Skagablaðið - 27.02.1995, Blaðsíða 4

4 27. febrúar 1995
Lesendur skrifa
Skagahlaðið
Börnin í umferðinni
og ábyrgð foreldra
Hægt er að líta á slys frá
mörgum sjónarhornum.
Þannig má líta á það sem saruna
tilviljanakenndra aðstæðna og
atburða sem lýstur saman í einu
sekúndubroti. Frá þessum sjón-
arhóli séð er ógerningur að
spoma við slysum, hvort sem
börn eða fullorðnir eiga í hlut.
Slys eru rakin til samfélagsað-
stæðna, ríkjandi viðhorfa til
barna og daglegs lífs barnafjöl-
skyldna, sem hægt ætti að vera
að hafa áhrif á með markvissum
aðgerðum.
Svo virðist sem aðbúnaður
margra ungra bamafjölskyldna
sé með þeim hætti að erfitt sé að
komast af án þess að börnin
þeirra leggi sitt af mörkum eigi
hið daglega líf að ganga upp.
Hjálpin getur falist í því að vera
ekki foreldrum sínum byrði -
t.d. með því að sjá um sig sjálf-
ur - eða að hugsa um yngri
systkin, svo dæmi séu tekin.
Sú ráðstöfun sem líklegast
skilaði mestum árangri til varna
gegn slysum á börnum væri
stytting vinnutíma beggja for-
eldra, eða að dagvistunartími
yrði rýmkaður enn. Til að svo
megi verða þyrftu þó lífskjör
(ráðstöfunartekjur) ungs barna-
fólks að batna frá því sem nú er.
Annað sem orðið gæti til að
fækka slysum væri bættur frá-
gangur umhverfis og umferðar-
mannvirkja. Þetta atriði kann að
vera nokkur mælistika á viðhorf
þeirra sem stjóma fjárveitingum
til umferðarmála.
Bílbelti og bílstólar
Það virðist vera nokkuð um að
fullorðnir og börn noti ekki bíl-
belti á leið til og frá vinnu, í
búðina, í leikskólann og í
grunnskóla. Þetta er mikið
áhyggjuefni, ekki bara vegna
aukinnar slysahættu heldur líka
vegna þess að börnin alast upp
við að nota ekki bílbelti og sjá
ekki heldur aðra nota þau.
Víða á bensínstöðvum hefur
verið til sölu öryggisbúnaður
fyrir börn, þ.e. „tauhylki" til að
þræða bílbeltið inn í, til þess
ætlað að beltið sitji þægilegar
að barninu. Eftir fengnum upp-
lýsingum frá Þýskalandi og Sví-
þjóð um að þessi „hylki“ gætu
breytt virkni beltanna og skapað
þar með líkur á meiðslum hafa
viðkomandi söluaðilum verið
sendar upplýsingar um málið og
hefur „beltishylkið" verið tekið
úr sölu.
Alltaf er nokkuð um að bíl-
beltinu sé smeygt aftur fyrir bak
barnsins eða sett undir handlegg
þess. Þetta er stórhættulegt og
má alls ekki.
Ástæðurnar fyrir því að bíl-
beltinu er smeygt aftur fyrir bak
er að barninu finnst óþægilegt
að hafa beltið alveg við hálsinn.
En bílbeltin eru jú hönnuð fyrir
fullorðna og því þarf að gera
ákveðnar ráðstafanir gagnvart
börnum, t.d. með því að láta þau
sitja á bílpúða þegar þau eru
vaxin upp úr barnabílstólnum,
kaupa beltislækkunarklemmu
eða setja mjúkan klút við háls
barnsins.
Engar rannsóknir hafa sýnt að
það valdi stórvægiíegum
meiðslum þótt beltið liggi að
hálsi barnsins. Aftur á móti eru
margar rannsóknir sem sýna að
ranglega notuð belti tryggja
ekki öryggi barna og geta valdið
miklum meiðslum.
Nýjustu rannsóknir sýna að
börn eigi að snúa baki í aksturs-
stefnu eins lengi og hægt er.
Tölur um fjölda slasaðra og til-
raunir til að sýna að stólar sem
snúa baki í akstursstefnu veita
börnum besta vöm.
Pétur S. Jóhannesson
lögregluflokksstjóri
skrifar
Álagið á háls og höfuð barns
verður þrisvar sinnum meira í
stólum sem snúa fram þegar
ekið er framan á bíl. Hjá níu
mánaða barni er höfuðið fjórð-
ungur líkamsþyngdar. Þegar
barnið situr með bak í aksturs-
stefnu mun sú orka sem leysist
úr læðingi við árekstur dreifast
á stærra svæði, þ.e. á bak og
hnakka barnsins.
