Fréttir - Eyjafréttir - 21.09.2016, Blaðsíða 11

11Eyjafréttir / Miðvikudagur 21. september 2016
:: Saga fjölskyldu sem er að reyna að koma föðurnum í varanlega vistun fyrir heilabilaða ::
Er aðeins 59 ára ::
Þarf orðið á umönnun að
halda og þá hófst baráttan
:: Lentu á vegg á öllum stöðum :: Eina svarið var, svona er bara kerfið! ::
Í dag er Alzheimerdagurinn.
Alzheimer er andstyggilegur
sjúkdómur þar sem fólk týnir
sjálfu sér og aðstandendur
missa persónuna sem þau
þekktu. Að missa stjórn á eigin
lífi er eitthvað sem enginn vill
upplifa eða horfa upp á fjöl-
skyldumeðlim lenda í. Þórdís
Gyða Magnúsdóttir og fjölskylda
hafa því miður fengið að
kynnast þessum sjúkdómi í
gegnum föður sinn Magnús
Guðmundsson, en hann
greindist 58 ára gamall og í hans
tilviki hefur sjúkdómurinn sótt
harkalega að honum. Nú þegar
hann þarf orðið á umönnun að
halda hefst baráttan við kerfið.
Þann 2. ágúst síðastliðinn fór
Magnús í neyðarhvíldarinnlögn á
Heilbrigðisstofnun Vestmannaeyja.
Ástand hans hafði farið hrakandi og
þurfti fjölskyldan á hjálp að halda
eins og gerist fyrir aðstandendur
þeirra sem þennan sjúkdóm bera.
„Á þessum tímapunkti fór allt af
stað, því þarna var orðið ljóst að
hann gæti ekki verið lengur heima
enda orðinn mjög veikur. Við fórum
að fylla út pappíra um varanlega
vistun fyrir pabba sem fólk uppá
spítala hjálpaði okkur með. Við
fylltum út vistunarmat og það sent
inn. Út frá því byrja hringingarnar
til færni- og heilsufarsnefndar.
Anna Kristín, systir var dugleg að
hringja og spyrjast fyrir, bæði á
Heilbrigðisstofnun Suðurlands og
hjá færni- og heilsufarsnefnd.
Ekkert var um svör annað en að það
væri ekki búið að meta hann og þá
væri ekkert hægt að gera í
málunum. Eftir langa bið og
margar símhringingar fengum við
loksins það í gegn að vistunarmatið
væri komið. Matið mældist mjög
hátt og þá var það staðfest að hann
ætti að vera inni á viðeigandi
stofnun,“ sagði Þórdís Gyða.
Kvöddu með tárum
Þetta varð til þess að 24. ágúst sl.
komst Magnús í þriggja vikna
hvíldarinnlögn á Mörk í Reykjavík
sem er vistun fyrir heilabilaða. „Ég,
mamma og Anna Kristín systir mín
fylgdum honum alla leið inn á
deildina og við fengum ekkert
annað en hlýju og gott viðmót þegar
við komum. Pabbi fékk stórt og gott
herbergi með sérbaðherbergi og
góðu útsýni. Þetta var mikill léttir
og vorum við sáttar við þetta og
pabbi virtist ánægður.
Við áttum mjög erfitt með að
kveðja hann og löbbuðum út með
tárin í augunum. Mjög sérstakt að
skilja hann eftir á ókunnum stað
með ókunnugu fólki og labba bara
út, treysta og trúa því að fólkið
hugsi vel um hann og að honum líði
vel.
Þegar við töluðum við starfsmenn
deildarinnar þegar líða tók á dvölina
var pabbi ekkert annað en ljúf-
mennskan, rólegur og við sáum það
að honum leið vel. Hann var ekki
eins hokinn og áður, hann var farinn
að labba hraðar, brosa og tala meira
en hann gerði. Þannig að það eru
ekkert nema kostir sem við sjáum
við þessa dvöl hans á Mörkinni.
Starfsfólkið er til sóma og vill allt
fyrir okkur gera, algjörir gull-
molar,“ sagði Þórdís Gyða.
