Fréttir - Eyjafréttir - 09.11.2016, Blaðsíða 10

10 Eyjafréttir / Miðvikudagur 9. nóvember 2016
Lúðrasveit Vestmannaeyja hélt
sína árlegu Styrktarfélagatón-
leika á laugardag og var það
einn af dagskrárliðum í Safna-
helgi. Áratugalöng hefð er fyrir
þessum tónleikum sem upp-
haflega var komið á til að bæta
fjárhag sveitarinnar. Leitað var til
bæjarbúa um að gerast styrktar-
félagar sveitarinnar með árlegu
fjárframlagi og að launum fengu
svo styrktarfélagarnir þessa
tónleika.
Efnisskrá þessara tónleika hefur
hin síðari ár verið afar fjölbreytt og
svo var einnig að þessu sinni. Sú tíð
er liðin þegar uppistaðan í dag-
skránni var ættjarðarlög og
lúðrasveitarmarsar. Nú er mun víðar
leitað fanga þó svo að fulltrúar
gamla tímans eigi enn sinn sess í
lagavali. Að þessu sinni voru þrettán
verk á dagskránni og kenndi þar
ýmissa grasa.
Fastur liður í þessum tónleikum er
að flutt er lag eftir Oddgeir Krist-
jánsson, fyrrum stjórnanda sveitar-
innar. Að þessu sinni var það Fyrir
austan mána, eitt af fallegustu
lögum Oddgeirs, í mjög skemmti-
legri útsetningu. Þá hefur sú hefð
einnig skapast að þjóðhátíðarlag
ársins er flutt, sé það til í útsetningu
fyrir lúðrasveit. Og þjóðhátíðarlagið
2016, Ástin á sér stað, eftir Halldór
Gunnar Fjallabróður, var einmitt til í
slíkri útsetningu. Skrifari hefur hin
seinni ár ekki alltaf verið bergnum-
inn af þjóðhátíðarlögunum. Hann
hefur aftur á móti oft fengið nýja
sýn (eða heyrn) á þau eftir að hafa
heyrt þau leikin af lúðrasveitinni.
Og svo var einnig að þessu sinni.
Á fyrri hluta tónleikanna voru tvö
lög sem líklega eru lítt kunn hjá
þeim hópi sem kominn er á og yfir
miðjan aldur; The one, eftir
hljómsveitina Trabant og París
Norðursins, eftir mann sem kallar
sig Prins Póló. Ekki mjög tilkomu-
mikil músík, frekar „mónótónsk“ en
í flutningi sveitarinnar mögnuðust
bæði þessi verk og fengu nýtt
yfirbragð. Skrifari fann fyrir
gæsahúð í bæði skiptin.
Þriðja gæsahúðin kom svo eftir hlé
þegar flutt var syrpa af þekktustu
lögum Beach Boys (og þeir sem
komnir eru yfir miðjan aldur kannast
flestir vel við þá tónlist). Alla vega
fann gamall skallapoppari fyrir
ríkulegri gæsahúð allan tímann.
Mjög skemmtilega samsett syrpa. Á
eftir fylgdi svo þekkt klassískt verk,
kantatan Carmina Burana, eftir
þýska tónskáldið Carl Orff. Oftast
eru það sinfóníuhljómsveitir sem
flytja slík verk en verkið er ekki
síðra í flutningi lúðrasveitar, jafnvel
enn áheyrilegra og þarna fór sveitin
á kostum.
En það var kvikmyndatónlist sem
var í öndvegi á þessum tónleikum.
Hvorki fleiri né færri en fjórar
langar syrpur; allt úr kvikmyndum
eftir Disney. Byrjað á Frozen, sem
byggð er á ævintýri H.C. Andersen
um Snædrottninguna, þá austur-
lenska ævintýrið um Aladdín og
töfralampann. Eftir hlé Sjóræningj-
arnir í Karabíska hafinu og Kon-
ungur ljónanna, Lion King. Og svo
var aukalagið í lok tónleika ein slík
syrpa til viðbótar, ævintýrið um
indíánastúlkuna Pocahontas.
Einhverjir kynnu að ætla að þetta sé
ekki ýkja merkileg tónlist en því fer
víðs fjarri. Kvikmyndatónlist
nútímans er yfirleitt mjög góð og
vönduð enda leita framleiðendur til
aðila sem kunna til verka og
velgengni áðurnefndra kvikmynda
er ekki síst að þakka afbragðsgóðri
tónlist. Þetta er líka tónlist sem
höfðar til yngstu kynslóðarinnar og
á þessum tónleikum var sá hópur
öllu fjölmennari en alla jafna hefur
verið. Það mátti líka bæði sjá og
heyra að sá hópur kannaðist við
tónlistina, ekki síst þegar tónarnir úr
Frozen ómuðu um salinn.
Að stjórnandanum, Jarli Sigur-
geirssyni, meðtöldum, komu 36
manns fram á þessum tónleikum.