I dag snúa allir barnabílstólar
baki í akstursstefnu. Margir
þeirra stóla sem ætlaðir eru
börnum frá 9 mánaða til 4-5 ára
geta snúið fram og aftur. Það
ræðst svo af plássinu fyrir fætur
barnsins hve lengi það getur
snúið baki í akstursstefnu en
talið er að börn allt að 3 ára aldri
eigi að sitja með bakið í aksturs-
stefnu. Samkvæmt lögum eiga
öll börn yngri en 6 ára að nota
barnabílstól, bílpúða eða annan
sérstakan öryggisbúnað ætlaðan
börnum. í bfl eiga allir að vera
með bílbelti.
Ábyrgð foreldra
Foreldrar bera ábyrgð á öryggi
barna sinna. Þeir venja barnið á
að sitja f barnabílstól og sjá til
þess að það leiki sér á ömggum
stöðum og fari eftir reglum um
útivistartíma barna. Foreldrar
ákveða lfka hvenær bömin fá
hjól, að þau noti hjálm og hvar
þau mega hjóla.
I lögum stendur að börnum 7
ára og eldri sé heimilt að hjóla í
umferð en talið er að börn hafi
ekki fyrr en við 10-12 ára aldur
öðlast færni sem hjólreiðar í
umferð krefjast. Lítil börn eru
ekki fær um að gera sér grein
fyrir hættum sem fylgja því að
hjóla í umferð, taka réttar
ákvarðanir um leið og þau halda
jafnvægi, stýra og stíga hjólið.
Best væri að þau hjóluðu fjarri
bílaumferð, á stéttum heima við
hús eða á göngu- og hjólastíg-
um. Börnin þurfa að læra að
taka tillit til gangandi fólks og
víkja fyrir þeim.
Einnig þurfa foreldrar að at-
huga að hjólreiðar barna á vetr-
um eru stórhættulegar og best
væri að geyma hjólin þar til
færð verður betri.
Foreldrar þurfa að vera börn-
um til fyrirmyndar og bera end-
urskinsmerki á flíkum sínum.
Heppilegustu merkin fyrir börn
eru saumuð í flíkurnar. Einnig
eru til endurskinsborðar sem
smeygt er yfir öxlina.
Leiklistarklúbbur NFFA:
Söngleikurinn Saga úr Litlu
hryllingsbúðinni.
Leikstjóri: Jakob Þór
Einarsson.
Söngstjóri: Jensína Waage.
Hljómsveitarstjóri: Davíð Þór
Jónsson.
Frumsýning í sal FA, 24.
febrúar 1995.
Vampírur eða blóðsugur eru fáar í
íslenskri sagnahefð, nema móðir
fjöldamorðingjans Axlar-Björns á
Snæfellsnesi. Að sögn þjóðsagna-
ritaranna fékk hún sér ósjaldan
blóðsopa úr fæti bónda meðan hún
gekk með Björn og átti drápsfíkn
hans að skýrast þannig („fæddur
morðingi“). Aðal-„persónan“ í
Litlu hryllingsbúðinni, blóð-
drykkjuplantan Auður II, er engin
venjuleg blóðsuga. En í þessu
bráðskemmtilega verki er dæmi-
sagan um að láta ekki ánetjast í
fyrirrúmi.
Litla hryllingsbúðin
Söngleikurinn Litla hryllingsbúð-
in (Little Shop of Horrors) eftir
textahöfundinn Howard Ashman
og tónskáldið Alan Menken er
byggt á frægri og samnefndri grá-
glettnissmynd leikstjórans Roger
Corman og handritshöfundarins
Charles B. Griffith frá 1960. Þeir
tóku myndina upp á tveimur dög-
um eftir aðeins nokkurra daga
handritsskriftir, til að sanna að
þeir gætu hrækt upp boðlegri bíó-
mynd í notaðri leikmynd sem átti
að rífa. (Endurgerð ræmunnar
kom fram undir heitinu Please
Don’t Eat My Mother 1972, líka
dreift sem Hungry Pets). Söng-
leikurinn eftir sögunni var svo
frumsýndur í Bandaríkjunum
1982, náði strax feikna hylli þar
og víða um lönd, hjá fólki úr öll-
um þjóðfélagsstéttum og á mis-
jöfnum aldri. Kvikmynd eftir
söngleiknum, Little Shop of Horr-
ors, var frumsýnd 1986. Hitt leik-
húsið í Reykjavík frumsýndi
söngleikinn í þýðingu Einars
Kárasonar og Megasar við miklar
vinsældir í Gamla Bíói í janúar
1985. og það er sú leikgerð sem
nemendur Fjölbrautaskólans á
Akranesi hafa notfært sér við upp-
setningu á því sem þeir kalla
Söngleikinn Sögu úr Litlu hryll-
ingsbúðinni.
