Alþýðublaðið - 21.03.1925, Blaðsíða 3

; ■ : ■ '■ ■ \
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------—----------------------------------------------------------------- ■ " i ■■■ t |
Jðni til „gaman$“.
(Prh.)
Aftur á móti varð töluverö
ókyrð, þegar Jón fór aö tala, en
þó veröur ekki annað sagt en að
hann fengi að tala í friði, eina
og vera bar. Hér áður var það
algengt, að fylgismenn Jóns Magn-
ússonar gerðu h'óp að ræðumönn-
um Alþýðuflokksins til þess að
bæta með því upp vantandi ræðu-
mannshæfileika Jóns, en á síðari
árum hefir veiið lítið um slíkt,
hvort sem það er nú fyrir það,
að Jón er kominn að á landlista
og hættur að biðla til kjósenda
Reykjavíkur, eða af því, að þessir
hávaðamenn auðvaldsins hafa sóð,
að hróp þeirra voru >forgefins<
eins ng hróp Baalsprestanna. En
þessi ókyrð, sem var, þegar Jón
talaði á borgarafundinum, var ein-
göngu fram kölluð af honum sjálf-
um, því að hún var hlátur — á
hvers kostnað, þarf óg ekki að
segja. En Jón virtiat taka hlátr-
inum á sama hátt og annar, en
langt um snjallari ræðumaður,
sem só Oddur. í’eim, sem ekki
voru á fundinum, mun þykja þetta
ótrúlegt, en þeir, sem á fundinum
voru, geta vitnað það, enda mun
mönnum skiljast, að hlegið háfi
verið, þegar þeir hey.ra, að eitt
af því, sem Jón sagði, hafl verið
það, að forsjónin hafi gefið svo
gott ár. af því að henni líkaði
svo vel við núverandi landsstjórn.
Sem dæmi upp á það, hvernig
Jón Magnúason umgengst sann-
leikann, vil óg tilfæra þau orð úr
Morgunblaðsfrásögn hans, að >ná-
lega helmingur fundarmannac hafi
graitt mótmælatillögunni atkvæði.
Sannleikurinn var sá, að lang-
flestu fundarmenn greiddu atkvæði
með tillögunni, en Jón sleppir
alveg að geta, hvað margir greiddu
atkvæði á móti henni, auðvitað
af því, að þeir voru að eins fjórir.
En af þessum fjórum voru tvelr
unglingar innan tvítugs, er sátu
saman á einum af íremstu bekkj
unum, og svo fyrr nefndur fyrr-
verandi Siglufjarðarkaupmaður.
Að endingu þetta dæmi upp á
raupgirni Jóns: Hann segir, að
>töluvert minna loft< hafl verið i
ræðum okkar, sem töluðum á
eftir honum, en þeirra Jóns Baldv.
og Haraids, sem töluðu á unúan.
Hóðin, sem verst fór með Jón,
nefnir hann ekki, hefir liklegast
verið ógeðfelt að muna eftir hon-
um, en sleppum nú því. Reyk-
víkingar þekkja svo alment ræðu-
mannshæflleika Jóns, að þeir munu
geta skemt sér við þá frásögn
hans, aö þegar hann (þessi glæsi-
legi ræðumaður) h ifi verið búinn
að tala. hafi ioftið verið farið úr
ræðumönnum Alþýðuflokksins.(l!)
I bók um geðveiki, sem Agúst
H. Bjarnason þýddi hér um árið,
var sagt frá málhöltum manni,
sem hélt, að hann væri mesti ræðu-
raaður heimsins. Pað var samt
ekki Jón Magnússon; það var út-
lenzkur maður, sem auk þess,
sem getið var, hafði ýmsar aðrar
rangsnúnar hugmyndir. Ikki er
þess þó getið, að hann hóldi, að
forsjónin léti árferðið fara eftir
því, hvort það væri hann, sem
væri ráðherra, en hann getur svo
sem hafa verið mikið veikur fyrir
því.
Ólafur Iriðrik8son.
Sonaförn.
Svo heitir hið lang-a og tagra
kvæði, er Þorstelnn skáld Bjorns-
son úr Bæ hefir ort um tnann
skaðana mikln, sem orðið hata
á þessum vetri. Ljóðabálkur
þessi er dýrt kveðinn og frum-
legur mjög, sem vænta mátti af
höfundi hana.
Það má með sanni segja, að
skáidinu hafi tekiat vel að kveða
um þennan mikla sorgaratburð,
og á þáð skilið þakkiæti alira
landsmanna fyrlr.
í kvæði þessu koma vfða fram
□æmar tilfioningar, samfara djópri
speki og sterkrl trú, og hetðu
ekki hin dansk ísleneku reyfara-
akáld þjóðar vorrar gert það
avo úr garði, sem það er.
Þáð var ekki meining mín
að hiaða sérstöku lofi á hötund
þessa kvæðis, þótt hann ætti
það margfaldlega skllið, heldur
benda mönnum á að eignast það,
þar sem svo er ákveðið. að
ágóðinn af því rennl f styrktar-
sjóð ekkna hinna nýdrnkknuðn
manna, og nokkur hiuti hans
I tli sjómannastof rnnar í R-ykja-
ti vtki
Veggmyudir, falíegar og ódý -
ar, Freyjugötu i r. Innrömmun á
sama stað.
ÖSbmSÍSl Aiþýlublaðil
hvar Min b>ð uruð oq
hvopl nem §»«* tarið!
Kvæðið er tlleinkað íslenzkum
sjómöanum, og á tremstu sfðu
er mynd af skipi f ajávarháska.
Það ar yfir aoo Ijóðlfnur, vel
útlftandi. Verð i króns.
Sonafórn ætti hver maður að
elgnast, lesa og geyma.
Asmundur Jónsson
frá Skútstöðum.
Aiþingi.
Ailshn. Nd. hefir klofnað um
frvf. til brt. á bannl. VUl meiri
hl. (M. X., Jón Baldv. og Bernh.)
verða vlð kröfunum um að taka
af iæknum heimiid tii útgáfu
áiengisiyfseðla, banna áfengis-
sölu á íslenzkum fólksfiatninga-
skipum og fella nlður heimiid
sradiræði .manna til árengisinn-
flutnlngs. Mtnni hl. (Á. J. og J.
Kj.) vlil láta samþ. frv. óbr. Sama
nefnd vill láta samþ. frv. um sklft-
ingu ísafjarðarprestakalls. Land-
búnn. Ed. ræður til að samþ.
smjöriíkisfrv. lítlð breytt. Sjútv.n.
Nd. viU iáta samþ. frv. um fisk-
veiðasamþ. og Iendingasjóði óbr.
frá Ed. Landbún.n. Nd. leggur
til að sameina tvö frv. um seia-
skot á Braiðafirði og samþ. siðan
og enn fremur að samþ. óbr.
trv. um brt. á tllsk. um veiði á
íslandi. Fjárhagsn. Nd. hefir
klofnað um brt. á I. um iaun
embættismanna. Viil meitl hl.
(Magn. J., Jók. M., Bj. Línd. og
J. Auð. J) samþ. frv. með þeirri
brt., að iaun lægst I&unuðu emb-
ættiumanna sé dáiítlð aukin og
því meir, sem þau eru íægri, en
minni hl. breyta því svo, að
hámark launa og uppbótar hald-
ist, sem verlð hefir, og lögin
jgildi að elns tii 1927. Alisho.
Nd. ræður til að samþ. frv. milii-
þlnganefndar utn slysatryggingar,
er J. Baidv. k*>fir flutt, m®ð Htl-
I um breytibgum. Fjárveitingan.