Úti - 15.12.1933, Blaðsíða 12

10
ÚTI
mennirnir fengu ekki að fara niður af
pallinum, fyr en þeir höfðu glímt þrjár
aukaglímur. Sá sem þetta ritar átti tal
við leikfimiskennara, ungverskan, sem
sagði að sjer hefði aldrei dottið i hug, að
glíma gæti verið eins göfugmannleg
íþrótt, laus við allan hrottaskap og ófög-
ur brögð, eins og íslenzka glíman væri.
— Sýningarnar hjeldu nú áfram góða
stund. Lettar sungu þjóðlög, Ungverjar
dönsuðu þjóðdansa o. s. frv. Að lokum
ljek „zigeunahljómsveit“, skipuð ung-
verskum skátum, ungversk þjóðlög og
dansa, þessa heitu og litauðugu al-
þýðuhljómlist, sem Brahms, Liszt og
fleiri merk tónskáld hafa sótt í efnivið-
inn í inargar sínar bestu tónsmíðar. —
Með því lauk varðeldinum þetta kvöld,
og fór aðkomufólkið að hafa sig á burt
en skátarnir fóru hver heim til sinna
húða. Klukkan liálfellefu áttu allir að
vera gengnir til hvilu.
Tveim dögum siðar, þ. 7. ágúst feng-
um við tilmæli um að glíma við varð-
eld, þar sem Horty ríkisstjóri og fleira
stórmenni myndi verða viðstatt, og sjer-
staklega var til vandað af þeirri ástæðu.
Fjórðu og síðustu sýninguna liöfðum
við í tjaldbúðaleikhúsinu þann 10. ágúst.
I leilchúsinu var aðeins sýnt það besta,
sem fram kom á mótinu og þurfti hvert
sýningaratriði að fá samþykki þar til
skipaðrar dómnefndar til þess að kom-
ast þar að. Ekki mun ofmælt að alls
hafi sjeð glímuna um 30 þús. manns.
Ungverjaland og Ungverjar.
Jeg get ekki látið þetta frá mjer fara
án þess að lýsa stuttlega kynningu okkar
af landi því og þjóð, sem við gistum
þennan stutta tíma, sem mótið stóð yfir.
Það fyrsta sem við sáum af Ungverja-
landi voru syðri bakkar Dónár, þar sem
hún rennur á Jandamærum Tjekko-Slo-
vakiu og Ungverjalands. Voruin við þá
á leið frá Vín niður eftir Dóná á lijóla-
skipi ásamt mörgum hundruðum annara
skáta af ýmsum þjóðum, aðallega þó frá
Austurríki. Það var siðla dags, en sólin
var þó enn hátt á lofti og heitt mjög í
veðri. Blæjalogn var á og blikandi sól-
skinið glampaði í lygnu og rennisljettu
fljótinu og varpaði heitum bjarma yfir
dökkgrænan skógargróðurinn uppi á
bökkunum, sem sumstaðar náði alveg út
í vatnið. Var landslag þarna mjög frá-
brugðið öðru því, sem við höfðum sjeð
á leið okkar og lofaði miklu um fegurð
landsins, sem við ætluðum að fara að
beimsækja. Við sigldum þennan dag all-
an og næstu nótt. Þegar við vöknuðum
rjett fyrir dögun vorum við að fai'a i
gegnum hálendi nokkurt, sein gengur suð-
vestur frá Karpatafjöllunum, en er þó til-
tölulega mjög lágt þar sem Dóná rennur
í gegnum það. Við stigum á land í
Vácz, lítilli borg, sem liggur á vinstri
bakka fljótsins, þar sem það beygir til
suðurs, 30 km. fyrir norðan Budapest.
Hefði ekki verið hægt að hugsa sjer betri
viðtökur þar, þó að við liefðum verið her-
menn að koma lieim úr stríði.
Fjórtán dagar eru ekki langur tími, en
stjórnendur mótsins gerðu það sem í
þeirra valdi stóð til þess að okkur gæti
orðið sem mest gagn að dvöhnni. Öllum
útlendu skátunum var sjeð fyrir tveim
skemtiferðum, og var önnur þeirra farin
til einhvers fjarlægs hjeraðs eða borgar,
en hin til Budapest. Á ferðum þessum
höfðum við ágætt tækifæri til þess að
skoða landið sjálft, en ekki gátum við af
þeim g'ert okkur nema óljósar liugmyndir
um þjóðlífið, vegna þess hvað við urðum
að fara hratt yfir. Við íslendingar fórum
fyrri ferðina í tveim flokkum. Annar
flokkurinn fór til Pécs (frb. Pedsjli),
borgar einnar syðst í landinu, en hin til
borgarinnar Eger. Sá sem þetta ritar var
í fyra flokknum. Sáum við í þeirri ferð