Alþýðublaðið - 28.03.1925, Blaðsíða 3

KLÞfSÖÍLH^ÍÖ
Manntapið mikla
7—8. febr. 1925.
ÓgleymistapiB enn bá máttu líía,
ættlaudið gamía, fóstuimóðir bliöal
Lengi mun holund sorga þinna svíða;
seinunnin gtæðsla hylst í skauti tíöa.
Grátþrungin stynur ástvinanna öndin.
Of snemma brustu hérvistanna böndin.
Sorgarlög óma — örlög skapa gröndin —;
undir bergmálar kiökug feöraströndin.
Skift er um hlutverk. Hann, sem öllu ræður,
heflr nú ykkur til sin kallaÖ, bræður!
Skaðinn mun verða mönnum minnisstæður.
Mörg augu baðar þrungin táraflæður.
Eldgamla sagan örlög róð oss tryggja,
enn þá, sem mistu, sífelt náði hryggja.
Djúpt hafs á botni jarðlífs-leifar liggja.
Ljósheima efri sálir fá að byggja.
Af þerra tár af aðstandenda hvarmi,
alvaldi guð 1 með þfnum kærleiksarmi.
Yeittu þeim styrk í stríði lífs og harmi.
Straumhvirflum sorgar eyði náðarvarmi.
21. marz 1925. ólafur yigfússotu
o« satnkvæmia-lif f sveitutn en nú
er. T1 þess þarf að reka land-
búnaðinn í stórnm stil og það
má gera með landbúnaðar-sam-
vtnrufélógum um smábýil, en
ríkisrekstri á stórbúum. Skóla
þart að reisa og samkomnhúa í
sveitum, bæta húsakyanl og
stir shætti, svo að strit mlnki,
en menning efllst.
Þatta eru að eins óríáir aðal-
drættir, sem fylla má með víð-
tækari nmhugsun og umræðu
en hér er tóm til. Sú meðterð
ætti og að íást, því að þeim,
sem tala um sveitsmeuniogu og
té ttl tandbúoaðar, er árelðanlvga
ekki aivara um það máielni, ef
þeir láta þjóði ýtingu togaranna
með þetta fyrir áugum ásamt
öðt u eins og vlnd um eyru þjóta.
Næturíæknir er í nótt Guð-
mundur Guðfiunsson, Hverfisgötu
35. Síml 644.,
Þarft tlmarit.
Dfralif, máuaðarrit
með myndum. Ritstjóri
Ólafur Friðrikason
Mikið hefir verið skritað til
hróss íslenzkri náttúru, en fátt
gert til að auka þekkingu al*
mennlngs á henni. Greinar þær,
sem skritaðar hafa verið i hér-
lend tímarit um náttúrufræðiieg
efni, hata undantekningarlitið
verlð heimspekiiegar og svo
vfsindalega upp byegðar, að þær
hata fiestar failð tyrir ofan garð
og neðan hjá öilnm hávaða
manna. Timaritin eru llka svo
dýr, að menn hlifa sér við að
kanpa þau.
Nú fyrlr nokkru barst mér í
handur lftið mónsðarbiað, sem
Óiafur Friðrikason er farinn að
gefa út, 8 sfður með mynáum.
Ólaíur Friðrikssoíi er maður,
aem athugar niargt, er íyrir
augun ber, og er margrróður
um náttúruoa. Mér þótti gaman
að blaðinu, einkum fyrir þær
sakir, að þar er skemtllega sagt
frá atriðum úr lifi dýranna. Elnn
kostur er enn að blaðinu, 0: sá,
að í því er enginn inngangur,
ekkert >Avarp til íslendingar.
Márgs konar fróðleikur er í
blaðinu um dýr, sem menn þekkja
hér vel, svo sem farfugia, fiskl-
fiuguna, laxinn, hreindýrið og
köttinn. Skemtilegnst þótti mór
samt grelnin um mariubjölluna,
sem er Iftil drötnótt bjalla, sem
einnig lifir hér á landi, þótt al-
menningur þekki hana varla.
Mun víst flestnm fara sem mér,
að þeim þyklr sú greln skemti-
legust. Eitt orð rakst ég þó á f
þeirrl grein, sem ekki er rétt
notað, orðið padda, það þýðir
elns og kunnugt er ekki akor-
Edgar Bioe Burroughs: Víltl Tarxan.
Ekkert svar. Maöurinn endurtók kallið, fór niður
tröppurnar og gekk til trésins. Tarzan sá, að maðurinn
var hár og herðibreiður i herforingjabúningi Þjóðverja.
Apamaðurinn faldi sig i skugga trésins. Maðurinn kom
nær og kallaði á hundinn; — hann sá ekki villidýrið,
sem beið hans i skugganum, búið til stökks. Þegar hann
var tíu tet í burtu, stökk Tarzan á hann eins og köttur.
Maðurinn datt, og stálfingur tóku fyrir kverkar hans,
svo að hann kom engu orði upp; hann brauzt tim, en
alt fyrir ekki. Augnabliki siðar lá dauður maður hjá
hundinum.
Tarzan horfði á bráð sina og þótti verst að geta ekki
rekið upp siguróp sitt; þá sá hann ráð til þess að geta
ferðast um bæinn. Tiu minútum siðar kom hár og herði-
breiður herforingi út úr húsagarðinum og skildi eftir
að baki sór hundshræ og nakið lik.
Hann gekk djarflega, og þeim, sem mættu honum,
datt sizt i hug, að undir búningi þýzks foringja Blægi
hjarta villimanns, fult hatri til Þjóðverja. Tarzan leitaði
fyrst að gistihúsi; þar bjóst hann við að finna stúikuna,
og þar sem húu var, var efiaust Pritz Schneider, sem
annaðhvort var meðsekur henni eða unnnsti hennar eða
hvort tveggja, og þar var nistið hans.
Loksins fann hann gistihúsið. Það var tvær hæðir,
fremur lágt, með gangpalli i kring. Ljós voru á báðum
hæðum, og menn, flest foringjar, sáust inn um gluggana.
Apamaðurinn var að hugsa um að ganga inn og spyrja
eftir þeim, sem hann vildi finna, en skynsemi hans róð
honum til að litast fyrst um; hann gekk umhverfis
húsið og skygndist inn um alla glugga á neðri hæðinni.
Þar sá hann hvorugt þeirra, er hann ieitaði, og sveifiaði
Bér þvi léttilega upp á gangpallinn og tók að lita inn
um gluggana á efri hæðinni.
Saysn at Synl T&pzans, sem um þessa?
tnundlr er sýnd á kvikmynd í Nýja Bíó, fæst
ásamt öliutn TarzaDS-söguttum á afgreiðvJu
Albýðablaðsics. — Tarz .ns aögurnar eru séndar
um sit tand gegn pöntun burðargjaidstrftt.