Skessuhorn - 18.10.2001, Blaðsíða 5
FIMMTUDAGUR 18. OKTÓBER 2001
5
jn£33Unui..
Að bera sitt barr
Þegar menn rak fyrst að
ströndum þessa norðlæga útsjáv-
arskers sem við byggjum var það
viði vaxið frá fjöru til fjalls. Svo
segir Ari hinn fróði Þorgilsson,
sá óljúgfróði öldungur.
Allir vita hvernig fór fyrir þess-
um samfellda skógi Islands. A fá-
einum öldum var honum nærri
því gereytt. Menn kepptust við
að höggva hann sér til eldiviðar
og jafnvel smíðaviðar þótt seint
teljist frumbýlingstré landsins
kjörviður til smíða. Ekki fór bú-
peningur landmanna mildari fót-
um um skóglendið, hross brutu
og tróðu það sem uppkomið var,
en sauðfé sá vendilega um að eta
hvern þann nýgræðing sem úr
moldu spratt. Svo rækilega var
skógunum eytt að nafnorðið
„holt“ - sem áður þýddi skógur -
þýðir nú gróðurlaus hæð.
Ekki var þetta þó gert vegna
þess að skóglendið væri mönnum
til ama, öðru nær. Vandinn var
bara sá að þjóðin var einangruð
og fátæk. Hún gat ekki án eldi-
viðar og búsmala verið og varð
því að fórna skóginum til að tóra
sjálf. Jafhframt þessu breyttist
veðurfar til hins verra.
Svo kom blessað stríðið sem
gerði syni landsins ríka. Bylting-
arkenndar breytingar á efnahag
og samgöngum gerbreyttu öllu
og úr grasi óx kynslóð sem lét sig
dreyma um að endurheimta
skóglendi á Islandi. Fólk sem var
reiðubúið að sveifla haka og
rækta nýjan skóg. Jafnframt
þessu varð blessuð mengunin í
útlöndum til þess að breyta veð-
urfari hér til hins betra.
Fljótt kom á daginn að inn-
fæddar birkihríslur væru ekki
heppilegasta hráefnið í mikla
skóga. Þær eru litlar og krækl-
óttar og standa óvíða upp úr
krækiberjalynginu. Nú þurfti að
hugsa stærra. Valinkunnir menn
voru gerðir út til Alösku og Sí-
beríu og komu heim með harð-
gera norðurhjarastofna tignar-
legra trjáa. Já, og auðvitað jarð-
bótablómið blíða og besta vininn
bláa, blessaða lúpínuna.
Flokkar manna fóru um landið
að gróðursetja. Eftir hálfrar aldar
þrotlaust starf er svo komið að
hér og hvar á landinu má sjá
ræktarlega skógarlundi. Þó fer
því enn fjarri að skógur nái að
þekja eitt prósent af ræktanlegum
hluta landsins. Margra alda starf
er enn óunnið.
En einmitt þegar starfið er rétt
að byrja að skila árangri spretta
upp brjálaðir menn og krefyst
þess að öllu sé hætt. Og ekki nóg
með það, heldur skuli öll útlend
tré rifin upp með rótum og
brennd til ösku. Fyrst Þingvellir,
svo allt ísland.
„Okkar ósiðmenntuðu óvinir“
hrópa þeir, „rússneskir runnar,
bandarískt barr, finnsk fúin
fenjafura og ormétinn einir frá
Alaska, þykjast geta ruðst yfir
vorn ættgöfga aríska orfoka
eyðisand. En þar sem íslensk
auðn stendur, þar stendur hún,
eitt ríki, ein þjóð, einn foringi og
engin bannsett barrtré!!“ Þannig
tala þeir.
Líkt og þeir óttist að úr ein-
hverri stikafurunni stökkvi aftur-
genginn halanegri með prik í
hendi og byrji óðum að berja
menn og barna konur. Sjaldan
fellur eplið langt frá eikinni,
þeim útlenda drumbi.
„Friðum holt og móa, sanda og
auðnir, mýrlendi og mela,“ sagði
mætur maður í blaðagrein þar
sem hinn nýi bótaníski rasismi
var kynntur til sögunnar. En hví
skyldum við friða brunarústir
brunnins bæjar? Er ekki nær að
byggja upp á nýtt?
Standi ekki stoðir og stofhar
þessa lands gegn hinum nýju
eyðingaröflum, termítum tuttug-
ustu og fyrstu aldarinnar, er hætt
við að illa fari.
Við skulum gera okkur grein
fyrir því að markmið þeirra er að
fara yfir landið eins og logi um
akur (eða skóg) þar til ekkert
stendur eftir annað en urð og
grjót. „Friðum mela og móa“.
Þá verður ekki lengur legið á
greni, ekki einu sinni furu. Þá
verður ekki dansað í kringum
jólatré, bara einiberjarunn.
En eftir slíkt fyllerí munu
menn sjá eftir gjörðum sínum.
Þá vakna kannski einhverjir með
verk fyrir höfði, fátækari en áður
og með óbragð í munni. Það
munu vera vondir timburmenn,
enda spurning hvort landið beri
sitt barr á ný.
Bjarki Már Karlsson
Borgarnesi
afsláttur
Stafræna hugmyndasmiðjan/3073