Skagablaðið - 13.03.1995, Side 6
6 13. mars1995
Menning
Frumsýning Skagaleikflokksins á Óvitunum síðast liðinn föstudag:
Gaman að vinna með börnum
Skagablaðið
og
unglingum
Skagaleikflokkurinn frumsýndi
síðast liðinn föstudag leikritið
Óvitana eftir Guðrúnu Helga-
dóttur í leikstjórn Ingu Bjarna-
son. Inga er Skagamönnum
ekki ókunnug því hún stýrði
einnig hér sýningum á Glötuð-
um snillingum eftir William
Heinesen fyrir nokkrum árum.
Fyrri kynni Ingu af Skagaleik-
flokknum koma henni þó að
litlum notum nú. Aðeins tveir
leikaranna, sem tóku þátt í fyrri
uppsetningu hennar, eru á
meðal leikenda að þessu sinni.
- Þetta skiptir mig í rauninni
afar litlu máli, sagði Inga er
Skagablaðið ræddi við hana fyr-
ir frumsýninguna. - Ég byggi
vinnu mína fyrst og fremst á
þeirri reynslu sem ég hef aflað
mér með áratugavinnu við leik-
hús. Hver sýning er í rauninni
ný upplifun, ný áskorun. Ég
elska leikhús og það skiptir mig
engu hvort ég er að vinna með
áhuga- eða atvinnuleikurum,
gildin eru þau sömu.
Leikritið Óvitarnir er að mati
Ingu eitthvert allra besta barna-
leikrit sem samið hefur verið
hér á landi og stenst fyllilega
tímans tönn þótt hálfur annar
áratugur sé liðinn frá því það
var skrifað.
Alvarlegur undirtónn
okkur eru fjölskylduböndin
þeim mun sterkari. Enda þekkj-
ast þar ekki þau unglingavanda-
mál sem við erum að glíma við
alla daga.
Uppeldisgildi leikhúss
I framhaldi af þessu minntist
Inga á það hversu mikilvægt
uppeldistæki leikhúsið væri.
- Ég get ekki hugsað mér neinn
betri skóla fyrir börn og ung-
linga. I leikhúsinu eru allir und-
ir sama hatti; allir þurfa að taka
tillit til meðleikara sinna og
sýna af sér innri aga. Betra
veganesti er ekki hægt að fá.
Sýningin um Óvitana er borin
uppi af nærri 40 unglingum.
Þegar Inga var að því spurð
hvort ekki væri allt annar hand-
leggur að stjórna sýningu með
börnum og unglingum en full-
orðnum svaraði hún því bæði
játandi og neitandi.
- Það er öðru vísi að því leyt-
inu til að maður þarf að segja
hlutina oftar til að þeir skiljist
en á hinn bóginn lýtur sýningin
hefðbundnum lögmálum leik-
hússins, þar sem allir leikarar
skipta máli og hver verður að
standa sína vakt. Á móti kemur
líka, að það er óskaplega gaman
að vinna með börnum og ung-
lingum, þetta er svo gott fólk.
Mér þykir orðið afar vænt um
Mikill fjöldi barna og unglinga,
allt niður í 6 ára að aldri, ber
uppi sýninguna um Óvitana. A
myndinni hér að ofan er hluti
barnanna í einu atriðanna í
sýningunni. A myndinni til
hœgri er leikstjórinn, Inga
Bjamason, að kalla ábendingar
til leikaranna. Með henni er
aðstoðarleikstjórinn, Gréta
Snæfells.
þessa krakka eftir að hafa
stjómað æfingum með þeim í 6
vikur og í þeim leynist gríðarleg
orka. Vonandi tekst okkur að
laða hana fram á sýningunum.
- Verkið er gamansamt en með
alvörugefnum undirtón, þar sem
verið er að benda á hversu litla
virðingu við sýnum börnunum.
