Úti - 15.12.1942, Blaðsíða 19

skólans. Mamma var hrædd um, að
Indíánarnir mundu stela mér. Svo ég
var kyrr heima á meðan systkini mín
fóru í skólann til þess að læra að 'jsa
og skrifa.“'
„Ég ætla að vera kyrr heima hjá þér
alveg eins og þú varst heima hjá
mömmu þinni,“ sagði Rúna glaðlega.
Amma ruggaði stólnum rólega. Loks
hélt hún áfram með söguna.
„Mamma- var svo önnum kafin að sjá
um hina stóru fjölskyldu okkar, að hún
hafði ekki tíma til þess að kenm mér
að þekkja stafina. Þess í stað lærði ég
að spinna hör, þurrka garn og vefa
klæði. En þegar Indíánarnir fóru burt
úr þessum hluta landsins, fannst mér
ég orðin of gömul til þess að fara í
skóla. Ég var næstum orðin fullorðin.
Ég skammaðist mín fyrir að byrja með
smábörnum, sem voru að læra að
þekkja stafina. Eftir fáein ár giftist ég
afa þínum og eignaðist mín eigin börn.
Þá var minni tími til að læra að lesa
en nokkru sinni áður. Þannig lærði ég
aldrei að lesa — og nú get ég ekki lesið
þetta bréf frá blessuðum syni mínum.“
„Bréf frá pabba?“ hrópaði Rúna. Nú
voru margar vikur síðan faðir hennar
hafði farið í stríðið. Þær höfðu verið að
bíða eftir því að frétta frá honum. Nú
var loksins komið bréf frá honum.
Bréfið, sem gat sagt þeim svo margt
— það lá óopnað í kjöltu ömmu. Það
var eins og fjársjóður, sem glatazt hafði
jykillinn að. Allt í einu kom vonar-
glampi í augu ömmu. Rödd hennar skalf
af ákafa.
„Rúna, þú hefir gengið í skóla. Ef til
vill getur þú lesið sum orðin . . . bara
nóg til þess að við sjáum, að hann sé
hress. Ef hann er bara öruggur og
hraustur, þá getur hitt beðið.“
Amma braut innsiglið. Bréfið var
stutt. Vissulega gat hún lesið eitthvað í
því.
Rúna tók bréfið. Varir hennar hreyfð-
ust, er hún skoðaði það. „Að“, ,,og“ og
„er“ — þau voru vandalaus — en hvað
voru hin löngu og erfiðu orðin?
Rúnu hitnaði í kinnunum. Hún leit
snögglega á ömmu sína. Tár komu fram
í augu hennar. Ó, hvers vegna hafði
hún ekki verið iðnari í skólanum? Hún
hafði ekki reynt eins og hún gat. Ef
hún gæti nú bara sagt ömmu, að pabbi
væri hress!
, Rúna lét bréfið síga. „Ég get ekki
lesið það,“ sagði hún kjökrandi og faldi
andlit sitt við öxl ömmu sinnar. En ailt
í einu datt henni snjallræði í hug. „Ég
ætla að biðja Todd kennara. Ég er viss
um, að hann les það fyrir okkur.“
Amma hristi höfuðið. „Mér finnst
það skammarlegt að láta skólakennar-
ann vita það, að svona gömul kona eins
og ég er, skuli ekki kunna að lesa,“
sagði amma.
Rúna lagði handleggina um háls
ömmu. „Ó, amma, ég ætla að fara í
skólann. Ég ætla að læra að lesa. Þá get
ég auðveldlega lesið bréfið hans pabba
fyrir þig.“
Rúna iá lengi vakandi þessa nótt. Það
hlaut að vera eitthvað ráð til þess að
læra fljótt erfiðu orðin í bréfi pabba.
Loks læddist hún út úr rúminu. Hún
kveikti varlega á kerti. Hún fann papp-
ír, blek og fjöðurpenna. Hún breiddi
bréf föður síns út á borðið og fór að
skrifa upp lengstu orðin.
Næsta morgun, er Todd kennari kom
til skólahússins, sá hann þá óvæntu sýn,
að Rúna sat þegar við borð sitt! Hún
var komin á undan hinum nemendun-
um. Áður en hann hafði tíma til þess
ÚTI
17