Ekki varanleg vistun í Vest-
mannaeyjum
Næsta skref fyrir fjölskylduna var
að fara og reyna fá varanlega vistun
fyrir Magnús sem mundi henta
honum. „Við ákváðum að tala við
starfsmenn spítalans hér í Eyjum til
að kanna stöðu mála. Við vildum
líka útskýra okkar hlið af hverju
pabbi ætti ekki að vera upp á spítala
eða á Hraunbúðum. Spítalinn er
hreinlega ekki nógu vel mannaður
og deildirnar opnar þannig pabbi
kæmist alltaf út sem getur verið
hættulegt.
Hraunbúðir eru ekki fyrir 59 ára
gamlan mann til að búa á þó þau
séu tilbúin að taka á móti honum.
Þetta er elliheimili og ekki það
umhverfi sem okkur langar að hann
fari í. Komumst við að þeirri
niðurstöðu, að hann ætti að vera
inni á stofnun fyrir heilabilaða þar
sem er læst hurð, nógu mikið af
starfsfólki, og eflandi dagskrá fyrir
fólk með hans sjúkdóm sem því
miður er bara ekki í boði í Vest-
mannaeyjum,“ sagði Þórdís Gyða.
Skrá sig inn á bráðamóttöku
Eftir þennan fund komu þau svör að
Magnús væri í forgangi á biðlista
þar sem hann væri svo ungur. „En
til þess að koma honum inn í kerfið
þá þyrftum við að byrja á því að
fara með hann á bráðamóttökuna í
Reykjavík eftir dvölina hans á
Mörk. Við löbbuðum út í smá
sjokki. Er kerfið okkar svona
brenglað, að við neyðumst til að
fara með fárveikan pabba okkar
sem veit ekki einu sinni hvar hann á
heima upp á bráðamóttöku.
Við fjölskyldan töluðum mikið
saman og reyndum eins og við
gátum að hringja í færni- og
heilsufarsnefnd og á marga aðra
staði til þess að koma í veg fyrir að
við þyrftum að fara með hann á
bráðamóttökuna. Við lentum á vegg
á öllum stöðum sem við hringdum á
eða vorum í sambandi við og eina
svarið var, svona er bara kerfið!“
Baráttan við kerfið kom á óvart
Dagarnir eftir þessa niðurstöðu voru
erfiðir. „Mörg tár féllu og reyndum
við að átta okkur á aðstæðum. Þetta
er búið að ganga svo hratt allt
saman að við náum nánast ekki að
jafna okkur á einum hlut þegar
næsta vandamál kemur upp. Mér
datt aldrei í hug að við þyrftum að
berjast við kerfið á slíkan hátt eins
og við erum búin að vera að gera.

Máttur samfélagsmiðlanna
mikill
Eina sem fjölskyldan sá í stöðunni
var að leita út í samfélagið, athuga
hvort það væri hægt að vekja
athygli á hans aðstæðum og fá
þannig hjálp, hvort einhver þekkti
einhvern. Það reyndist fjölskyldunni
vel að vekja athygli á þessu. Máttur
samfélagsmiðlanna er það mikill að
allskonar fólk hafði samband við
fjölskylduna og vildi hjálpa til.
Skilaboðin komust til æðstu manna
og tímabundin lausn fannst.
Magnús fékk lengri vistun á Mörk
eða fjórar vikur og á þeim tíma
ætlar fjölskyldan að finna honum
endanlegan samastað. „Pabbi á
fullan rétt á bestu mögulegu aðstoð
sem völ er á. Hann á að vera á deild
fyrir heilabilaða, hafa aðstoð allan
sólarhringinn með læsta hurð.
Draumurinn er að hann færi inn á
deild fyrir 67 ára og yngri, en það
virðist vera að þeim hafi fækkað
eða fyllt upp í með eldra fólki. Ég
vona svo innilega að við finnum
stað sem hentar honum og að
honum eigi eftir að líða vel á “
sagði Þórdís að lokum.
Þórdís Gyða og pabbi hennar Magnús gera sig klár fyrir brúðkaupið hennar sem var haldið 18. júní síðastliðinn.
Að þurfa að gera þessar ráðstafanir með
pabba, fara til Reykjavíkur, er eitthvað sem
við bjuggumst aldrei við. Okkur langar mjög
mikið til þess að hafa hann hér heima í
Eyjum. Það var því mjög erfitt að taka þessa
ákvörðun um það að senda hann varanlega
til Reykjavíkur.
”
Sara SjöFn GrETTiSdÓTTir
sarasjofn@eyjafrettir.is