Bæjarblaðið - 23.05.1958, Síða 1

BÆJARBLAÐIÐ
8. árgangur.
Akranesi, föstudaginn 23. maí 1958
6. tölublað
BÆJARBLAÐED
fæst á eftirtöldum stöðum
Bókaverzlun Andrésar
Níelssonar.
Veiöarfcerav. Axels
Sveinbjörnssonar,
Verzl. Eirtars Ólafssonar.
Verzlunin Brú,
jSomaöngur ktrkjnkóro
Borgarfj.prófastsdwmis
Kirkjukórasamband Borgarfjarðarprófasts-
dæmis minntist 10 ára afmælis síns 4. þ. m. með
samsöng allra kirkjukóranna hér í prófastsdæm-
inu, er haldinn var í Bíóhöllinni á Akranesi.
Bjarnfrífíur Leósdóttir. Þórleifur Bjarnason. Þorgils Stefánsson.
„Kjartiorka 09 kvenhglH'
sýnd 4 siiifium hér beiiun 09
einu sinni i RejjkboUsdfll
GÓÐ LEIKSÝNING EN AÐSÓKN DAUF
Kjarnorkan hefur nú verið sýnd alls f jórum sinn-
um við ágætar viðtökur, en of daufa aðsókn hér
heima fyrir. Leikendur voru 14. — Leikstjóri:
Þórleifur Bjarnason.
Mjög leitt er til þess að vita.
þegar góð, íslenzk leikrit sem
þetta, og auk þess vel með far-
in, „falla“ svo að kalla hér
heima fyrir, eða hljóta að
minnsta kosti ekki meiri að-
sókn en svo, að ekki er hægt
að sýna þau nema fjórum sinn
um. Hins vegar hlýtur svo að
segja hver sýning, sem aðkomu
menin hafa hér, húsfylli hvað
eftir annað, og það þótt um
ómerkilegt efni sé að ræða.
Hljóta leiklistarunnendur að
hafa af þessu þunga áhyggju
og brjóta heilann um, hvað
valda kunni. Enginn má ætla,
að Leikfélagsfólk geti lagt á
sig sífellt erfiði ár eftir ár, án
þess að fá þær undirtektir sam-
borgara sinna, sem verðugt er.
Enginn leikur til lengdar fyr-
ir sjálfan sig eingöngu.
Ég kemst að þeirri niður-
stöðu, að í þetta skipti hafi þó
ekki verið um tómlæti einbert
að ræða hjá Akurnesingum né
lítilsvirðingu á starfi leikara
sixma. Ég held, að ýmsar eðli-
legar orsakir komi hér til
Jerming
Hvítasunnudag: kl. 10.30 f
h. og 2 e. h. Annan hvíta
sunnudag, kl. 10.30 f. h. Alt-
arisganga, þriðjudagskvöld kl.
8.30 e. h.
Bæjarblaðið hefir verið beð-
ið að vekja athygli á því, að
við fermingarathöfnina er
kirkjan niðri aðeins ætluð
greina, og þá fyrst og fremst
sú, að svo margir bæjarbúar
hafi verið búnir að sjá leikritið
áður, en það „gekk“ sem kunn-
ugt er, mjög lengi í Reykjavík
í fyrra við frábæra aðsókn og
sóttu það áreiðanlega mjög
margir héðan. Þar á ofan var
því útvarpað. Nú þykir þeim,
sem leiklist eru vel kunnugir,
hið mesta yndi að sjá góða
sjónleiki aftur og aftur og bera
saman meðferð hinna ýmsu
leikara á hlutverkunum. En
ekki er við að búast, að allir
séu sama «innis. — En þetta
held ég, að hafi verið höfuð-
orsök þess, að Kjamorkan varð
ekki betur sótt en raun varð
á, og ágætir dómar manna á
meðal bentu til þess, að þeim,
sem leikinn sáu þótti hann vel
þess verður að sjá hann hér á
heimafjölum, og eins hitt, að
leikstjórn og leikmeðferð voru
í bezta lagi, og því þess vegna
ekki um að kenna, að leikurinn
hefði spurzt illa út.
Um leikinn sjálfan verður
hér annars fátt eitt sagt. Leik-
armtssur
aðstandendum fermingarbarn-
anna. — Hins vegar er
nokkurt rúm á lofti kirkjunn-
ar fyrir aðra kirkjugesti.
Foreldrar eru sérstaklega
beðnir að hafa áhrif á það, að
smábörn fari ekki einsömul í
kirkju, þar eð það veldur oft
truflun.
stjórinn, Þórleifur Bjarnason,
er enginn viðvaningur í leik-
húsi, enda var leikstjórnin góð
og crugg og staðsetningar ger-
hugsaðar. Hraðinn í samtölum
og atburðarás var víðast hvar
hæfilega hröð og eðlileg. Sjálf-
ur lék Þórleifur eitt aðalhlut-
verk, Sigmund bónda Jónsson,
vinsæla persónu og skemmti-
lega, enda var meðferð Þórleifs
á Sigmundi með ágætum.
Hann varaðist að afskræma eða
ýkja hann um of, enda er slikt
ekki að skapi höfundarins. Gat
þarna verið nokkur hætta á
ferðum, þar sem sjálfur leik-
stjórinn fór rneð hlutverkið og
naut því ekki leiðbeiningar
annarra. En Þórleifur stýrði
örugglega fram hjá öllum slík-
um skerjum og gerði Sigmund
eðlilega íslenzkan og sveitaleg
an án þess að hann yrði kurfs-
legur og flónslegur. Sums stað-
ar lék hann snilldar vel. Ó-
gleymanleg verða t. d. mann-
leg og brosleg viðbrögð hans,
þó gædd skilningsgóðri hlýju,
í viðtalinu við frú Kamillu, er
hann fræðir hana um ættfræði
og fleira gott (réttir henni t. d.
pontuna) og eins í rabbinu við
Bóás þingvörð, sem var allt
afbragðs vel leikið atriði af
beggja hálfu.
