Bæjarblaðið - 09.10.1958, Blaðsíða 3

Fimmtudagur 9. október 1958
BÆJARBLAÐIÐ
3
Nr. 23/1958
TILKYNNING
Innflutningsskrifstofan hefur ákveðið eftirfarandi
hámarksverð á brauðum í smásölu:
Franskbrauð 500 gr.............. kr. 4.00
Heilhveitibrauð 500 gr.......... — 4.00
Vínarbrauð, pr. stk............. — 1.10
Kringlur, pr. kg................ — 11.80
Tvíbökur pr. kg. ............... — 17.65
Séu nefnd brauð bökuð með annarri þyngd en að
ofan greinir, skulu þau verðlögð í hlutfalli við ofan-
greint verð.
Heimilt er þó að selja 250 gr. franskbrauð á kr.
2.05, ef 500 gr. brauð eru einnig á boðstólum.
Á þeim stöðum, sem brauðgerðir eru ekki starf-
andi, má bæta sannanlegum flutningskostnaði við
hámarksverðið.
Reykjavík, 11. sept. 1958.
Verðlagsstjórinn.
Nr. 22/1958.
TILKYNNING
Innflutningsskrifstofan hefur ákveðið eftirfarandi
hámarksverð á brenndu og möluðu kaffi frá innlend-
um kaffibrennslum:
I heildsölu
í smásölu .
..............' • kr. 36.44
................ — 43-00
Reykjavík, 11. sept. 1958.
Verðlagsst jórinn.
NJÁLL GUÐMUNDSSON, skólastjóri:
qilLDI TÓJSLISTARSKÓLA
0<Q TÓJMLISTARNÁyVlS
Tónlistarskólinn er nú að
hefja fjórða starfsár sitt.
Tónmennt hér á landi er
eins og mörgum er kunnugt
svo ung að árum, að það mun
fyrst með stofnun Tónlistar-
skólans í Reykjavík fyrir rúm-
um aldarfjórðungi, að hljóð-
færasláttur, sem að nokkru
verulegu leyti náði eyrum
fjöldans, kom fyrst til sögunn-
ar, en síðan hefir þróunin ver-
ið ótrúlega ör. Nú er ekki of
mikið sagt, þó fullyrt sé, að
góð tónlist eigi tiltölulega ekki
færri aðdáendur á íslandi en
annars staðar í Evrópu.
Ef til vill hefir fólk enn
ekki hugleitt hvað gerzt hefir
í lífi og sögu þessarar þjóðar
við það, að Kún fékk tækifæri
til að hlýða á hljóðfæraleik
næstum því jafn reglulega og
fólk i öðrum menningarlönd-
um og átti kost á að koma
börnum sínum til náms í æðri
hljómlist, eins og tiðkaðist með
þeim þjóðum, er veitt hafa
tónmenntinni forustu í marga
mannsaldra.
Frá alda öðli eru það bók-
menntirnar, sem gefið hafa
þjóðinni sjálfstraust og þá
heillandi von og trú, sem listin
kveikir með mannkyninu. Tón-
list, málaralist og jafnvel leik
list, eru enn ungar með þjóð
inni, en bókmenntirnar voru
hennar guðleg lífssvölun.
Það, sem gefur þjóðinni
styrk til að lifa einangrun til
breytingarleysi og þrengingar
er trúin á æðra lífstakmark of-
ar þörfum munns og maga.
Það er nú svo enn, þrátt fyrir
bættar samgöngur, að bæir ut
an Reykjavíkur hafa hingað til
orðið mjög útundan um æðri
menntun og sérmenntun yfir-
leitt. Það er því sannarlega
ástæða til að fagna því, að við
höfum eignazt hér tónlistar
skóla, fyrir bjartsýni og fram
tak örfárra manna. Það var
tími til kominn, enda hefir
mikil og stöðug aðsókn að hon-
um sýnt okkur hve nauðsyn
legt það er að hafa slíka menn
ingarstofnun á staðnum. Við
vitum ekki nema hér meðal
okkar leynist efni í mikinn
tónlistarmann eða konu, en það
er þó ekki aðalatriðið. öll
kennsla og allur lærdómur í
Árni Böðvarssoit/ spnrisjóðsstjóri
— SJÖTUGUR
Það var 15. f. m., sem Árni
Böðvarsson varð sjötugur. Það
mætti eins, og engu síður, segja
um hann þessa sígildu setn-
ingu í byrjun afmælisgreinar,
að engum dytti í hug, að Árni
væri orðinn sjötugur, ef dæma
ætti eftir útliti hans. Og sann-
ast að segja finnst mér hann
ekkert hafa elzt þann áratug,
sem ég hefi þekkt hann. Kann-
ske stafar þetta frá tvennu,
sem ofarlega er jafnan í hug
hans. Áhugi fyrir því að festa
á mynd, það sem fagurt er,
fleira heldur en mann og konu,
og til þess leitar hann oft út í ís-
lenzka náttúru til fyrirmynd-
ar. Honum nægir þó ekki ætíð
né eingöngu ljósmyndavélin,
sem hann kann þó vel tök á,
heldur bætir hann um af lista-
mannshæfileikum sínum og
hefir litað marga fallega
mynd. Hafa myndir hans ver-
ið mikið eftirsóttar og prýða
heimili margra.
