Úti - 15.12.1942, Blaðsíða 12

Sandgræðslugarður-
inn „Ranglátur“,
sem séra Björn lét
hlaða í Sauðlauksdal
um var orðið gamalt og skemmt. Garð
rækt var þá nálega engin og fólkið var
svo fáfrótt og barnalegt í sér, að það
vildi ekki borða grænmeti, sem það
kallaði gras, og „grasbítur“ sagðist það
ekki vera. Séra Björn var einn sá fyrsti
hér á landi, sem ræktaði kartöflur og
leist fólki ekki á að leggja sér slíkan
mat til munns, sem grafinn væri upp
úr moldinni. Hafði hann garða stóra
og ræktaði margar tegundir matjurta,
einnig rak hann blómarækt og hafði
græðireiti fyrir skógarplöntur. í einum
garðinum byggði hann ,,lystihús“ og
myndaði þak þess að ofan „pýramída“,
ferhyrndan, en efst á toppinum var
hnappur, áttstrendur. Við húsið óx
mustarður þroskamikill og fannst
fólki mikið um fegurð hans, og ofan á
ÚTI
alla þessa nýbreytni voru svo hænsni
í Sauðlauksdal. Eggert Ólafsson orti
kvæði um skrautið og hanagalið og er
þetta eitt erindi úr því:
„Mestur var af miklu blómi
mustarður að allra dómi,
Krisíur, íslands er það sómi,
eftirlíking til hans brá;
— fagurt galaði fuglinn sá.
Þessi fríður lundar ljómi
langar sást um grundir;
— listamaðurinn lengi þar við undi.“
Eggert Ólafsson dvaldi oft langvist-
um í Sauðlauksdal með séra Birni
mági sínum og var með þeim hin mesta
vinátta. Hann var að flytja sig búferl-
um frá Sauðlauksdal suður á Snæfells
10