdadóttur okkar með því að
hafa okkur, því það leit ekki
út fyrir annað en Salvör þvrfti
mikla umönnun.
Ég sótti síðan um þetta, sagði
Magnús, — en þeir sögðu nú
við mig að þeim fyndist ég ekki
þurfa að fara á dvalarheimili,
: Sigurbjörn
en ég sagði þeim að ég ætlaði að
láta eitt yfir bæði ganga það
sem eftir væri, úr því að við
værum búin að vera þetta lengi
samferða.
Er þetta ekki erfið ákvörðun
að ætla sér að fara á dvalar-
heimili?
— Jú, ég get ekki neitað því,
sagði Magnús, — en maður verð
ur að reyna að nota þá skyn-
semisglætu sem maður hefur,
en ekki að láta tilfinningarnar
alveg ráða.
Þið hafið aldrei búið í kaup-
stað?
— Nei, við höfum ekki gert
það, en Salvör var í Reykjavík
um tíma og lærði þar ljósmóð-
urfræði. Síðan starfaði hún sem
Ijósmóðir í um 50 ár, fyrst í
Reykholtsdal og síðan hafði hún
svæðið sunnan heiðar, að Akra-
nesi undanskyldu.
Þið eruð ekkert kvíðin yfir
að vera komin í kaupstað?
— Nei, við erum ekkert kvíð-
in yfir því. Svo er það, að þeg-
ar maður er kominn hér, þá
finnur maður bæði hvað þetta
eru ágæt húsakynni og fólkið
gott við okkur og manni finnst
því engin ástæða til að kvíða
þess vegna — öðru nær.
Nú er liðnir fimm dagar síð-
an þið fluttuð hingað. Hvernig
líst ykkur á staðinn?
— Okkur líst ljómandi vel á
hann, bæði er það, að húsakynn-
in eru alveg með ágætum að
okkar áliti og hér er rólegt.
Einnig er útsýnið ljómandi gott.
Og það er alveg óhætt að full-
yrða að við erum bæði ánægð.
Annars er það eitt sem mér
finnst að, sagði Magnús að lok
um og kímdi við, —- en það er
vatnið. Mér finnst það ekki nógu
gott.
Þá hitturn við að máli Kjart-
aii Þorkelsson. Við spyrjum
hvort hann sé fæddur á Akra-
nesi?
— Nei, ég er fæddur Kjal-
nesingur og ólst upp að nokkru
leyti þar og að nokkru leyti í
Kjósinni.
Hvað ertu lengi á æskustöðv-
uþum?
— Ég er þar til fermingar-
aldurs og fór þá til Reykjavík-
ur, en síðan fór ég aftur upp í
Kjós og eftir það fór ég nú víða.
Hefurðu búið hér á Akranesi?
— Ég kom hingað austan úr
Flóa árið 1950. Bjó ég fyrst á
Sandabrautinni. Haustið 1950
fluttist ég inn að Birnhöfða og
bjó þar í tvö ár. Síðan flutti ég
aftur hingað á Akranes og þá
að Suðurgötu 92. Eftir að kona
mín dó, árið 1956 fer ég til
Reykjavíkur, en kom svo aftur
hingað fyrir um fjórum árum.
Fórstu þá á Elliheimilið við
Kirkjubraut?
— Já, svo til alveg strax.
Varst þú alltaf sáttur við að
flytja hingað að Höfða?
— Ég var nú svo sem ekkert
áfjáður í það. Mér þótti það of
langt frá verslunarstað og einn-
ig of langt frá mínu kunningja-
fólki. Ég var kominn með gott
herbergi á Kirkjubrautinni og
hefði verð ánægður með að vera
þar áfram.
Nú ertu búinn að dvelja hér
í viku tíma. Hvernig kanntu við
þig?
— Ég kann ágætlega við mig
og einnig kann ég mjög vel við
fólkið hér. Þá eru herbergin
góð og lýsingin hreint afbragð.
Hefurðu fengið þér göngu-
ferð niður á Langasandinn ?
— Nei, ekki hef ég nú farið
þangað ennþá, en það líður að
því.
Hvers sakinar þú helst frá
dvölinni á Kirkjubrautinni?
— Ég hef nú ekki annars að
sakna en þess, að ég kemst
Kjartan Þorkelsson.
ekki til míns kunningjafólks þeg
ar mér sýnist svo.
Hvað gerið þið ykkur til af-
þreyingar á daginn?
— Það er nú lítið við að vera
nema taka í spil og svo er sjón-
varpið á kvöldin. Annars er ég
að hnýta á öngla þessa dagana.
Þetta er frá Heimaskaga og
Júlíus frændi minn Þórðarson
útvegaði mér þetta. Við eigum
sama frændann, sr. Jóhann á
Hesti, þ.e.a.s. hann var afi
minn, en langafi Júlíusar.
Að lokum, Kjartan. Hvað hef
ur þú starfað um ævina?
— Það má nú segja að ég
hafi gert allt mögulegt nema að
vera á skrifstofu. Ég hef meira
að sega verið í lögreglunni, en
það var nú stutt. Þegar átti að
fara að sauma á mig fötin, þá
sagði ég pass. Þetta hefur lík-
lega verið árið 1929.
Leist þér ékkert á að verða
lögregla?
— Ég vildi ekkert vera að
taka kunningja mína og stinga
þeim inn, þótt þeir fengju sér
smá sopa. Svo er þetta ekki vin
sælt starf heldur.
Magnús Eggertsson og Salvör Jörundsdóttir.
Margir hafa sýnt hug sinn til aldraðra að undanförnu. Fáar
gjafir munu þó komnar jafn langan veg og þessi klukka, sem
séra Sveinbjöm Ólafsson, fyrrum prestur í Minnesota, sendi
öldruðum á Akranesi fyrir u.þ.b. ári síðan. — Mynd þessi er
tekin þegar þeir Einar Ólafsson og Ólafur Frímann Sigurðsson
afhentu gjöfina. Með þeim á myndinni er Elísabet Sigurðar-
dóttir, forstöðukona gamla elliheimilisins, en klukkan var notuð
þar, uns hún var flutt að Höfða.
3