Vel heppnað
Þetta bífræfna tiltæki nemenda á
Akranesi hefur tekist afbragðs vel.
Bíræfið er það meðal annars
vegna þess að sem söngleikur ger-
ir verkið óvenju miklar kröfur til
flytjenda, ekki síst kvensöngvar-
anna sem þurfa að geta spannað
mikið raddsvið. Og þótt salur
Fjölbrautaskólans sé ágætis rými
þarf útsjónarsemi og heimasmíð-
aðar lausnir til þess laða fram
sviðsgaldurinn. Ljósabúnaður er
takmarkaður og innkomur á sviðið
þurfa að gerast að verulegu leyti
úr sal. Leikstjórinn Jakob Þór Ein-
arsson hefur aukið sér erfiði með
því að kalla til hartnær 90 manns
við flutninginn. Hljómsveitin er í
annarri álmu skólans og fylgist
með framvindu leiksins á vegg-
Gaman er oft að gikkjum hent!
að eru nokkuð „Hreinar
línur“ að sakamálaleikritið
„Hvað gerðist í Hafnarfirði“
vakti mikla athygli og sló öll
fyrri sýningamet í fjöl-
miðlaflórunni fyrir og eftir
áramót, og er óhætt að segja
að miskunnarleysi lífsins birt-
ist þar í sinni sorglegustu og
hlægilegustu mynd, þó ekki sé
komin niðurstaða í málið. Ég
bíð með óþreyju eftir seinni
hlutanum og lokum þáttarins,
og fæ þá kannske svör við því
hver er hinn eini og sanni
Gregory.
En fleiri bæjarfélög eru í
óstjórn og skuldum vafin.
Akranesbær heldur ótrauður
áfram að taka á sig skuldbind-
ingar langt umfram getu íbú-
anna, nú nýverið upp á 160
milljónir vegna íþróttahreyf-
ingarinnar, 20 milljónir vegna
Innsta-Vogs, sem ekkert lá á,
og 20 milljónir vegna stúku-
byggingar, sem ekkert lá á.
Fyrir skuldaði bærinn 440
milljónir, svo greinilegt er að
við hér á Akranesi dönsum
æðislegan línudans á slöku
bandi, hvort við lendum í gjör-
gæslu hjá félagsmálaráðherra
eður ei. Þetta gæti orðið
dramatískt leikrit, sem tæki
óvænta stefnu, með alls konar
ÓlafurTr. Elíasson skrifar
ívafi þegar fram í sækir og öll
kurl koma til grafar.
Það er sorglegt hvað okkur
Akurnesingum tekst illa upp í
að halda okkur innan velsæm-
ismarka í skuldasöfnun og það
er sorglegt hvað flestir bæjar-
fulltrúar með mikla kennara-
menntun og aðra góða hæfi-
leika eru dæmalaust óþroskað-
ir í meðferð fjármuna sem
bæjarbúar þræla fyrir blóðug-
um höndum.
Hér á Akranesi blasa dæmin
við hvert sem litið er. Sel-
tjarnanesbær og Garðabær
hækka ekki útsvar, hitaveitu
og aðra skatta á sama tíma og
laun fólksins standa í stað í
þrjú ár. Skattaparadís er ekki
til í hugum allaballa sem val-
kostur fyrir íbúa bæjarins. Allt
í kringum bæinn þjóta upp hin
og þessi skattaskjól eins og
dæmin sanna. Stór hópur fólks
frá Grundartanga keyrir til
Reykjavíkur og hefur stofnað
ferðafélag í því sambandi
(Smáspölur). Þarna eru komin
í raun rökin fyrir ótæpilegum
vilja þeirra fyrir göngum undir
Hvalfjörð, en um leið eru
svokölluð landsbyggðarrök
um staðsetn-
ingu verk-
smiðjunnar á
landsbyggð-
inni farin fyrir
bí. Og at-
vinnumögu-
leikar Akur-
nesinga minnkandi á þessu
svæði að sama skapi með til-
komu ganganna.