Um helmingur þeirra kom ofan af
fastalandinu, gagngert til að spila á
tónleikunum og hafa sumir gert um
margra ára skeið. Þetta eru félagar
úr öðrum lúðrasveitum, flestir úr
Lúðrasveit verkalýðsins og nokkrir í
þessum trygga hópi eru gamlir
félagar úr Lúðrasveit Vestmanna-
eyja. Þetta ágæta fólk hefur áður lýst
því yfir að fyrir þeim sé það eins
konar hápunktur ársins að taka þátt í
styrktarfélagatónleikunum og ekkert
mál sé að leggja á sig ferð með
Herjólfi, jafnvel úr Þorlákshöfn,
þetta sé svo gaman.
Þessir tónleikar voru eins og
jafnan, haldnir í sal Hvítasunnu-
kirkjunnar sem áður hét Samkomu-
hús Vestmannaeyja. Þar er hljóm-
burður ákaflega góður ekki síst fyrir
kraftmikinn lúðraþyt og í raun
sorglegt að húsið skuli ekki meira
nýtt undir atburði af þessu tagi.
Margir eiga góðar minningar úr
þessum húsakynnum frá fyrri tíð og
hafa eflaust rifjað þær upp meðan
tónlistin ómaði.
Lúðrasveit Vestmannaeyja er að
stórum hluta skipuð ungu og
kraftmiklu fólki með áhuga á tónlist.
Í stuttu ávarpi í tónleikaskránni segir
stjórn sveitarinnar að það sé nokkurt
áhyggjuefni að nýliðun lúðrablásara
sé ekki með sama hætti og fyrr. Og
síðan segir: „Það er full ástæða til að
hvetja ungt fólk til tónlistarnáms og
þá einkanlega lúðrablásturs. Fátt er
meira gefandi í lífinu, um það eru
allir hér á sviðinu sammála.“
Undir þessi orð má taka. Líklega
gera sér ekki allir grein fyrir því hve
stóran sess Lúðrasveit Vestmanna-
eyja skipar í menningarlífi bæjarins.
Ekki bara með sínum árlegu
tónleikum heldur við hin ýmsu
tækifæri. Slæmt væri ef það legðist
af og vonandi mun þetta hæfileika-
ríka fólk gleðja okkur áfram um
ókomna tíð.
Aðsókn að styrktarfélagatónleik-
unum hefur alltaf verið góð. Þó voru
ívið færri gestir að þessu sinni en
verið hefur og skrifara grunar að þar
geti valdið landsleikur í handbolta
sem sýndur var beint í sjónvarpi og
skaraðist á við tímasetningu
tónleikanna. Reyndar horfði skrifari
á síðasta hluta þess leiks að
tónleikum loknum og verður að
segja að tónleikarnir voru mun
skemmtilegri og enduðu auk þess
miklu betur en landsleikurinn.
sigurgeir jónsson
Á haustin lætur sláturbóla stundum
á sér kræla og eru það helst þeir
sem „handfjatla“ sauðfé, t.d
starfsfólk í sláturhúsi og rúnings-
menn svo eitthvað sé nefnt sem eru
mögulega útsettir fyrir sýkingu.
Sláturbóla er í raun smit frá sauðfé
sem kallast Orf eða kindabóla (á
ensku scabby mouth, sore mouth
eða contagious ecthyma). Orsaka-
valdur sláturbólu er sum sé
Orfveiran sem er ein af parapox-
veirunum. Mikilvægt er að hafa í
huga að sláturbóla er ekki það sama
og slátureitrun. Sláturbóla er
útbreiddur sjúkdómur í sauðfé hér á
landi. Á haustin, þegar sauðfé er
komið inn á gjöf, má stundum sjá
frunsur eða hrúður í kringum
munninn sem staðfestir oftast að
það sé smit í hjörðinni. Smitið berst
yfirleitt beint á milli dýra, en veiran
getur lifað í mörg ár í þurru hrúðri.
Veiran finnur sé leið um smásár, t.d
í kringum munn þar sem lítið er um
hárvöxt. Dýr sem hafa gengið í
gegnum orfsýkingu verða flest
ónæm í tvö til þrjú ár. Þess má geta
að veiran smitast ekki eða berst
með kjöti.
Eftir smit er meðgöngutími 3-7
dagar og sest veiran í smásár. Í
upphafi lýsir sjúkdómurinn sér
yfirleitt sem lítill rauður og blár
nabbi á fingrum eða höndum fólks.
Nabbinn verður að blöðru sem er
vökvafyllt, oft með skorpu og
ósjaldan má greina hvítan hring í
kring. Stundum fylgir sýkingunni
vægur hiti og jafnvel bólgnir eitlar.
Oftast gengur smitið yfir án
meðferðar á 3-6 vikum og smitast
sláturbóla ekki á milli manna.
Mikilvægt er að koma í veg fyrir að
bakteríur hreiðri um sig í blöðrunni
og valdi sýkingu. Gerist það þarf að
leita til heilsugæslu til frekara mats
og meðferðar því hugsanlega þarf
að meðhöndla bakteríusýkinguna
með lyfjum.
Hreinlæti er besta vörnin,
handþvottur og hanskar.
f.h. Heilbrigðisstofnunar
Suðurlands
Auðbjörg Brynja Bjarnadóttir
Hjúkrunarstjóri heilsugæslunnar
á Kirkjubæjarklaustri
Hvað er sláturbóla ?
:: Styrktarfélagatónleikar Lúðrasveitar Vestmannaeyja ::
Þar sem Disney sveif yfir vötnum