Einnig er í verkinu verið að
gagnrýna þá stefnu okkar að
skilja kynslóðimar að, sundra
fjölskyldunni. Gamla fólkinu er
komið fyrir á dvalarheimilum,
börnunum á dagheimilum og
foreldrarnir vinna myrkranna á
milli. Þetta verk er skrifað af
slíkri snilld, að ég tel að Óvit-
arnir komi til með að eiga erindi
við okkur um ókomin ár, svo
fremi sem við ekki berum gæfu
til þess að snúa þessari öfugþró-
un við. Og það er trú mín, að
þessi þjóð eigi eftir að rata í
ógöngur ef við ekki sjáum að
okkur, snúum við blaðinu og
fömm að rækta fjölskyldu-
tengslin að nýju.
Inga dvaldi í fyrravetur á
Kýpur, þar sem hún kynnti sér
griska harmleikinn, undirstöðu
nútíma leiklistar. Þar kynntist
hún algerri andstæðu þeirrar
vísifjölskyldu sem við þekkjum
af eigin raun.
- Fjölskyldan er bundin miklu
sterkari böndum þarna niður frá
en við þekkjum hjá okkur í dag.
Þar eru kornaböm innan um afa
og ömmur. Og þótt efnisleg vel-
megun sé miklu minni en hjá
Fermingardrengirnir orðnir að fullvöxnum mönnum:
Tíbrá kemur saman að nýju
Hljómsveitin Tíbrá, sem átti sitt að 20 ár eru liðin frá því hljóm- „græjur“ fyrir fermingarpening- Hinir og þessir komu við
gullskeið frá árunum 1981 - sveitin var sett á stofn. ana. Þetta voru þeir Jakob Garð- sögu sveitarinnar á næstu miss-
1987, hefur ákveðið að taka Það var upp úr fermingum 1975 arsson, bassaleikari, Flosi Ein- erum en árið 1977 hafði mynd-
upp þráðinn að nýju á föstu- að Tíbrá var stofnuð. Nokkrir arsson, hljómborðsleikari, Eirík- ast sá kjarni sem hélst áfram í
daginn og efnir þá til dansleiks nýfermdir drengir komu þá ur Guðmundsson, trommari og sveitinni. Þetta voru þeir Jakob,
á Pavarottí til að minnast þess saman eftir að hafa keypt sér Árni Vésteinsson, gítarleikari. Flosi og Eiríkur svo og Eðvarð
Lárusson, jpá nýfermdur, sem
tók við af Árna.
Þessir fjórir voru í Tíbrá allt
þar til hún hætti 1987 en söng-
varaskipti urðu nokkrum sinn-
um áður en hljóðfærin voru
endanlega lögð á hilluna. Þrjár
plötur liggja eftir Tíbrá; í svart/-
hvítu (1984, Tíbrá 2 (1985) og
Yfir tumunum (1987).
Allir þeir sem komið hafa við
sögu á ferli Tíbrár munu stíga á
svið með sveitinni á föstudag-
inn að einum undanskildum,
sem er erlendis. Að sögn Flosa
Einarssonar hefur sveitin æft
stíft að undanförnu með það
fyrir augum að flytja gestum
sem fjölbreytilegastan þver-
skurð af þeirri tónlist sem var á
prógrammi sveitarinnar.
Iljómsveitin Tíbrá, sem atti sitt
lullskeið frá árunum 1981 -
987, hefur ákveðið að taka
pp þráðinn að nýju á föstu-
laginn og efnir þá til dansleiks
. Pavarottí til að minnast þess
að 20 ar eru liðin fra þvi hljom-
sveitin var sett á stofn.
Það var upp úr fermingum 1975
að Tíbrá var stofnuð. Nokkrir
nýfermdir drengir komu þá
saman eftir að hafa keypt sér
„græjur“ fyrir fermingarpenmg-
ana. Þetta voru þeir Jakob Garð-
arsson, bassaleikari, Flosi Ein-
arsson, hljómborðsleikari, Eirík-
ur Guðmundsson, trommari og
Árni Vésteinsson, gítarleikari.
Tíbrá eins og sveitin var skipuð 1986. Óneitanlega er útlit meðlimanna „Duran Duran - legt á
myndinni. Frá vinstri: Eðvarð Lárusson, Jakob Garðarsson, Kári Waage, Flosi Einarsson og Eirikur
Guðmundsson.