Úti - 15.12.1933, Blaðsíða 10

8
ÚTI
Lítið gáttiin við kynst þessum austur-
landabúuin, þvi að þeir skildu fæstir þau
mál, sem við gátum talað. I því efni gekk
okkur mun betur við ungversku nábú-
ana okkar og eignuðumst við marga
góða kunningja í þeirra hóp.
A virkum dögum voru tjaldbúðirnar
opnaðar almenningi kl. 2 e. b. en kl. 9
f. h. á sunnudögum. Fram til þess tíma
var alt af rólegt og næðissamt í tjald-
búðunum, en strax þegar opnað var
streymdi fólkið inn í þúsunda tali og
tugum þúsunda. Þegar mest var gesta-
koman, sunnudaginn 6. ágúst, lá við að
erfitt væri að komast leiðar sinnar eftir
götum tjaldborgarinnar. Er áætlað að
þann dag bafi um 100,000 manns heim-
sótt Jamboree, ekki einungis frá Buda-
pest og nágrenninu, lieldur hvaðanæfa af
landinu. Sjá má hve umferðin i tjald-
borginni hefir verið gífurlega mikil með
því, að hugsa sjer að allir íbúar íslands,
og 20 þúsundum Jietur, söfnuðust saman
á götum Reykjavíkur í einu. — Við höfð-
uin nokkurn viðbúnað til þess að taka
á móti því fólki, sem að okkar garði
bar, á þann liátt, að það gæti fengið sém
gléggsta og besta hugmynd um land okk-
ar og þjóð. Á liliðið festum við spjald
með áletruninni: „Gerið svo vel að koma
innfyrir“, á ungversku, og skamt frá inn-
ganginum liöfðum við sett upp mikið af
mynduni frá íslandi og Evrópukort sem
sýndi legu landsins. Myndirnar límdum
við á stór pappaspjöld og festum á grind
sem við smíðuðum i þeim tilgangi. Einn
eða tveir íslenskir skátar voru jafnan
viðstaddir til þess að útskýra myndrni-
ar, og svara þvi, sem spurt var um. Höfðu
þeir ærið nóg að gera, því að fólk var
forvitið að vonum og spurningunum
rigndi niður. Myndirnar vöktu mikla að-
dáun allra þerra, sem skoðuðu þær, og
þeir voru ekki fáir, sem strengdu þess
heit, - með meiri eða minni alvöru,
að til íslands skyldu þeri einhverntíma
fara, ef þess vær nokkur kostur. En fólk-
ið ljet sjer ekki nægja myndasýninguna
og' þær upplýsingar, sem vð gátuim
látið því í tje. Það gægðist inn i tjöldin
og skoðaði þar útbúnað allan, svo sem
bakpoka og svefnpoka, það hnappaðist i
kring um þá, sem voru að elda, — eink-
anlega kvenfólkið— og liorfði á okkur
þegar við vorum að borða. Var ekki laust
við að okkur þætti á stundum nóg um
allan þann áhuga fyrir lifnaðarháttum
okkar. En meiri óþægindi stöfuðu þó af
þvi fólki, — og það var ekki fátt,—- sem
gekk um og safnaði undirskriftum. „Ein
Autogramm, bitte, — an autogram, please
— ín autograplie, s’il vous pladt“, hljóm-
aði í eyrunum á okkur allan daginn. Það
er ekki öll vitleysan eins. — Um kl. 3—4
var fólksstrauinurinn mestur, — og þá
var hitinn líka verstur. Ivomst hann upp
i 39° á Celeius í skugganum þegar lieit-
ast var, og var hvorttveggja í samein-
ingu hitinn og erillinn svona sæmilega
nóg til þess að koma út á manni svit-
anum. Þegar degi tók að halla fór venju-
lega nokkuð að hægjast um og hitinn
að verða skaplegri. Klukkan hálf sjö
borðuðum við kveldverð og um það leyti
að við vorum að ljúka lionuni var orðið
dinit. — Á kveldin voru varð.eldasýn-
ingar.
íslenska glíman. — Varðeldasýningar.
Þeð helsta, sem við höfðum fram að
færa til sýningar, og eiginlega það eina,
var íslenska glíman. Höfðu fimm reyk-
vískir skátar æft glímuna af kappi um
n kkurra mánaða tíma áður en lagt var
af stað í ferðina, og síðar bættist einn
við frá ísafirði, sem að vísu hafði ekki
iðkað glímu, en var þeim iþróttum og
atgerfi búinn, að eftir 2—3 daga æfingu
var hann orðinn einn af þeim skæðustu
í hópum. Fvrstu snýninguna höfðum