Fréttablaðið - 21.09.2019, Blaðsíða 26

Þó árin að baki henni séu orðin níutíu og átta býr Hulda Jónsdóttir ein í eigin íbúð, sér um sig sjálf að mestu og er hressileg. „Ég reyni
að lifa eins eðlilegu lífi og hægt
er,“ segir hún. „Það sem háir mér
mest er hvað ég sé illa, ég get ekki
lesið lengur. Gríni í tölvuna annað
slagið, með stækkunargleri og til-
færingum. Fékk tölvuna í afmælis-
gjöf þegar ég varð 85 eða 90 ára og er
á fésbókinni en skrifa ekkert á hana,
fylgist bara með,“ segir hún. En
hverju þakkar hún sinn háa aldur?
„Ég get ómögulega um það sagt. Það
eru bara forlögin sem ráða.“
Nýlega lenti Hulda á spítala í
fáeina daga en hefur annars verið
heilsuhraust, að eigin sögn. „Ég fór
í hjartalokuskipti þegar ég var níu-
tíu og þriggja ára og þá f losnaði ég
upp úr reykingunum, var búin að
reykja frá því ég var ung kona, en
aldrei mikið. Ætlaði samt ekkert að
hætta. Fór með nikótíntyggjó með
mér og bað hjúkkurnar að geyma
það fyrir mig en þurfti svo ekkert á
að halda. Þegar ég kom heim aftur
prófaði ég að vera reyklaus einum
degi lengur og svo bara teygðist úr
tímanum.“
Veggir heimilisins eru þaktir
myndum, bæði ljósmyndum og
málverkum af stórbrotnum stöð-
um, sem Hulda hefur tengingar
við. „Tvö börn mín og tengdadóttir
hafa málað f lestar myndirnar og
fært mér. Ég fagna því, ekki dett ég
um þær uppi á þiljum!“ Spurð hvort
börnin hennar hafi listfengina frá
henni svarar hún ákveðin. „Nei, nei,
ég mátti aldrei vera að neinu dundi,
var með stórt heimili og hafði alltaf
mikið að gera. Ég átti sex börn og
svo vorum við hjónin alltaf með
krakka í sveit.“
Stórt tjald í nátthaganum
Hulda afrekaði það í sumar að
heimsækja æskuslóðir sínar að
Seljanesi á Ströndum. „Við Mar-
grét, dóttir mín sem býr á Akureyri,
keyrðum þarna norður og gistum á
tveimur stöðum á leiðinni, það var
rosalega þægileg ferð,“ lýsir hún
og kveðst hafa kannast vel við sig
en þótt kostulegt að sjá stórt tjald
í Nátthaganum. „Það er klettabelti
sem girðir nátthagann af og svo
eru básar á milli. Tjaldið var þar
neðarlega og það var klungursvegur
þangað en tveir menn leiddu mig á
milli sín. Elín Agla sem átti tjaldið
var búin að kveikja fullt af kerta-
ljósum og skreyta og þetta var eins
og að koma inn í ævintýraveröld.“
Frændur Huldu eiga ítök í Selja-
nesi og hún hitti einn þeirra þar. „Á
Dröngum eru mínir menn, synir
Kristins bróður míns, þessir strákar
sem eru mest í mótmælum gegn
virkjuninni. Kristinn var elstur af
okkur systkinunum. Hann dó 2000.
Kristinn var vel gefinn og f lottur,
kunni Íslendingasögurnar utan-
bókar. Guðmundur Arngrímsson,
sem hefur skrifað nokkrar greinar í
blöðin á þessu ári, er afabarn hans,
hann er hæverskur og rökfastur.“
Sjálf kveðst Hulda ekki hafa
mikið um virkjunarmál og vega-
lagningu að segja. „En ég er ekki
hrifin af þessu umróti og stend
alveg með mínu fólki. Mér finnst
þörfin fyrir virkjun heldur ekki
svo brýn að það eigi að taka svona
ákvarðanir, það er svo mikið í húfi.“
Úr einum stað í annan
Hulda er fædd að Eyri í Ingólfsfirði,
þá voru Norðmenn með síldar-
söltun þar og víðar við fjörðinn.
„Ég var tæpra tveggja ára þegar for-
eldrar mínir f luttu inn í botn Ing-
ólfsfjarðar, þar vorum við í tvö ár,
þá losnaði húsnæði á svokölluðum
Teigum, út með firðinum vestan-
verðum, beint á móti Eyri, þar var
stórt og mikið timburhús sem Norð-
menn áttu. Pabbi var ekki með neitt
jarðnæði en við fengum að búa í
þessum bragga í fjögur ár, þá var
húsið rifið niður og byggt upp í Tré-
kyllisvík sem barnaskóli og heima-
vist. Við sáum mikið eftir því, þar
var svo mikið pláss að leika sér í. En
þá fluttum við að Seljanesi. Fengum
þar pínulítinn enda á gömlu húsi en
pabbi byggði við hann skúr. Þetta
varð eitt herbergi, eldhús og búr.
Við systkinin vorum sex en ekki öll
alltaf heima á þessum tíma.“
Stóra húsið á Teigunum sem
Hulda sá svo eftir kom aftur við
sögu í hennar lífi, því hún fór í skól-
ann í Trékyllisvík. Fyrsta veturinn
sem hún var þar kviknaði í húsinu
Gríni í
tölvuna
annað
slagið
Hulda Jónsdóttir hefur lifað
langa ævi. Hún ólst upp á Selja-
nesi á Ströndum sem verið
hefur í umræðunni í sumar í
tengslum við vegalagningu og
virkjun. En lengst bjó Hulda á
Sauðanesi við Siglufjörð, fyrstu
átta árin án vegasambands.
„Ég fór í hjartalokuaðgerð þegar ég var níutíu og þriggja ára og þá flosnaði ég upp úr reykingunum,“ segir Hulda. FRÉTTABLAÐIÐ/VALLI
Gunnþóra
Gunnarsdóttir
gun@frettabladid.is
Framhald á síðu 28
ÉG ER EKKI HRIFIN AF
ÞESSU UMRÓTI OG STEND
ALVEG MEÐ MÍNU FÓLKI.
MÉR FINNST ÞÖRFIN FYRIR
VIRKJUN HELDUR EKKI
SVO BRÝN AÐ ÞAÐ EIGI
AÐ TAKA SVONA ÁKVARÐ-
ANIR, ÞAÐ ER SVO MIKIÐ
Í HÚFI.
2 1 . S E P T E M B E R 2 0 1 9 L A U G A R D A G U R24 H E L G I N ∙ F R É T T A B L A Ð I Ð
2
1
-0
9
-2
0
1
9

0
5
:2
5
F
B
0
9
6
s
_
P
0
7
4
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
9
6
s
_
P
0
7
1
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
9
6
s
_
P
0
2
3
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
9
6
s
_
P
0
2
6
K
.p
1
.p
d
f
A
u
to
m
a
ti
o
n
P
la
te
r
e
m
a
k
e
:
2
3
D
6
-7
2
E
4
2
3
D
6
-7
1
A
8
2
3
D
6
-7
0
6
C
2
3
D
6
-6
F
3
0
2
7
5
X
4
0
0
.0
0
1
8
A

F
B
0
9
6
s
_
2
0
_
9
_
2
0
1
9
C
M
Y
K