Miklar væntingar voru um
nauðungarflutninga Landmæl-
inga ríkisins upp á Akranes. Ef
litið er á sjónarmið fólksins
sem átti að flytja hreppaflutn-
ingum, þá skil ég vel þeirra
sjónarmið. Það þýðir stórtap í
auknum sköttum, hitaveitu og
heimilisröskun, sem er óbæt-
anleg. En það eru jafn mörg
störf sem leggja á niður í sam-
bandi við Akraborg og enginn
segir neitt þó það fólk þurfi að
flytja til Reykjavíkur þegar
henni verður lagt. Á Skaga-
strönd eru menn harðir á því
að sjómenn sem þangað sækja
í skipspláss séu þar heimilis-
fastir, ekki er nóg að menn
skrái sig þar eins og hér er
gert. Svo ganga sjómenn
plásslausir hér í löngum bun-
um. Þetta gengur ekki. Það
verður að gera tilveruna meira
aðlaðandi hér á Skaga.
Skagablaðið
Menning
27. febrúar 1995
Virðing fyrir verkefninu, skilningur á atburðarásinni,
tök á tœkninni, œskufjör í gamanseminni og sprengi-
kraftur íflutningi. Þetta eru aðalsmerki sýning-
arinnar, að mati Olafs H. Torfasonar.
Láttu ekki éta þig
mynd sem sýningarvél skilar úr
innanhússsjónvarpskerfi. Við tón-
listarflutning og stjórn hefur verið
leigður tækjabúnaður af mjög full-
kominni gerð, enda er árangurinn
aldeilis framúrskarandi, gott jafn-
vægi milli hljóðfæra og söngs og
hvert atkvæði í söngnum skilast
kristaltært til skilnings. Brúðu- og
brellustjórn tekst fullkomlega.
Frumraun leikstjórans
Þetta er frumraun Jakobs Þórs við
leikstjórn, en auk þess að vera vel
menntaður og þjálfaður í leiklist
hefur hann um árabil stundað
kennslu við Leiklistarskóla Is-
lands. Trúlega hefur sú kennslu-
reynsla með ungu fólki skilað sér í
þeim góða árangri sem hér hefur
náðst. Leikararnir vönduðu sig
ágætlega í staðsetningum, hreyf-
ingum og framsögn. Leikurinn var
ekki sjálfsprottinn eða agalítill
eins og oft vill verða hjá ung-
mennum. Hlutur söngstjórans
Jensínu Waage er mikilvægur, því
auk þess sem öl! aðalhlutverkin
krefast nákvæmni og samræming-
ar laumar sér heill kór inn á sviðið
öðru hvoru. Er það raunar ágæt-
lega til fundið, því ýmis minni
verksins eru fengin alla leið úr
talkórum forn-grísku harmleikj-
anna. Hvorki hreyfingar kórsins
né gervi voru fögur en samhljóm-
urinn bætti það vel upp. Hljóm-
sveitin skilaði verki sínu af þrótti
og leikni. Fyrirliði hljóðmannana,
Ingþór Bergmann Þórhallsson get-
ur verið stoltur af útkomunni.
Hrollvekja og gamanleikur
Söngleikurinn Litla hryllingsbúð-
in er að sínu leytinu skrumskæling
á stöðluðum kvikmyndum, söng-
leikjum og dægurlögum, — hroll-
vekja og gamanleikur í senn. Og
þótt skopast sé með dauðann
höfðar leikurinn líka til hinna við-
Ólafur H. Torfason
fjallar um söngleikinn
Saga úr
hryllingsbúöinni
kvæmari áhorfendahópa. Litla
hryllingsbúðin er blómabúð í fá-
tækrahverfi. Verslunareigandinn
Músníkk er harðúðugur en starfs-
stúlkan Auður einföld og að eigin
áliti gerspillt tildurdrós. Unnusti
hennar, Ómar tannlæknir, er
mótórhjólamaður haldinn kvala-
losta og fer með Auði eins og
gólftusku.
Velta blómabúðarinnar er lítil
þangað til gufulegur starfsmaður,
Baldur krílburi, sýnir þar einstæða
plöntutegund, verður landsfrægur
fyrir vikið og viðskiptin dafna
stórfenglega. Gallinn er sá að
plantan, sem fær nafnið Auður II,
dafnar ekki nema fá mannsblóð og
fúlsar heldur ekki við heilum og
hálfum skrokkum. Fyrst í stað er
Baldur einn sekur um að færa
henni fórnir en smám saman flæk-
ist málið. Spurningin í leikslok er
hvort plantan mun leggja undir sig
heimsbyggðina. Krafturinn í
rokktónlistinni og kaldhæðni-
menning síðari hluta tuttugustu
aldarinnar kynda undir óvissunni.
