Úti - 15.12.1942, Blaðsíða 20

að hengja upp hatt sinn, var Rún komin
við hlið hans og hélt upp blaðinu sínu.
„Kennari, viljið þér gera svo vel að
segja mér, hvaða orð þetta er?“
Kennarinn reyndi að leyna undrun
sinni. Hvers vegna skyldi Rúna litla,
sem hingað til hafði ekki sýnt neinn
áhuga á lexíum sínum, allt í einu langa
til þess að vita, hvað svona langt og
erfitt orð þýddi?
,,Mig langar svo til þess að skrifa það
í stílabókina mína, ef yður er sama,
kennari. Ég ætla að skrifa það aftur og
aftur, þar til ég kann það utan að.“
Kennarinn sagði henni, hvað orðið
þýddi. Hann skrifaði það í skrifbókina
hennar með fallegu rithöndinni sinni.
Strax er skólatíminn var búinn, þaut
Rúna af stað heimleiðis. Er hún kom
þjótandi inn í eldhúsið, kallaði hún:
„Gettysburg! Gettysburg! Það var eitt
af erfiðu orðunum í bréfinu hans
pabba!“
„Gettysburg,“ endurtók amma henn-
ar. „Þá hljóta þeir að vera að berjast
þar. En hvort hann er hress eða særður.
. . . Ó, bara að ég vissi það‘!‘
Hafi skólakennarinn verið hissa
fyrsta morguninn, þá var hann miklu
meir undrandi næsta morgun, er Rúna
rétti honum miða, sem á stóð orðið „Suð
urríkjahermenn“. Er barnið kom þriðja
morguninn með orðið „Norðurríkjaher-
mennirnir“, var áhugi hans vaknaður.
Eftir skólatímann fór kennarinn heim
með Rúnu. Amma tók á móti þeim við
dyrnar. Kennarinn var svo kurteis og
vingjarnlegur við ömmu, að áður en
hún vissi af, var hún búin að setja ketil
yfir eldinn og bauð honum tebolla. Og
ömmu fannst hún alla tíð hafa þekkt
kennarann. Hún vissi varla sjálf, hvern-
ig á því stóð, en allt í einu var hún
ÚTI
farin að segja hónum af bréfinu frá syni
sínum, og hvers vegna hún gæti ekki
lesið það. Hún sagði honum söguna af
sólarbarninu, sem Indíánarnir höfðu
viljað fá til sín og alizt hafði upp án
þess að læra að þekkja stafrófið.
„Ég skil,“ sagði kennarinn vingjarn-
lega. „Lofið mér að lesa bréf sonar yðar
fyrir yður.“
Amma var skjálfhent, er hún dró
bréfið upp úr vasanum. Svo settust hún
og Rúna sitt hvorum megin við kennar-
ann og hlustuðu ákafar á hann á meðan
hann las:
„Elsku mamma og Rúna, dóttir mín!
Ég ætla nú að nota nokkrar mínútur
til þess að skrifa ykkur stutt bréf um
líðan mína og annað slíkt. Ég er í
Gettysburg. Suðurríkjahermenn eru
allt í kringum okkur. Það er krökkt af
þeim eins og krækiberjum. En Norður-
ríkjahermennirnir eru reiðubúnir. 'Ég
vona, Rúna mín, að þú getir lesið þetta
bréf. Reyndu að skrifa mér bréf. Ég
mun vonast eftir því á hverjum degi.
Ég má vera hinni alvitru forsjón
þakklátur fyrir það, að mér líður vel
og er hress. Vona að þetta bréf hitti
ykkur hressar og glaðar. Guð blessi
ykkur báðar.
Kærar kveðjur.
John Bell.“
„Guði sé lof,“ sagði amma og augu
hennar ljómuðu.
Kennarinn stóð á fætur. Hann lagði
blíðlega höndina á glókoll Rúnu. Hann
leit á hana vingjarnlegur, en alvarleg-
ur.
„Rúna mín,“ sagði hann alvarlega.
„Vertu dugleg að læra, meðan þú ert
ung.“
18