Úti - 15.12.1935, Blaðsíða 21
ÚTI
21
utan frá og treysta samstarf og bróðnr-
liug innan skátareglunnar íslensku.
Við horfðum á eftir hinum sunnlensku
skátabræðrum okkar, þegar þeir fóru, svo
lengi sem liægt var að eygja þá. líros var á
öllum andlitum, en allir hugsuðum við
víst það sama: Jæja, þá eru nú þessir ynd-
islegu dagar á enda. Altof fljótt liðu þeir.
— en jeg lnigsaði meira, og meðal þess
þetta:
Eigi nokkur hreyfing i heiminum eftir
að verða til þess, að konra á fullkomnum
friði og bróðurlegu samstarfi meðal hinna
mörgu þjóða veraldarinnar, þá er það
skátahreyf ingin.
Akureyri, í nóv. 1935.
Jón Norðfjörð,
deildarforingi.
OTURINN.
Framh. af bls. 17.
Hve sorgbitinn jeg varð - því get jeg
ekki lýst. Að vísu var Figgi ræningi —
en ....
Jeg jarðaði Figga niðri hjá Litlu-stíflu.
Þar voru hin eiginlegu heimkynni iians.
En frá þeim tíma misti jeg löngun til að
fara þangað til að fiska. Furðar nokkurn
á þvi, þó að jeg, í livert sinn er jeg geng
fram hjá litla otrinum í Berzelíusar-garð-
inum, verði að staðnæmast þar, strjúka
blítt yfir bakið á honum og livisla: „Sæll
og blessaður Figgi minn!“
[Oturinn, sú tegund, sem lijer er um
að ræða, lutra Iutra, á heima um alla
Evrópu og. raunar nokkuð víðar, í ám og
vötnum, þar sem fiskur er og hann getur
náð í nóga næringu. I Svíþjóð er hann i
vötnunum alt norður i Lappland og
mundi eflaust einnig vera lijer á landi ef
bann liefði komist Iiingað. Hann getur
orðið alt að hálfur annar metir á lengd
en þar af er skottið alt að því þriðjung-
ur. Hann er venjulega dökkbrúnn að lit
hárin þjett og þykir feldurinn ágætis
grávara. Þegar bann syndir, blotnar hár-
in að eins vst, hann er sjálfur þur í vatn-
inu líkt og fuglar. Hann er af ættbálki
marðanna, skvldur minkunum, sem far-
ið er að rækta hjer á landi vegna skinn-
anna (t. d. í Minkagerði lijer skamt frá
Vífilsstöðum). Merðirnir eru yfirleitt
mjög blóðþyrst rándýr, drepa oft meira
en þau þurfa sjer til viðurværis. Þeir eru
flestir litlir vexti (oturiun er einna stærst-
ur þeirra), en kvikir og snarir og ráðast
oft á dýr, sem eru stærri en þeir eru sjálf-
ir. Sjeu þeir teknir ungir „til fósturs“,
geta þeir orðið mjög' spakir undir band-
leiðslu mannsins. Alt kemur þetta heim
við það, sem greinin lijer að framan lýsir.
Vatnakarfinn, sem nefndur er í grein-
inni (á sænskn ,,id“) er ekki til bjer á
landi. Ilann gengur upp í læki og lóu til
að brygna á sumrin, en heldur sig ann-
ars í dýpri vötnum á vetrum.
Miller, sá er gert befir dýramyndirnar,
er þektur sænskur myndböggvari.
Þýð].