Hitt einkemii Árna er sér-
stakur hæfileiki hans til að
sjá hið spaugilega og skemmti-
lega við hlutina. Er kunn orð-
heppni hans og orðaleikur, sem
hann kastar oft fram með gam-
ansömu skopi og hefir mörg-
um orðið til skemmtunar. Ber
Árni því nokkra ábyrgð á, að
hafa lengt líf annarra með
þessu tiltæki.
Rúnirnar á enni Árna eru
heldur ekki ellimörk, heldur
aðeins sérkenni hans, enda
virðist hann enn með miklum
starfskröftum.
Af þessum inngangi, sem
reyndar er bæði upphaf og
endir þessarar afmælisgreinar
um vin minn Árna Böðvars-
son, mætti ætla að þetta væri
hið eina, sem um hann væri
vert að segja. En það er nú
ekki tilfellið. Þetta er það, sem
kölluð eru aukaatriði.
Enda þótt Árni lærði ungur
ljósmyndagerð, varð það ekki
hans lífsstarf, eins og að fram-
an getur. Hinn 8. júní 1918
byrjaði Sparisjóður Akraness
starfsemi sína. Varð Árni strax
starfsmaður hans. Hefir hann
verið það óslitið síðan, eða í
40 ár. I stjórn hans hefir Árni
verið næstum öll þessi ár.
Hann hefir fylgzt með vexti
hans úr litlum sparisjóði í um
fangsmikla bankastarfsemi, og
átt sinn drjúga þátt í þeirri
þróun.
Ég hygg, enda þótt sumum
hafi fundizt Árni stundum
nokkuð íhaldssamur (því hann
hefir víst alltaf verið íhalds-
maður hvað stjórnmál snertir)
og helzt til eftirgrennslunar-
samur um greiðslumöguleika
lántakanda, þá séu þeir fleiri,
sem skilið hafa þann tilgang
hans með því, að tryggja ör
yggi stofmmarinnar. Hins veg
ar hefir hann sýnt góðan skiin-
ing á þörfum viðskiptamanna
og unnið ætíð með hag beggja
fyrir augum. En Áma er áreið-
anlega ekki létt að synja þeim
um lán, sem mikla þörf hafa
fyrir það. Það talar sínu máli,
hversu mikils trausts Árni hef-
ir notið í þessu starfi, jafnt
viðskiptamanna sem með-
stjómenda og annarra banka-
stofnana.
Bankastjórastarf er ekki svo
auðvelt, að hægt sé að gera
allt fyrir alla. En meðalveg
mun Árna hafa tekizt að fara
í þeim efnum.
Árni er fæddur að Voga
tungu í Leirársveit 15. sept.
1888. Sonur hjónanna Höllu
Árnadóttur og Böðvars Sig-
urðssonar, sem þar bjuggu all-
an sinn búskap. Þar ólst Árni
upp og tók mikinn þátt í fé-
lagsstarfi sveitarinnar. Var m.
a. einn af stofnendum öng-
mennafélagsins þar í sveit, og
formaður þess þangað til hann
fluttist burtu. Einnig stóð hann
fyrir byggingu fyrstu sund-
laugar, sem byggð var utan
Skarðsheiðar, að Leirá, sem að
sjálfsögðu var hvorki stór né
búin eftir nútimakröfum. En
hún gerði ungu fólki í sveit-
inni mögulegt að læra sund.
