Úti - 15.12.1932, Blaðsíða 24

Eftir Jón Hallgrímsson
Hátt upp til fjalla
EN hvað veðrið var yndislegt fjórða sept-
ember: heiður himinn og sólin sendi sína
vermandi morgungeisla til jarðarinnar,
kallandi hvetjandi til allra: „njótið minna skín-
andi sumargeisla út við sæ og upp til fjalla“.
Ekkert ský, pað var gott, pví að í dag var ferð-
inni heitið hátt til fjalla, alla leið upp á Skarðs-
heiðar-horn, sem er 1155 m. yfir sjávarflöt.
Við lögðum af stað fjórir skátar kl. um 11
f. h. Laust fyrir kl. 12 höfðum við náð að
Miðfelli með góðri aðstoð bifreiðar einnar, er
við fengum til að kippa okkur áleiðis.
Frá Miðfelli gengum við að Laxá. Er við
höfðum vaðið ána, hjeldum við skemstu leið
til heiðar. Við gengum hjá bæ, er heitir Tunga.
Dar hittum við aldraðan mann að máli, spurð-
um hann um leiðina upp heiðina, en hann
bauð okkur til bæjar. Við pökkuðuni gott boð
og óskuðum að eiga pað til góða, par til við
kæmum til baka. Hjeldum við pví áfram ferð
okkar. Við gengum greiðlega upp grösuga
fjallshlíðina, og skeyttum ekkert um blómlegu
berjarunnana, er við fórum hjá. Við námum
staðar, er við vorum komnir upp í Skarðsár-
dalinn. Að baki okkar var nú Miðfellsmúlinn
og lengra til suðvesturs okkar kæra Akrafjall,
með sínar ísi-sorfnu axlir að austan, en snar-
bröttu tinda að sunnan og norðan, er gnæfa
frá kauptúninu sjeð sem tveir verndandi verðir.
Við okkur blasti heiðardalurinn, gróðurlítill og
stór-grýttur. Eftir honum fellur lækur, er
hoppar stall af stalli og myndar á einum stað
tignarlegann foss. Lækurinn heitir Skarðsá.
Er ofar dregur versnar gangfærið, stór-
grýttar lausaskriður auka á erfiði okkar, er
nær fjallsbrúninni dregur. Að lokum höfum
við pó náð norðurbrún heiðarinnar. Ðá var
kl. 2Y* e. h. Við nemum nú staðar um stund,
tökum myndir og virðum fyrir okkur láð og
lög. Nokkru vestar en við erum blasir við
okkur há heiðarhornið, en pangað er ferðinni
heitið. Hornið lítur hjeðan út sem píramíði
all mikill.
Við göngum niður af heiðarbrún peirri, er
við stóðum á, og leituðum hælis sunnanundir
dálitlu klettabelti skamt paðan. Var nú tekið
fram nesti og pví gerð góð skil. Á meðan
við sátum að snæðingi virtum við fyrir okkur
hið fyrirheitna land, heiðarhornið, og ræddum
um, hvar pað best væri upp að ganga. Töld-
um við alstaðar fært upp, en sú varð eigi
reyndin á, pví að stórgrýtið var laust og mátti
óvíða traust stíga fæti.
Er við höfðum náð upp á heiðarhornið vai
kl. 31 /2. Dar uppi ljek um okkur hæg norðan-
gola, nístandi köld. Norðurhliðar steinanna
voru ísi paktar.
Dað var svalt parna, en annað var par líka,
ljómandi fagurt útsýni: í austri Botnssúlur og
ótal mörg fleiri fjöll. Nokkru sunnar Reyni-
vallaháls. Eyrarfjall og Esja handan við skín-
andi sljettan Hvalfjörðinn. Dá Akrafjall og
Akranesið umvafið spegilsljettu hafi og vötn-
um á alla vegu. Langt úti á hafinu í vestri
voru nokkrir dökkir, rjúkandi dilar. Dar voru
skip á ferð. í norðvestur lá vesturhluti heið-
arinnar fyrir neðan okkur sem smá hæðir og
dældir, en handan við hana lá Borgarfjörður-
inn eins og landabrjef. Undirlendi, hálsar og
dalir vafið í draum-móðu veruleikans með
rísandi fjallgarða að baki, mótaði hug vorn
undra fögrum listaverkum íslenskrar náttúru,
að launum fyrir erfiði fjallgöngunnar.
Er niður af fjallinu kom, hjeldum við heim
að Tungu, en par beið okkar einn besti pjóð-
arrjettur Íslendinga, skyr og nýmjólk.
Frá Tungu hjeldum við síðan gangandi að
Miðfelli. Daðan sátum við á bíl heim, kátir
og syngjandi.