Alþýðublaðið - 20.03.1925, Blaðsíða 3

XLÞYÐUBLAÐIÐ
á snoggrl 'erð ( kaupstöðanuœ.
getur herforiogjaráðið tekið í
harinn, et' þvi býður svo vlð að
horta, og það getur líka orðið
drjág viðbót við þá tölu, sem
fyrlr er. Og þó að gestunum
yrði haldtð vlð heræfingar i
kaupstöðunuin eltthváð íengur
en þeir ætluðu sér eða þyr'tu
annara hluta vegna að dvelja
þar, þá dugar þelm litíð að
mögla. Og e( þelr skytdu strjúka,
þá verður þeim vitanlega stefnt
fyrir herrétt, og geta menn þá
farið nærri um, Jhvaða refeing
muni bfða slikra manna. (Frh.)
Kaaptaxti f Olafsvík.
(Eftlr aímtaii.)
Verkaiýðs élaglð í Óiafsvík
hefir nú undánfarlð verið i samn-
ingaumleitunum við atvinnurek-
eudor þar. Hefir félagið sent
þnim skriflrtga krömr sínar, en
ekkert svar rengið. Þrfr menn
úr stjórn télagsins óskuðu við-
tals vlð einn atvinnurekandánn
(kaup élagsstjórano), en hann
neitaðl þeim áheyrnar. Félagið
hefir þvi ákveðið kauptaxta tyrir
meðiimi sína og sent hann at-
vinnurekendum, og er hann
þannig:
Fyrir karlmenn:
í dagvinnu kr. x 20 á ki st.
í eitirvinnu — 1,50 á —
í heigidagavinnu — 2,00 á —
Fyrir kvenmenn:
í dagvinnu kr. 0,65 á kl.st.
1 eftlrvinnu — 0,75 á —
f helgidagavinnu — 1,00 á —
Búlst er við. að atvinnurek-
andum þyki súrt f broti að verða
að beygja aig undir tsxt nn og
finnist Hatldór hafa illa brugðist
að skilja félagið eftlr i höndum
þeasara >bolsa<.
Í Óbrent kaífí
fæst bezt og ódýrast i
i hjá Elríki Leifssyni, 1
g Laugavegi 25. g
Pappír alls konar.
Pappírspokar.
Jðni til „gamans“.
Kaupið,) þar, sem ódýrast er
Herlui Clausen,
Sími 39.
Jón Magnússon forsætisráöherra
sagöi á borgarafundinum á mánu-
dagakvöJdiÖ, að hanu hefði alt aí
gaman af því að heyra mig tala.
Ég get ekki sagt það sama um
Jón, því að h»nn er sá lang-
staglsamasti og þvöglulegasti ræðu-
maður, sem heyrst hefir á póli-
tískum fucdi hér í íteykjavík. Ef
fara ætti fram almenn atkvæða-
greiðsla um, hver væri leibinleg-
astur ..ræðurnaður í Reykjavík,
myndi Jóni areiðanlega ganga bet-
ur en þegar hann vildi verða þing-
xnaður Reykvfkinga. Við þess konar
atkvæðagreiðslu myndi Jón ekki
»duœpa«.
En af því að óg býst við, að
Jón muni hafa sams konar >gam-
an< af að sjá eitthvað, sem óg
hefl sk ifað, eins og hann hefír
af því að heyra mig tala, þá hefi
ég hugsað mér að skrifa um hann
nokkrar greinar.
1 Morgunblaðinu 18. marz er
löng frásögn um borgarafundinn.
Pes8t frásögn er eftir Jóni
Magnússyni sjálfum.
Et þér hafið ekki
þegar reynt Hreins stanga-
sápu, þá fátið það ekki hjá
Ifða, þegar þér þvoið næst.
Hún hefir aiia sömu kosti
og beztu ©ílendar staxxga-
sápur og er auk þess ísienzk.
Nokkrlr grammófónar seijast
með tækifærisverðl. A. v. á.
Skulum við nú athuga, hvað
hann segir um fundinn. Fyrst
þetta: Jón segir, að meðan Jón
Batdv. og Haraldur hafi talað, hafl
verið »ókyið nokkur yflr fundar-
mönnum og hvergi nærri fullur
friður í salnum«. En þegar Jón
hafi sjálfur farið að tala, »brá svo
við. að full kyrð koinst á«.
Mörg hundruð manns, sem voru
á fundinum, geta borið vitni um,
að hér snýr Jón Magnússon sann-
leikanum við. Meðan Jón Baldv.
Edgar Rice Burrougbs: Vilti Tarzan.
hans svona nærri. Hún horfði á vöxt hans og limaburð,
sem sæmt heföi fornkonungi.
Henni flaug i hug, hve vanþakklát hún væri. Hún
gat ekki gert það, en — hún varð að sleppa, og hún
hlaut að ná 1 nistið. Og hún reiddi npp byssuna og
laust Tarzan heljarhögg 1 hnakkann með skefti hennar.
Hann hnó niðnr eins og skotin kind.
VI. KAFLI.
Hefnd og miskunn.
Það var stundu siðar, að Shíta, pardusdýrið, er var
á veiðum, leit upp og »á hrægamm svifa yflr runna
spölkorn i burtu og undan vindi. Gulu glyrnurnar störðu
lengi á fuglinn, sem steypti sér niður, en flaug strax
aftur upp 0g sveif i hringum i loftinu.
ICisu fór að gruna margt. Hún þóttist vita, aö gamm-
urinn sæi sært dýr fyrir neðan sig, annað hvort bráð
annars eða komið aö dauöa, en þó ekki svo vesælt, að
hann þyrði að ráðast á það. Það gat að minsta kosti
verið bráð handa Shitu. Kisa fór þvi stóran hring og
komst til hlés við fuglinn. Hún læddist nú áfram og
þefaði 1 viudinn. Ekki leið á löngu, áður en hún fann
mannaþef — af hvítum manni.
Shita stanzaði. Hún var ekki mannæta. Hún var á
bezta aldri, en hafði þó alt af forðast menn. Upp á sið-
kastið höfðu hermennirnir fælt i burtu veiðidýr kisu, og
hún var uú svöng.
Gammurinn benti á, að Tarmangauipn væri að fram
kominn, og þvi myndi iétt að vinna hann. Kisa hélt þvi
áfram. Alt i einu kom hún út í skógarjaðarinn og sá
þar þvi nær nakinn mann liggja á götunni. Hún glenti
upp augun.