Úti - 15.12.1933, Blaðsíða 11

ÚTI
9
viS á minna sýningarsvæðinu þ. 4. ágúst.
Var þar aðstaða heldur óhæg. Völlurinn
var harður og illa sljettur grasvöllur og
of stór til þess að áhorfendur gætu not-
ið glímunnar til fulls. Þrátt fyrir það tókst
sýningin mjög sæmilega, fjekk ágætar
viðtökur Iijá áhorfendum og hlaut mjög
góða dóma í „Magyar Csérkes“ daginn
eftir. Það var þó ekkert hjá þeirri hrifn-
ingu, sem glíman vakti kvöldið eftir við
varðeldasýninguna í 3. tjaldbúðarhverfi.
Þeim sið skátanna, — að kveikja „varð-
eld“ við tjöld sín þegar þeir eru sesíir að
að kveldi og sitja i hring í bjarmanum
frá bálinu og skemta sjer við söng og
sögur, — var auðvitað haldið í Gödöllö.
Þar voru haldnir sameiginlegir varðeld-
ar fyrir heil tjaldbúðarhverfi í einu. Voru
þeir að sjálfsögðu með talsvert öðru
móti og í miklu stærri stíl, heldur en
varðeldar einstakra flokka á ferðalögum.
Venjulega voru ekki haldnir varðeldar
nema i 3—4 tjaldbúðarhverfum á kveldi.
Varðeldar 3. hverfis, þar sem isl. glíman
var sýnd, voru rjett hjá búðum okkar Is-
lendinganna í einu af stærstu skógarrjóðr-
unum. Hafði verið reistur pallur allstór
úti við skógarjaðarinn öðru megin og var
hann upplýstur með Ijóskastara, sem kom
ið var fyrir í trjánum hinu megin rjóð-
ursins i ca. 75 m, fjarlægð. — Þegar við
íslendingarnir komum á vettvang þetta
kveld, var varðeldurinn hyrjaður fyrir
nokkru. Uppi á pallinum voru amerískir
skátar, klæddir sem Indíánar, að sýna
indíánadans, en áhorfendurnir, sem skiftu
þúsundum horfðu á með athygli. Naíst
pallinum sátu og lágu skátar úr 3. tjald-
búðarhverfi á jörðinni i stórri breiðu,
fyiir utan þá skátar úr öðrum hverfum
i stórum hálfhring, og yst sátu og stóðu
áhorfendur í þúsundatali. Vi/ð tókum
okkur sæti rjett við pallinn og biðum
þess að röðin kæmi að glimunni. Kvöldið
var fagurt. Himininn var alheiður og
tungl í fyllingu varpaði Ijóma sínum yf-
ir rjóðrið, en trjen báru við ljósan kveld-
himininn eins og kolsvartar skugga-
myndir. — Ameríkanarnir höfðu nú
lokið við indíánadansinn og hlotið mikið
lófaklapp að launum. Næst komu upp
á pallinn nokkrir egypskir skátar með
„fez“ á höfðum. Ljeku þeir egypsk lög
á fiðlu og nokkrar flautur og sungu und-
ir við og við. Var það einkenniíegur
hljóðfærasláttur, austrænn og einræmis-
legur en undarlega seiðandi og minti á
galdra og gjörningar.
Nú var röðin komin að okkur. Glímu-
mennirnir 6 gengu rösklega inn á pallinn
og var þeim fagnað með dynjandi lófa-
taki. Þeir voru klæddir bláleitum glímu-
húningum, sem nutu sin mjög vel í sam-
Iitum bjarmanum frá Ijóskastaranum og
tunglinu. Einn okkar fjelaga skýrði nú
frá uppruna og eðli glimunnar og regl-
um þeim sem um hana gilda. Talaði
hann þýsku, en varðeldsstjórinn endur-
tók orð hans á ungversku. Að því búnu
hófst glíman. Tveir þeir fyrstu glímdu
snarplega góða stund og mátti ekki á
milli sjá, hvorum mundi betur veita. Alt i
einu sveiflar annar þeirra keppinaut sín-
um niður úr háu bragði. Áhorfendurnir
hjeldu niðri í sjer andanum og tauga-
veiklað kvenfólk æpti upp yfir sig. En
sá sem fyrir bragðinu varð kom ljetti-
lega niður á liendur og fætur, stóð upp
snögglega, þreif mótstöðumann sinn og
skelti honum á fallegri sniðglímu. Dundu
þá við fagnaðaróp frá áhorfendum. Var
nú haldið áfram og glímt vel og fjörlega,
því að glímumennirnir voru óvenjuvel
fyrir kallaðir. Þar að auki naut glíman
sín einkar vel i þessu umhverfi, þvi að
skifting Ijóss og skugga og hinn dimmi
skógar-bakgrunnur undirstrikuðu fegurð
hennar og glæsileik, enda voru áhorf-
endur svo hrifnir af sýningunni og fagn-
aðarlætin svo mikil að lokum, að glímu-