Úti - 15.12.1935, Blaðsíða 16

16
ÚTI
um velti hann kúlunni á undan sjer með
trýninu og hljóp með þeim hætti fram og
aftur um gólfið. Smámsaman lærðist
honum að grípa kúluna milli tannanna.
Við þetta datt mjer dálítið sjerstakt í
liug. Jeg fór að leika við hann á þann
hátt, að jeg velti kúlunni i burtu og ljet
hann sækja liana. Honum þótti gaman að
þvi. Fyrst vildi hann ekki sleppa kúlunni,
heldur hljóp með liana út í horn og faldi
sig. En þá ljet jeg sem rnjer væri alveg
sama um hann. Að nokkrum tíma liðnum
kom liann með kúluna í kjaftinum, lagði
hana fyrir fætur mínar og horfði á mig
með augnaráði sem augljóslega sagði:
„Vilt þú ekki leika þjer lengur? Það er
ekkert gaman að leika sjer einsamall“.
Skifti jeg mjer samt sem áður ekki af
honum, gaf hann frá sjer ómátlegt hljóð,
lijer um bil eins og köttur, sem er svang-
ur. (Jeg heyrði hann raunar nota sama
hljóð, ef honum fanst hann þurfa að bíða
of lengi eftir matnum). Með þessum hætti
lærðist Figga að sækja hluti, betur en
nokkur hundur.
Næsta skrefið i hinni óþvinguðu tamn-
ingu var, að í staðinn fyrir að fá honum
fiskinn (sem var lians venjulega fæða,
þó að hann, ef með þurfti, æti kjöt og
jafnvel brauð) beint úr liendi minni, þá
lijelt jeg' fiskinum dálítið fyrir ofan trýni
hans, svo hátt, að hann næði ekki til lians,
og' kastaði honum svo yfir i hinn enda
herbergisins. Hann þaut eins og örskot á
eftir lionum og greip hann um hausinn
— hann beit altaf um hausinn á fiskin-
um. En liann settist ekki við að eta hann,
lieldur hljóp til mín og setti fiskinn niður
við fætur mína. Þegar jeg svo tók hann
upp og bauð honum hann úr hendi minni,
tók hann til matar síns.
Það var dýrðlegur tími, sem nú fór í
liönd lijá okkur Figga. Hann hafði stækk-
að svo, að nú var hann orðin l1/^ alin
(94 cm.) frá nefi út á rófuenda. Jeg hafði
verið neyddur til að flytja búr hans út í
garðinn. Inni í búrinu liafði hann skýli
og vatnstrog. En honum var oft hleypt
út. Hann gerði aldrei neina tilraun lil að
strjúka. Þegar jeg kom til þess að opna búr-
ið, varð hann frá sjer numinn af gleði og'
„smágelti“. Hann gat svo sem brug'ðið
fyrir fleiru en einu hljóði. Hann gat látið
bæði sem köttur og hundur. Og svo gat
hann þar að auki gefið frá sjer blásandi
og blístrandi liljóð.
Hann fylgdi mjer eítir eins og hundur.
hvert sem jeg fór. Hann fjekk þó ekki
að fara langt með mjer i fyrstu. En svo
einn góðan veðurdag — Figgi var þá
orðinn meira en ársgamall — ákvað jeg
að reyna það, hvort hægt væri að nota
oturinn til þess að veiða fisk fyrir sig,
en það hafði jeg lesið í grein eftir ensk-
an náttúrufræðing, W. Joh. Low, i riti
konunglega Vísindafjelagsins fyrir árið
1752 (gamalli skruddu, sem jeg liafði rek-
ist á í bókasafni föður míns). Jeg hafði
að vísu veitt fisk með „otri“ (áhaldi,
sem svo er nefnt) áður, en með reglu-
legum lifandi otri, það var dálitið annað!
Jeg' tók með mjer 3 stykki af glænýjum
„strömming“ (lítill fiskur, líkur smáufsa,
sem mikið er veiddur í Svíþjóð), lileypti
Figga út og svo hjeldum við niður að
ánni. Þess má geta, að þó að Figgi væri
ótrúlega lipur og knár í öllum lireyfing-
um, þá fór liann ekki hart yfir á landi.
Hann gat aldrei farið svo liratt að jeg
hlypi hann ekki uppi.
Þegar við komum niður að Litlu-stíflu,
en þangað liafði Figgi ekki komið siðan
liann var örlítill, ósjálfbjarga ungi, og
liann fjekk að sjá svona mikið vatn i
einu, var eins og hann yrði frá sjer num-
inn. Hann þaut niður að bakkanum —
og jeg hugsaði með sjálfum mjer: „Hjer
verður hann i essinu sínu og þá missi jeg
hann líklega fyrir fult og alt“.
En það varð þó ekki. Hann lagðist að
eins flatur niður, eins og liann gerði þeg-
ar ókunnur maður kom til hans eða liann
sá eitthvað, sem liann þekti ekki.
Þá tók jeg' einn fiskinn, lijelt honum
rjett við trýnið á honum og kastaði lion-
uin svo út í ána. Hann þaut eins og ör út