Láttu ekki éta þig
Auðvelt hefur ýmsum reynst að
ráða í þennan boðskap. Litla hryll-
ingsbúðin fjallar um hættuna af
eiturlytjum og mannætuplantan
Auður II, — „skelfileg ógnun við
tilveru mannkynsins“, — er tákn
heróínsins, þess ofursterka og
mannskæða fíknilyfs sem höfund-
arnir sáu byrja að læsa klónum í
samferðamennina í Kaliforníu á
sínum tíma. En þetta er nú bara
ein skýringin af fjöldamörgum á
þema verksins og texta þess um
„lyfjagras“. Önnur skýring er sú
að verkið sé ádeila á græðgi, smá-
borgaralega misbresti og afleið-
ingar af eftirsókn eftir frægð og
frama. Að það sé gagnrýni á
draum ameríska lítilmagnans um
dýrð, völd og virðing, þegar fólk
selur sig fyrir auðlegð og velsæld,
tilbúið að fórna hverju sem er, en
taparþví verðmætasta. Þriðja túlk-
unin er sú að í verkinu sé varað
við hættulegum tilfæringum (aðal-
lega karlkyns) vísindamanna,
vopnaframleiðenda eða kuklara.
Þetta eru þá sömu viðfangsefnin
og í Fástusi, Frankenstein og
Galdra-Lofti, svo dæmi séu nefnd.
Eitt er víst: Hvort sem áhorfendur
hafa áhuga á stjarnfræði eða dul-
speki átta þeir sig strax á að tákn-
mál er að fara í gang þegar sagt er
að sagan hefjist við almyrkva á
jafndægrum á hausti, 23. sept.
Bæði táknin rnerkja dauða og end-
urfæðingu. Tákn blóðtökunnar og
blóð-sameiningarinnar hafa
tíðkast jafnt í altarissakramenti
kirkjunnar („drekkið blóð mitt“)
og helgisiðum frímúrara (sem til
skamms tíma vöktu sér blóð og
blönduðu og töldu sig hafa beinan
blóðstreng frá Essenum, Jesú
Kristi og krossferðariddurum).
Niðurstaða
verksins er
svartsýnisleg,
því afleggjarar
af Auði II munu
berast „allt frá
Kúlúsúk til Rio
Janeiro“, — „...
hún mun éta
Kópavog, Akra-
nes, Einarsbúð,
éta þig.“ En
auðvitað eru
höfundarnir að
notfæra sér vin-
sælt form til að
beina því til sem
allra flestra
áhorfanda að
láta það einmitt
ekki henda sig
sem þeir sjá á
sviðinu, að láta
ekki undan síga
til dýrsins í sér,
en það undan-
hald hefur í guð-
fræðinni verið
kallað erfðasynd
mannkyns. Val-
frelsi einstak-
lingsins er von
hans. Láttu ekki
éta þig.
Það er tilviljun örlaganna að
söngleikurinn var frumsýndur
vestan hafs einmitt um það leyti
sem kunngerð var tilvist eyðni-
veirunnar. Núna streyma fram og
eru í pípunum skáldsögur, leikrit
og bíómyndir sem fjalla um vam-
pírur, varúlfa og smit. Vampíru-
þemað er þó einna nærtækast til
hliðsjónar í Litlu hryllingsbúðinni.
Framleiðandi kvikmyndarinnar
eftir söngleiknum, David Geffen,
framleiddi lfka nýlega kvikmynd,
Viðtal við vampíruna, sem
Bíöhöllin sýnir einmitt um þetta
leyti.
Þýðingin hefur verið lítillega
staðfærð til Akraness, (Barbró,
Jörundarholt, Skagaver) en þó
ekki blómabúðarheitið „Mikkel-
sen í Hveragerði" , en á Reykja-
víkursýningunni fyrir 10 árum var
skipt um blómabúðarnafn á hverri
sýningu og greiddu þær 50 þús. kr.
fyrir auglýsinguna hverju sinni.
Gervi aðalpersónanna eru að
flestu leyti góð, sumt viðunandi en
einstaka atriði fremur kauðskt.
