Úti - 15.12.1935, Blaðsíða 17

ÚTI
17
í vatnið án þess að liið minsta skvamp
heyrðist — eftir fiskinum. Eftir örfáar
sekúndur kom liann aftur og fjekk mjer
fiskinn.
Þá fór jeg að veiða — jeg hafði tekið
færi með mjer — og fljótlega heit á lijá
mjer. Það var vænn vatnakarfi.
„Jeg legg hann i sölurnar“, hugsaði jeg'.
Jeg tók hann af önglinum, hjelt honum
fyrir framan Figga og kastaði honum svo
lifandi í vatnið. Figgi á eftir — og' það
leið ekki á löngu áður en karfinn var
veiddur á ný og lá dauður við fætur
mínar. Jeg skar liausinn af, sem var orð-
inn skemdur eftir bitið, gaf Figga liann
og tók hann fljótt til matar síns, með
hæði sýnilegri og lieyranlegri hrifningu.
Þetta var hin fyrsta veiði Figga, en
hvergi nærri hin síðasta. Hann varð fljót-
lega hreinasti snillingur i að fiska. Ef jeg
fór út með liann, gat jeg verið viss um
að jeg" mundi ekki koma tóndientur aft-
ur. Það var blátt áfram undarlegt. Einu
sinni náði hann í urriða, sem var nærri
4 kg. að þyngd, og annað skifti, er liann
hafði farið burtu í „leyfisleysi“, kom
hann rambandi með geddu, sem vóg
21/2 kg.
Jeg þykist vita að þetta þyki ótrúlegt,
en fyrir hina efagjörnu vil jeg leyfa mjer
að benda á það, sem Hárleman frílierra
segir (i áðurnefndu riti): „Jeg hefi sjálf-
ur sjeð hjer í Stokkhólmi til oturs, sem
vaninn var á að fiska, hvernig hann kaf-
aði nokkrum sinnum við Konghólms-
brúna og kom í livert skifti upp með
fisk, sem hann har til húsbónda sins“.
I tímariti veiðimanna frá 1833 er einnig
sagt frá otri, sem veiddi daglega nógan
fisk handa heilli fjölskyldu.
Figgi varð auðvitað uppáliald allra og
fjekk leyfi til að koma og fara eftir þvi,
sem honum þóknaðist. En það kom á
daginn, að þetta alt of mikla frelsi varð
örlagaríkt fyrir hann.
Einn daginn kom hann lieim með gras-
önd, sem hann hafði bitið hausinn af.
Það var nokkru fyrir hinn löglevfða
veiðitíma og það seig eitthvað brúnin á
pabba mínum. En hugmynd Figga um
almanakið og hin konunglegu veiðilög
voru nokkuð gruggaðar og var hann því
að vissu leyti afsakaður. Yeiðin var hon-
um hin göfugasta íþrótt — og þegar
veiðihugurinn greip hann, gleymdi liann
öllu öðru.
En syndin kvað sjálf hera i sjer hegn-
inguna, jafnvel þó að hún sje framin ó-
meðvitandi. Og Figgi komst að raun um
það. Á einni af veiðiferðum sínum varð
hann fyrir hrammi örlaganna.
Á dálítilli tjörn, sem var í svo sem kíló-
meterfjarlægð að heiman, var mikið um
sjófugl, og' bóndinn, sem átti land að
tjörninni, hafði veitt því eftirtekt, að við
bakkann lá allmikið af fugli, sem Iiáls
eða haus var hitinn af.
Kvöld eitt í tunglsbirtu ákvað Jan Lars-
son, en svo hjet bóndinn, að reyna að
komast fyrir um það, hver ræninginn
væri. Frá kl. 9 til miðnættis sá hann að
einhver ósýnilegur óvinur stygði stöðugt
upp fuglana, í ýmsar áttir á vatninu.
Stöðugt hófu þeir upp garg, sem gaf til
kynna að liætta væri i nánd. Það voru
sjerstaklega ungar endur, sem görguðu
hvað mest og leituðu sjer öryggis upp á
laudi. Hann gat þó ekki uppgötvað hvað
olli þessum óróa i fuglunum. En rjett eft-
ir kl. 1 flaug upp ein af öndum þeim,
sem höfðu forðað sjer á land, og kastaði
Sijer með áköfu gargi i vatnið nálægt
þeim stað, þar sem Jan Larsson stóð.
Jafnframt sá hann hvar mjó rák mynd-
aðist á sljettum vatnsfletinum, án þess
að nokkuð hljóð heyrðist þaðan rjett
eins og þarna væri stór fiskur að sveima
í vansskorpunni. Strax og öndin kom
auga á rákina, sem nálgaðist hana, garg-
aði hún á ný og flaug upp. Jan Larsson
var með góða haglabyssu með sjer og
skaut á rákina. Vatnið kyrðist samstund-
is. Og þegar Jan Larsson reri út þang-
að í bát sínum — fann hann Figga dauð-
an. Hann kom með liann heim til okkar
daginn eftir. Framh. á bls. 21.