Úti - 15.12.1942, Blaðsíða 18

hún bréfinu í vasann og tók Rúnu í
kjöltu sér. Amma hélt henni þétt og
fór að rugga sér fram og aftur.
„Þegar ég var lítil telpa,“ sagði
amma, ,,hafði ég glóbjart hár og blá
auga, eins og þú.“
Rúna hreiðraði betur um sig. — En
hve henni þótti gaman að sögunum
hennar ömmu. Fyrst hún ætlaði að
vera kyr heima, þá mundi amma segja
henni sögur á hverjum degi. En hve
það var miklu. betra en að fara í skóla.
Rúna dró andann djúpt af ánægju.
„Mamma og pabbi bjuggu ásamt sex
börnum sínum í bjálkahúsi í skógin-
um,“ hélt amma áfram. „Indíánarnir
voru allt í kringum okkur, þeir lædd-
ust eins og skuggar á milli trjanna.
Þótt pabbi segði, að þeir væru mjög
vingjarnlegir, þá vorum við þörnin
samt hrædd við þá. Oft, er ég lék mér
við systkini mín, nálægt húsinu, komu
ÚTI
Indíánarnir og horfðu þögulir á okkur.
í fyrstu vissi pabbi ekki, hvers vegna
þeir voru svona forvitnir. En dag
nokkurn komst hann að því. Indíán-
arnir bentu á mig og tautuðu: Sólar-
carn. Færir velgengi.“ Faðir minn
sagði, að þeir væru hugfangnir af mér,
vegna glóbjarta hársins og bláu augn-
anna. Því ég var eina ljóshærða barnið.
í fjölskyldunni. Oll hin voru dökk-
hærð. Indíánarnir héldu, að sólarbarn-
ið færði þeim, sem það var hjá, vel-
gengni.“
Rúna hallaði glóbjarta kollinum upp
að öxl ömmu. En hve hún var feg-
in, að nú voru engir Indíánar."
„Dag einn kom sjálfur Indíána-
höfðinginn heim til okkar,“ hélt amma
áfram. „Hann sagði, að þjóðflokkur
sinn vildi, að ég kæmi og byggi hjá
þeim í kofum þeirra. Indíánarnir
mundu vera mjög góðir við hana —
barnið með hárið eins bjart og sólar-
ljósið og augu eins blá og himininn.
Mikli andinn mundi vera þeim hlið-
hollur, ef þeir hefðu sólarbarnið hjá
sér. Þeim mundi ganga allt í vil —
veiðin mundi vera góð og hátíðirnar
góðar. Þessu hafði verið lýst yfir á
ráðstefnunni í kringum eldana. Höfð-
inginn var fús til þess að borga mikla
fjárupphæð fyrir sólarbarnið — og það
var hún gamla amma þín, vina mín.“
„En pabbi þinn seldi þig ekki, var
það, amma?“ hrópaði Rúna.
„Nei, nei,“ sagði amma. „Pabbi hefði
aldrei selt mig, hve mörg bjórskinn sem
höfðinginn hefði boðið honum. En eftir
þann dag hafði mamma aldrei augun af
mér. Þegar ég var orðin nógu gömul til
þess að fara í skóla, þorði hún ekki að
láta mig fara með hinum börnunum.
Það var löng leið í gegnum skóginn til
16