Hefir nú þessi fyrsta sundlaug
hér inn slóðir, verið endur-
bætt, svo að énn er hún nokk
uð notuð.
Árni hefir verið búsettur
hér á Akranesi s. 1. 43 ár, eða
frá 1915, er hann fluttist hing-
að frá Vogatungu og giftist
hann sama ár konu sinni,
Rannveigu Magnúsdóttur. Eiga
þau hjónin tvö börn, Ólaf ljós-
myndasmið og Höllu, talsíma-
konu, bæði búsett hér. En auk
þess eiga þau hóp barnabarna.
Árni hefir verið með í að
byggja upp þennan bæ. Séð
hann vaxa úr litlu frumstæðu
sjávarþorpi í nútímakaupstað.
Hann hefir lagt sinn skerf til
þeirrar uppbyggingar og getur
glaðst yfir þeim framförum,
sem orðið hata á þessum til-
tölulega stutta tíma. Bæjarbú-
ar munu minnast Áma Böðv-
arssonar á þessum tímamótum
í lífi hans, og þakka honum
mikið og gott starf í þágu bæj-
arfélagsins.
Þeim hjónum, frú Rann-
veigu og Árna, sem bæði eiga
sama afmælisdag, óska ég
heilla og hamingju á ókomnum
árum.
Karl Helgason.
* * *
Afmæliskveðja eftir
dúk og disk
(til Árna Böðvarssonar)
Fyndin tilsvör ennþá áttu,
ei sem gleymast.
Marga gööa Ijósmynd láttu
lengi geymast.
rjóh.
tónlist er einskis nýt og hé-
gómi, ef ávöxturinn sýnir sig
ekki heima á heimilum þjóð-
arinnar. öll iðkun tónlistar á
að styrkja andlegan þroska
mannsins. Hún á ekkert skylt
við yfirborðslegt tildur, sem
aðeins er til að sýnast. Á
hljóðri kvöldstund heima, get-
ur lagið oft áorkað meiru en
í skrautlýstum hljómleikasal.
I rauninni er heimilistónlistin
sá grundvöllur, sem allir aðrir
þættir tónlistarinnar verða að
byggjast á.
Blómleg tónmenning getur
ekki sprottið upp á fáeinum ár-
um. Hún verður að vaxa stig
af stigi og breiða um sig.
Tónlistarskólinn greiðir götu
þeirra, sem vilja reyna að
byggja upp og auðga líf sitt.
„Enginn veit neitt um sjálfan
sig, nema hann hafi lært eitt-
hvað“. Hver veit hvað í okkur
býr, ef við fáum aldrei tæki-
færi til að sýna það. Okkar
mésti skákmaður, Friðrik Ól-
afsson, hefði sennilega blundað
á hæfileikum sínum, ef engin
skákmennt hefði verið í því
umhverfi, er hann lifði og
hrærðist í.
Æfingin skapar meistarann
þar eins og í heimi tónlistar-
innar.
Við eigum að hlúa að þessari
ungu stofnun, mikið vantar
enn þar til hún getur rækt
það hlutverk, sem henni er
ætlað. Það er nú mjög mikils-
vert, að skólinn geti komið upp
visi að strokhljómsveit, og ríð-
ur nú á, að foreldrar, sem það
geta, hvetji börn sín til þess
að læra á fiðlu, hið yndislega
og fíngerða strengjahljóðfæri.
Með því, að nægilega margir
nemendur gæfu sig fram,
mætti ef til vill takast að fá
vel menntaðan fiðluleikara til
þess að koma hingað og kenna
daglangt og mundi það auka
fjölbreytni í músiklífi skólans
innan tíðar.
Er ekki ánægjulegt að sækja
hina árlegu tónleika skólans
og heyra og finna framför
hinna ungu nemenda? Jú, það
er meira en ánægjulegt, það er
undursamlegt og fagurt.
Við að koma fram og leika
fyrir áheyrendum, vinna nem-
endurnir sjálfum sér mikið
gagn. Það eykur og skerpir
sjálfsgagnrýni nemandans og
skapar með honum sjálfstraust,
ásamt virðingimni fyrir list-
inni, sem þeir flytja. Þeir læra
smátt og smátt að meta gildi
tónleika almennt og með vax-
andi þroska, skapar það þeim
sjálfum og heimili þeirra meiri
menningu og lífinu sjálfu ei-
lífðargildi, ef svo mætti segja.