Alþýðublaðið - 27.03.1925, Blaðsíða 3
KLWBVMLAVW
b 4tt yrlr -íkyMu s(nn tH þe'ss
og þuð cr attur boitð tyrir, að
ekki hafi verið sýnt íram á, að
mælikerin hafi verið höfð of
stór >í sv ksamiegum tiigangic.
Vitanlega hefir Krossnesingnrlnn
©kki gert það eingöngu sér tii
akemtunar, nema þá hatm h*fi
með því gert tllraun til »ð sýna,
að h»nn jfætl vafið fslenzkum
yfirttöidum um fingur »ér, >þegar
þar að kæm'u, heldur til að
hagnast á því, ef hann hefir
vitað um ofstærð sildarmálanna.
JEn til þess að ganga úr skugga um
það þurfti sakamálsrannsókn; til
þ s> er sllk rannsókn að sanna
sekt eða sýknu manna, grunaðra
um qltepi, en ekki að eins til að
dómfella þá, enda myodl ekkl
verða mikið um sakamál, ef
rannsókn væri ekki hafin gegn
öðrum en þelm, sem lyrir fram
eru sannlr að sök.
Hin hliðln á mállnu, sú, er
velt að einstaklingunum og geínr
tilufni til einkamála, kamur þessu
ckkert við. Vlðskiitamenn Kross-
neslngsins geta vafalaust fengið
sér dæmdar bætur, úr þvf að
sannað er. að málin vo n rönar,
hvort sem það var viljandi eða
óviijándi. Einkemái út af því við
Krossaness-verksmlðjuna soertir
alis ekki, hvort glæpur hefir
verlð íramiun eða ekki, eins og
sakamáiið snertlr ekki beint á
hinn bóginn, hvert viðskiftatapið
er bætt eða ekkl.
Þ ð diegur því á engm hátt
úr sö-c dómsmálaráðherrans, þótt
einstiklingar kasri Krossaness-
msnninn til skaðabóta. Afbmtið
við iög landsins og rétt er jafn-
óútkijáð íyrir þvf. Skaðabæturn-
ar verða dæmdar af því, að
verksmiðjan >r« yndist hafa röng
mælltækic, en ekki af því, að
þan hafi verlð höfð svo f sviksam-
legum tiltyanyi. Fyrir hið sfðara
á þjóðfélagið að hegna, ef það
sannast við sakamálsrannsókn.
en eila á maðurinn rétt á að
dæmast sýkn af grnn, en til
þesa þarf einmitt sakamáisrann-
aókn.
En fyrirskipun um slíka saka-
málsrannsókn hefir dómsmálaráð
herrann látið undir höfuð leggjast.
Með því hefir démsmálaráðherrann
brugðist embœttisskyldu sinni og
sýot, að hmn er ekki (fremnr
en hlnir ráðherrarnir) dómsmála-
ráðherra i verkl, þótt hann sé
dómsmátaráðherra að nafninu til.
En siikan dómsmáiaráðherra
getur þjóðia ekki not&ð og því
»
i
Óbrent kaífl
fffist bnzt og ódýrast
l:
Elríbi Lelíssynl, j
LangaTegí 25.
Tinnustbfa
okkar teknr að sér
alls konar vlðgerð-
Ir á raftækjum.
Fœgjjum og lakk«
berum ails konar
máimbluti. Hlöð-
um bíl-rafgeyma
ódýrt. — Fyrsta
fiokks vlnna.
Hf. rafmf. Hlti & Ljðs.
Laagaregi 20 B. — Síml 830.
stður, sem hann er Iika >utan-
nkisráðherra<, en aðgerðarleysi
hans virðist stafa at hræðsiu við
útiendan burgels samfara ásköp-
uðu röggsenjdarieysi, — sbr.
ummæll ráðherranna um, að
Hoidö sé áhrifamlklll maður f
landi sfnu, þótt hann sé f raun-
Inni að eins hversdsglegur þing-
maður f minnihlutaflokki f Noregi
og því mikiu fremur áhrlfalítill.
Þessi BÖk dómsinálaráðherra
hefði komið í Ijós og sannast við
þlngnetndar rannsóku samkv 35.
gr. stjórnarskrárinnar. En sök
bftnr sekan. Vegna vitundar um
sök sína legst dómsmálaráðherra
1 nýr dívan fæst meö tækifær-
isveröi á Nönnugötu 7.
með fiokksafii móti tillögunum
og leggur kapp á að fá sam-
þykta tiliögu vinar síns, Bjarna
trá Vogi, um að tá ótiiteknum
eiustaklingum f hendur sakarað-
ild þjóðréiagaics tii að losua
ut d.n skyldusinni, en sem betur
lór tókst að hindra það.
Vt gna þessa ódœma dómsmála
hneykslis sem hér er sýnt fram á,
má Jón Magnússon, sem nú er
dómsmálaráðherra, ekkl gegna
þvf embætti stundinni lengur.
Edgar Rice Burroughs: Viiti Tapxan.
ApamaBurinn för eftir götunni að járnbrautinni og
sá brátt, að stúlkan hafði náð lestinni þar; hann hélt
þvi áfram til Wilhelmsdals og vonaðist eftir þvi, að
hitta þar Fritz Schneider og stúlkuna og ná aftur
nistinu.
Dimt var, þegar Tarzan kom til bæjarins; hann var
á vakki utan við bæinn 0g leizt ekki vel á, að sér
myndi takast að komast um hann án þess að vekja
eftirtekt. Margir hermenn voru á sveimi, og þorpið var
varið, þvi að hundrað faðma frá Tarzan gekk varð-
mabur fram og aftur. Það var eklti erfitt að yfirbuga
hann, en það var þrautin þyngri að komast i þorpið
og leita i þvi; það var ómögulegt óklæddur, eins og
hann var.
Apamaðurinn læddist áfram og notaði sér öll skjól,
unz hann komst að úthýsi innan við varðmannalinuna.
Þaðan skauzt hann hús frá húsi, unz hundur varð hans
var bak við eitt húsið; hundurinn kom urrandi að
honum. Tarzan stóð hreyfingarlaus bak við tré; hann
sá ijós i húsinu og herklædda menn á’ gangi; hann
vonaði, að hundurinn gelti ekki; hann gerði það ekki,
en hann urraði grimdarlegar, og rétt i þvi, að bakdyr
hússins opnuðust, og maður kom út á tröppumar, stökk
héppi.
Þetta var stór hundur, og hann stökk eins og ljón.
Tarzan kraup niður, þegar hann kom. Dýrið fiaug
gegnum loftið, en hann átti ekki við mann i þetta
sinn, og nú mætti hann meira en jafningia sinum, hvab
snarleik snerti. Tennur hans náðu aldrei i kjötið; —
stálfingur gripu um kverkar hans. Lágt gelt kvað við,
og hann klóraði i nakið brjóstið framan við sig, en
hann var máttlaus; greiparnar spentu um háls hans;
maburinn stóð upp, hristi hundinn til og kastaði honum
frá sér. Um leið var kallað úr húsdyrunum: sSim))a!“
Satran at Synl Tarzans, sem um þessar
mundir er sýnd á kvlkmynd í Nýja Bíó, fæst
ás»mt öllum T .rz-tns-sögunum á atijrelðsiu
Albýðabladsins. — T-itz n*-8ögurna> eru sehdsr
1 uai ait land g«gt» pö,.tua buvðd.rgj idafrftt.