Aðalkvenhlutverkið fer
BjarnfríÖur Leósdóttir með.
Getur það varla orkað tvímælis
hjá þeim, sem fylgzt hafa með
leikferli hennar, að þetta er
langbezta hlutverk hennar
fram til þessa, að öðrum ólöst-
uðum. Minnist ég varla að
hafa séð betur með farið kven-
hlutverk hér heima fyrir þau
tíu ár, sem ég hefi fylgzt með
leiklist hér. Bjamfríður lék
Karitas með óbrigðulli innlif-
Framhald á 4. síðu.
Söngstjórar voru Björn Ja-
kobsson og Magnús Jónsson,
en organleikarar Kjartan Jó-
hannesson, Bjarni Bjarnason
og Magnús Jónsson. Kórarnir
voru fimm og sungu þeir 4 lög
hver, en síðan sameiginlega 4
lög. Enda þótt kórarnir væru
misjafnir, bæði að raddfegurð
og þjálfrm, var þó söngur allra
merkilega góður og vel æfður,
en þó vakti hinn fámenni kór
Hvanneyrarkirkju sérstaka at-
hygli fyrir raddfegurð og þýð-
an söng. Undanfarið hafði
Kjartan Jóhannesæn unnið að
þjálfun sveitakóranna, en
hann hefir um nokkurt árabil
starfað að söngmálum á veg-
um kirkjunnar.
Samsöngur allra kóranna,
alls um 130 manns, var áhrifa-
mikill og má segja glæsilegur.
Við undirleik voru þá notuð
tvö orgel og var samstilling
hin bezta. Hinn aldni söng-
stjóri Borgfirðinga, Bjarni
Bjarnason frá Skáney, .stjórn-
aði einu lagi og var ljóst, að
hann hafði fyrr ljút tónsprot-
anum. Lagaval kóranna var
smekklegt og blandað kirkju-
legum og almennum lögum.
Áheyrendur voru færri en
æskilegt hefði verið.
Á undan samsöngnum flutti
prófastur, Sigurjón Guðjóns-
son ávarp og þakkaði kórun-
um áhuga fyrir söngmálum
kirkjunnar og lýsti ánægju
sinni yfir þeim árangri, sem
náð;t hefði í söngmálum henn-
ar frá þeim tíma er kirkjukór-
ar byrjuðu starf sitt hér á
landi. Árnaði hann Kirkju-
kórasambandinu heilla og
blessunar.
Biskup landsins, herra Ás-
mundur Guðmundsson, var
viðstaddur þennan afmælis-
isamsöng og flutti hann stutta
ræðu. Drap hann á þróun
kirkjusöngsins og ræddi gildi
hans fyrir kirkjustarfið. Auk
þess, sagði biskup, sem kirkju-
kórarnir fegra kirkjuathöfn-
ina og auka hátiðleik hennar
með söng sínum, hafa þeir og
eiga að hafa áhrif á aukinn
safnaðarsöng. Að loknum -sam-
söng þakkaði sóknarprestur,
Jón M. Guðjónsson, kórunum
og stjórnendum þeirra ánægju-
legan söng og gott starf í þágu
kirkjunnar. Einnig þakkaði
Framhald á 2. síðu.
Sinfóníuhljómsveit fslnnds
heimsoekir Ahrnnes
Sinfóníuhljómsveit íslands hélt tónleika í Bíó-
höllinni, mánudaginn 12. maí s.I. — Stjórnandi
var Róbert Abraham Ottósson, en einsöngvari
Þorsteinn Hannesson.
Það eru leiðinlega sjaldgæf-
ir atburðir, að Akurnesingar
eigi þess kost í heimabæ sín-
um að njóta góðrar listar, og
mætti ætla, að þessi fáu tæki-
færi væru notuð svo sem kost-
ur er. Má-nudaginn 12. maí s.l.
var hér á ferðinni eitt merki-
legasta og dýrasta menningar-
tæki þjóðarinnar og flutti hér
ágæta list, en áheyrendur voru
ekki nema um 200. Hvað má
slíku valda? Ekki er það verð-
lagið, því að verði aðgöngu-
miða var mjög i hóf stillt.
Undarlegt má það vera, þegar
svo óvenjulegir atburðir gerast
í þessum bæ, sem slíkir tón-
leikar eru, að þá skuli menn
ekki hafa forvitni til að sjá
hvernig slík ósköp eru framin
eins og það sem kallað er sin-
foníur. Mætti ætla að þeim,
sem mest bölva þessum háv-
aða, væri metnaður í því að
kynna sér einu sinni, hvernig
þetta fer fram, svo að þeir viti
þá á eftir, hverju þeir eru að
bölva. En nóg um það, þeir
tímar koma vonandi, að lista-
smekkur bæjarbúa þroskast af
„Snoddas“-stiginu og slíkar
heimsóknir sem þessi stuðla
vafala-ust mjög að því.
Efnisskrá þessara tónleika
var fjölbreytt og mjög skemmti
leg en hafði þó einn áberandi
galla, en hann var sá, að hún
var of stutt. Það er hæpið fyr-
ir sinfóníuhljómsveitina að
bjóða upp á svo stutta efnis-
skrá, jafnvel þó þeir spili úti
á landsbyggðinni. Þeir myndu
Framhald á síðu.