Úti - 15.12.1942, Blaðsíða 17

alltaf nær og nær. Nú stóð hann bak
við hana og horfði yfir öxl hennar. —
Rúna þorði varla að draga andann,
er hún beið eftir hinni alvarlegu á-
minningu kennarans. En hann sagði
ekkert.
Rúna hefði orðið undrandi, ef hún
hefði getað lesið hugsanir kennarans.
Hann var að hugsa um það, að gullnir
lokkar og blá augu gera engan að góð-
um nemanda. Sjálft sólarljósið virtist
fangið í lokkum Rúnu. Augu hennar
voru eins blá og gleym-mér-ei-arnar
niður við lækinn. En þegar að því I:om,
að hún ætti að nema lexíur sínar, þá
fann Rúna alltaf eitthvað skemrntilegra
að hugsa um, hugsaði kennarinn. Hún
gæti auðveldlega lært, ef hún vildi
reyna það. Það var mjög leiðinlegt, að
hún skyldi eyða tímanum svona til
einskis.
Kennarinn lagði höndina ekki óvin-
gjarnlga á ljósa kollinn, en hann
sagði ákveðinn: ,,Rúna Bell, þú verður
að vera kyrr eftir skólatíma og skrifa
þessa setningu fimm sinnum. Og engar
klessur, mundu það!“
Tímarnir liðu ákaflega seint, og á
eftir skriftartímanum kom landafræði
og reikningur. Svo voru frímínúturn-
ar. Það fannst Rúnu venjulega bezti
tíminn í skólanum. En núna stríddu
strákarnir henni með því að hlaupa og
hoppa í kringum hana og hrópa: „Uli-
arhaus! Ullarhaus!“ Rúna var fegin,
þegar frímínúturnar voru búnar.
Það, sem eftir var af skólatíma
dagsins, virtist aldrei ætla að líða, en
að lokum stóðu börnin upp og sungu
lokasönginn.
Og svo hlupu börnin út í sólskinið.
Rúna var ein eftir. Hún varð að skrifa
fimm sinnum þessa löngu setningu:
,,Vertu dugleg að læra, meðan þú ert
ung.“ Og hún varð að skrifa það, án
þess að setja nokkra klessu. Hún gat
farið eftir hinum vandlega skrifuðu
orðum, en hún gerði sér litla hugmynd
um, hvað þessi löngu og leiðinlegu orð
þýddu. Og henni stóð alveg á sama.
Rúna leit á kennarann, sem sat við
borð sitt og var að útbúa penna fyrir
næsta dag. Hún andvarpaði djúpt og
fór að skrifa með ískrandi fjöðurpenn-
anum á drifhvíta örkina.
Sólin var komin lágt á loft í vestr-
inu, er Rúna að lokum lauk við síð-
asta orðið. Það var ekki ein einasta
blekklessa á vandlega skrifuðum lín-
unum.
En hve hún var þreytt, er hún labb-
aði af stað heimleiðis! Skelfing var
skólinn leiðinlegur! Hún ætlaði víst
ekki að fara þangað aftur! Hún ætlaði
að vera heima hjá ömmu. Elsku
amma! Rúnu þótti vænna um hana en
nokkurn annan í heiminum, fyrir utan
pabba sinn vitanlega. Hún ætlaði að
segja ömmu frá þessum löngu og leiðin-
legu kennslustundum. Hún ætlaði að
segja henni, hvernig strákarnir stríddu
sér. Amma mundi skilja hana. En hve
hún mundi vera fegin að hafa Rúnu
heima hjá sér.
Rúna var svo ánægð við þessa til-
hugsun, að hún hljóp það, sem eftir
var leiðarinnar heim. Amma, sem var í
rósóttum baðmullarkjól með hreina,
hvíta svuntu, sat á lágum ruggustól í
eldhúsinu, í kjöltu hennar lá bréf.
„Amma, ég ætla ekki í skólann aft-
ur,“ hrópaði Rúna. „Eg er orðin þreytt
á því að reyna að læra að lesa. Allir
geta lesið betur en ég . . og . . strák-
arnir stríða mér út af hárinu á mér.“
Amma sagði ekki neitt. Svo stakk
ÚTI
15