Aukapersónur og kór eru hins
vegar dálítið á skjön og gervi
þeirra hefði mátt samræma betur.
Leikmyndin er einföld en nýtist
vel. Ándstæður græna litarins
(plönturnar) og þess rauða (blóð-
ið) kallast á og nútímalegt og
sannfærandi veggjakrot leikur
undir.
Góð frammistaða
Þórður Sœvarsson er skemmtilega
álappalegur í hlutverki Baldurs og
hefur smáatriði á valdi sínu, eins
og draga niður peysuna, strjúka
hárið og hreyfa sig klunnalega.
Framsögn hans er geðfelld og
söngurinn er fyllilega viðunandi.
Á frumsýningu fór Haraldur Ægir
Guðmundsson með hlutverk full-
orðna búðareigandans Músnikks,
en þeir Kristján Gunnarsson
munu skiptast á að fara með hlut-
verkið. Haraldur átti við sama
vanda að etja og nær allt ungt fólk,
áhugamenn sem atvinnuleikarar, í
hlutverkum fullorðinna og aldr-
aðra, að hægja nógu mikið á
hreyfingum sínum. Misráðið
fannst mér að hafa hann í frakkan-
um, en að öðru leyti er Haraldur
skörulegur og dró ekki af sér í
söngtúlkuninni.
Einar Viðarsson var frábærlega
öruggur í fítonsanda tannlæknsins
með góðri sveiflu út í alla fmgur. I
öllum leikurunum blundaði
greinilega stjarnan og er það raun-
ar í góðu samræmi við anda verks-
ins. Stjarna kvöldsins er þó á
margan hátt Valgerður Jónsdóttir í
hlutverki Auðar. í fyrsta lagi er
henni gefin góð náttúrurödd sem
hún gerir blæbrigðaríka og þarf
ekki að þvinga, og í öðru lagi nær
hún kankvísum og klassískum
leikstíl gamanleikkonunnar, iðar
þannig með hlutverkið inni í sér
eins og þarf til og grípur áhorfend-
ur með. Þegar þetta fer saman
tekst leikkonunt alltaf að heilla
karlmenn þannig að þeir fá gæsa-
húð. Valgerður hefur þegar getið
sér gott orð fyrir söng á hljómdiski
með Orra Harðar en á greinilega
framtíðina fyrir sér.
Talsvert mæðir þarna á söng-
tríói þriggja stúlkna sem túlka ná-
granna í strætinu og leysa erfiðar
söngþrautir af mikilli prýði. Það
heyrist frá fyrstu tónum að þær
hafa notið söngnáms og smella
harla vel saman. Ragnlieiður Haf-
steinsdóttir og Kristín Magdalena
Agústsdóttir gerðu einsöng sínum
dáfögur skil en Sigríður Arnadótt-
ir fær enn betra tækifæri til að
skarta hæfileikum og kunnáttu og
tókst vel að halda utan um fínleg
tilbrigði innan í og aftan á tónun-
um. Rósant Birgisson túlkaði rödd
plöntunnar af hæfilega pirraðri
frekju og krafti.
Aðalpersónan í verkinu er þó
vitaskuld plantan Auður II, og var
hún reyndar þegar til á Akranesi,
liggjandi á stjórnborða kútters
Sigurfara á byggðasafninu í Görð-
um, Auður II, AK 59, bátur sem
reyndar hefur borið ýmis nöfn um
dagana en þekktastur var undir
nafnin Síldin.
Sprengikraftur
Virðing fyrir verkefninu, skilning-
ur á atburðarásinni, tök á tækn-
inni, æskufjör í gamanseminni og
sprengikraftur í flutningi. Þetta
eru aðalsmerki sýningar Leik-
klúbbs nemendafélags Fjölbrauta-
skólans á Akranesi á Söngleikn-
um Sögu úr Litlu hryllingsbúð-
inni.
Flytjendum, tækniliði og leiðbein-
endum hefur lánast það tvöfalda
verkefni sem oft reynist jafnvel at-
vinnuleikhúsum snúið, að ná bæði
viðunandi hraða í gamanleik og
flytja tónlist sem ekki er af auð-
veldara taginu. Að verulegu leyti
grunar mig að öflugt tónlistarlíf
og starfsemi Tónllistarskólans á
Akranesi geri það kleift að þroska
samfélag ungmenna sem ræður
við verkefni af þessari stærð-
argráðu. Ég ráðlegg verkið bæði
sem afþreyingu og áminningu
fyrir alla aldurshópa.